Gedichten

[p. 141]

Keizer Karel de Vyfde.

De Keizer en zyn hofnar.

‘De zonne gaat niet onder in myne wydsche staten,’
Zei Keizer Karel de vyfde tot zynen onderzaten;
En hulde en eerbewyzen genoot hy overal
Tot op den oogenblikke van zyn vrywilligen val.

‘Uit den oogen, uit den harte,’ dat was ook toen geen leugen,
Dier spreuke moest het hem zeker in de eenzaamheid geheugen,
Als hy van zyn eigen zone, na 't heilig kroonbeding,
De gelden ten onderhoude zyns huizes niet ontfing.

Heeft zich die menschenbeheerscher zoo in de zynen bedrogen,
Dan voelen we ons uit deernis tot in der ziele bewogen,
Wen hy in 't diepste des harten zoo menig grievend leed
Zelfs voor den eerste den beste niet meer te sluijeren weet.

Den hofnar Pedro groette met blooten hoofde de Vorst,
Des was die zoo verwonderd, dat hy het wagen dorst,
Aan Karel heusch te vragen: ‘Zyt gy als Keizer dood,
Dat gy voor uwen dienaar de eerwaarde kruin ontbloot?’ -

[p. 142]

 

‘Neen, Pedro de San Erbas, wees doch een beetjen slimmer.

 

‘Zoo niet, ge raadt de rede van myne heuschheid nimmer.

 

‘Ik was geheel myn leven tot geven gul bereid,

 

‘Nu heb ik niets meer over, en paai met hoflikheid.