Gedichten

[p. 128]

Du.
Mynen vriende Pr. van Duyse.

Hoe hartlik klinkt in myne streken,

Hoe teêr het oudgermaansche du?

Het bergt geen list of looze treken,

Maar treft den valschaard met zyn roê.

't Gaat vry en vrank

Als ronde klank

Op 't oor en 't hart der vrienden toe.

Ik hecht aan 't du de grootste waarde,

Ik hoorde 't van myn kindscheid af;

Wie wenschte, dat een schat verjaarde,

Dien God den ganschen stamme gaf?

Ik min het woord,

Dat my bekoort,

'k Verlaat myn erf niet lauw en laf.

Hoe zou ik tot ten vriende spreken,

Hadde ik niet meer dien zielentoon?

Du is der liefde liefste teeken,

Du is de perel uit haar kroon.

‘Du lieve vrind!

Du aardig kind!’

Is dat niet wonder zoet en schoon?

[p. 129]

 

Dy zeg ik 't woordjen gul en teeder,

 

Dy, broeder van den Scheldezoom,

 

Geef my het du voltoonig weder,

 

Gelyk het schalt langs Limburgs stroom.

 

Ik schat den gloed

 

Van Dynen groet,

 

Du zings nog stouter, dan ik droom.

 

 

 

Geen bloem verwelke in onze hoven,

 

De kleinste dient te zyn bewaard,

 

De zanger breng het du weêr boven,

 

't Ligt immers in den vlaamschen aard;

 

't Is gul en vry,

 

Haat vleyery,

 

En mint des huizes stillen haard.