Beknopte prosodia der Nederduitsche tael

[p. 1]

Voorbericht,

De metrische verzen vonden tot hiertoe weinig liefhebbers in de Nederlanden. De bekroonde Prosodia des geleerden Kinkers, op een valsch stelsel gegrond, heeft zoo veel onheil gesticht, als de onzalige proeven, die doordat verkeerd systeem in 't leven geroepen werden.

Eene Prosodia mag zich nimmer verwyderen van de eigenaerdige en natuerlike uitspraek des volks. Wie metrische verzen leest, moet niet verplicht zyn, de tael te verwringen, of vooraf het schema des dichters in 't geheugen te hebben. De lange silben moeten eenvoudig lang, d[e] korte, kort gelezen worden. De wankende silben, die in grooten

[p. 2]

getalle zyn, moeten zoodanig geplaetst worden, dat zy in t' vers niet meer wankend, maer wel bepaeldelik lang of kort zyn. Dat is de geheele kunst; wie verzen schryft, behoeft die kunst te kennen; hy, wie ze leest, niet.

De studie der nederduitsche prosodia zal veel bydragen tot de zoetvloeijendheid der verzen; het is te wenschen, dat die studie ernstiger behandeld worde.

Ook is het te hopen, dat de kleingeestigheid weldra zal verdwynen, die onze tael eene ondergeschikte rol wil doen spelen. De nederduitsche tael is zoo goed als de hoogduitsche geschikt tot het overgieten der grieksche en latynsche schryveren in hun eigenaerdig metrum. Ja, het moet ook van onze tael bewaerheid worden, wat een Engelschman van de hoogduitsche zegt: Zy is de algemeene vorm, waerin alle doode en levende talen gegoten worden, zonder dat zy iets van hunne verschillende eigenaerdigheden verliezen.

Dit schreef ik in 1848, toen ik deze prosodia naer Heyse met noodige veranderingen en aenmerkingen op onze neduitsche sprake toepaste.

Indien ik eenige dichters tot de grondigere studie der prosodie overhale door 't tegenwoordige beknopte boekjen, dan ben ik genoeg beloond voor myne moeite.

De Schryver.

Elsene, 1851.