|
| |
| |
| |
Horatius.
1ste ode. 1ste boek.
Aen Maecenas.
O Maecenas, gy loot edelen koningstams,
Die my schut en beschermt, tevens my streelend ciert!
Dees zyn bly', wen ze stof boven de olympische
Renbaen zwymelen doen, waer het van gloeienden
Wiele omvlogene doel, waer de vereedlende
Palmtwyg hen - de gewestheerschers - tot goôn verheft.
Die 's bly', wen des gemeens wanklende schare hem
Tot driedubbeler eerkroone te hyschen poogt.
Bly' is de andere, wen de eigene zolder tast
Wat op lybische dorschvloeren vergaderd wordt.
Wie graeg woelt met de hark in den geërfden grond,
Die wordt, biedt gy hem ook schatten van Attalus,
Daerdoor nimmer verleid, dat hy in cyprischen
Vaertuig, schroomende, zeile op de Myrtoërzee.
Als met Icarus vloed Africus woedend strydt,
Dan pryst vreezend de koopman der gerustlike
Landstad velden; en toch bouwt hy de lekke kiel
Straks nieuw, wyl hy het lot vreest der behoeftigheid.
Ginds zwelgt by den bokael massischen ouden wyns
Nog die andere en slyt menige stond des dags,
Nu zyn leden gestrekt onder des hagedoorns
Groen, dan 't hoofd op den rand eener gewyde bron.
Lust is velen het veldleger, en horenklang
Van bazuinen verzeld, oorlog- der moedren vloek -
Schynt hun lust. Er vertoeft buiten in koude nacht
| |
| |
Wie graeg jaegt, en vergeet zyne nog jonge gà,
Als zyn reuën hem trouw speuren een hertekoe,
Of als 't marsische zwyn breekt door het jagernet.
My bindt eppegerank, kroonend der dichtren hoofd
Aen d'onsterfliken; my scheiden het koele bosch,
Saterdansen en 't licht zwevende nymphenchoor
Van d'onheiligen drom: als me de fluit maer niet
Door Euterpe is ontzegd, als Polyhymnia
Maer goedwillig me stemt 't lesbische snarenspel;
Als gy my in de ry lyrischer zangren stelt,
O, dan heeft zich myn kruin fier tot den sterrenkrans.
| |
| |
| |
1ste boek. 18de ode.
Aen Varus.
Plant geen anderen boom, Varus, het zy 's heiligen wingerts stam,
Om 't milddadig gebied Tiburs, en waer Catilus' muren staen:
Want aen nuchteren heeft godesgeschik louter bezwaer bestemd;
Ook ontzwymelt u nooit anders het diepknagende zorgenheir.
Wie doch raest na den wyn tegen des krygs ofte der armoê last,
Wie pryst eerder niet dy, vader des wyns, minnige Venus, dy?
Niemand echter ontwy' Libers geschenk, matigheid eischt die god.
't Oud centaurisch gevecht (by het gelag) met de Lapithen blyft
Steeds waerschuwend, gelyk Evius' wraek op de Sithoniers,
Toen hun gretige lust nauw hun de grens liet onderscheiden van
Recht of Niet. Ik en wil, tegen dyn dank, heerlike Bassareus!
Niet dy naderen, noch trekken aen 't licht wat u het bonte loof
Dekt. Staek, staek 't berecyntsch horen en ook 't woedende paukgeschal.
Blindlings volgt ja de Zelfsliefde en de Roem, die onbetamelik
Zyn breinledigen hoofdschedel verheft, verder ook nog de Trouw,
Die doorzichtger als glas ieder vertrouwd boezemgeheim verraedt.
| |
| |
| |
22ste ode. 1ste boek.
Aen Aristius Fuscus.
Wie in onschuld leeft en van schande rein is,
Die behoeft geen boog en geen maurisch werpspies,
Noch een pylbus vol van in gif gedoken
't Zy de weg hem leî door den syrtschen zongloed,
't Zy hy trek, waer Caucasus niemand herbergt,
't Zy hy dwael door 't oord, dat Hydaspes' fabel =
Zie, een wolf vlood in den sabynschen woude
Voor me heen, ofschoon ik geen wapen of weer had,
Toen ik zorgloos over de grenze zwierf, en
Welk gedrocht! zoo wordt door het strydbre Daunie
Geen gevoed in reuzigen eikeilwouden,
Geen gebaerd op Juba's gebied, der leeuwen
Plaets me daer, waer nooit een geboomte op dorren
Velden laefnis heeft van een zomerluchtjen,
In een wereldstreek, die de nevel plaegt en
Plaets me daer, waer al te naby de wagen
Rolt der zon, in 't land, dat bewoners weigert;
Minnen zal ik Lalage, 't zy ze lieflach,
|
|
Auteursrechtvrij