Gedichten

Horatius. 1^ste boek. 14^de ode.
Aan het Gemeene-Best.

Weêrom dragen, o Schip, rollende baren u
Zeewaarts. Maar, o waarheen? Stuur naar de haven toe

Krachtvol. Ziet gy dan niet, hoe

Riemloos of gy op zyde zyt,

[p. 192]

 

Uw mastboom en de raas zuchten by Afrikus'

 

Onweêrstormen geknakt; nauweliks zal de kiel

 

Touw loos kunnen volharden

 

Op d'almogenden vloed der zee.

 

 

 

Geen zeil hebt ge geheel, Goden, bezit ge niet,

 

Die gy roept en herroept in het gevaarlik uur.

 

Poch, als pontische pynboom,

 

Als oudedelen woudes stam;

 

 

 

Poch vry op het geslacht, poch op den ydlen naam,

 

Geen zeevaarder vertrouwt meer uw beschilderd rif

 

Schroomloos, wilt ge der winden

 

Spel niet worden, dan let wel op!

 

 

 

Onlangs waart ge voor my kommernis en verdriet,

 

Thans myn vurige wensch, tevens myn bange zorg,

 

Schip! wil myden de branding,

 

Die om gladde Cycladen bruist.