De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXLIX.

Dit is een vermaeninghe tot dancksegghinghe van weghen der ouerwinninghen die Godt volghende sijn belofte, sijnen volcke ghegheuen heeft.

§1

WILT een nieuw liedt den Heere singhen,
Wilt hem sijn eer' heerlick toebringhen,
Dat nu onder sijn volck ghemeyne,
Sijn lof ghe-

[p. *]

 

hoort sy reyne.

 

Ghy Israel in vrueghdt nu leeft,

 

In den Heer' die v ghemaeckt heeft:

 

In desen Koningh v verblydt,

 

Die Zions kindren sijt.

§2

Dat men met fluyten sijnen naeme,
Prys', end met trommelen bequaeme:
Met harpen soet moet men oock louen,
Den Heere van hier bouen.

Want den Heer' behaeght sijn volck al,

Dat hy verkiest nae sijn gheual:
Die kleyne sal hy vereeren,
End haer goet vermeeren.

§3

Noch sullen die vrome ghepresen,
Hiernae vroylick end verblydt wesen:
Iae men sals' op haer bedde hooren,
Singhen end vrueghdt oorbooren,

In haeren kelen sullen sy,

Des Heeren lof hebben seer bly,

[p. *]

 

End in haer handen vol węerden,

 

Tweesnydende swęerden.

§4

Op dat sy verderuen met krachten,
Daer met alle boose gheslachten,
End straffen die herten hooghmoedigh,
Met scherpe wraeke spoedigh.

Op dat sy vanghen so met een,

Koninghen end Princen niet kleen,
End met ketenen end banden,
Vast sluyten haer handen.

§5

Als sy die straffen dat sy beuen,
Sy doen sulcks als daer staet voorschreuen:
Dit's uwer heylighen O Heere,
Heerlickheit end haer eere.