De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm CXXXIX.

Dauid bemerckende Gods wysheit in die scheppinghe des menschen bewesen, besluytt, dat Godt niet kan verborghen sijn, ende dat hy daeromme sonder gheueynsdtheit wil wandelen, als in sijner teghenwoordicheit. Eyndelick loeft hy Godts voorsichticheit, so wel in die goetheit die hy sijnen kinderen doet, als in die oordeelen die hy toont ouer die verachters sijner Maiesteit.

§1

GHY hebt my Heer gantschlick doergrondt,

[p. *]

 

Ghy weet myn kracht voor deser stondt,

 

Het sy dat ick sitt' ofte stae,

 

Heere ghy slaet sulckes al gae,

 

Ghy verstaet Heer doer uwe krachten,

 

Van verren alle myn ghedachten.

§2

T'sij dat ick wil rusten of gaen,
Ghy komt my met der haesten aen,
End doersiet scherp in desen val,
Myn doen end oock myn weghen al:
Daer is gheen woort in mynen monde,
Of ghy en siet dat in den gronde.

§3

Vooren end achter sijt ghy Heer,
V' handt houdt ghy ouer my seer:
Sulcks te verstaen is my voorwaer,
Al veel te hoogh' end oock te swaer,

[p. *]

 

Ick kan uwe heerlicke wercken,

 

Niet verstaen noch ghenoegh bemercken.

§4

Waer sal ick Heer voor uwen Gheest
Vlieden, om te sijn onbevreest?
Waer sal ick gaen voor v' aenschyn?
Vaer'ick ten hemel ghy sult sijn
Aldaer: Iae dael'ick in die helle,
Daer kont ghy my vinden end quellen.

§5

Als naem' ick haestlick met der daet,
Die vlueghelen van den daeghraet,
Om te vlieghen tot deser tydt,
Ouer die Zee breedt ende wydt,
Daer end ouer al t'allen stonden,
Werd'ick van v' handen gheuonden.

§6

Spreeck' ick: Die duysterheit met kracht
My decken sal: doch werdt die nacht
So klaer, dat my een yder siet.
Want die duysternis voor v niet
Kan berghen, maer die nacht sal wesen,
So klaer als de middagh ghepresen.

§7

Ghy hebt O Heer in v' ghewelt,
Myn nieren: oock ben ick ghestelt,
Van myner moeder lichaem aen,
Onder v' bewaeringhe saen:
Dies voor alsulcke wonderdinghen,

[p. *]

 

Wil ick v Heer' lof end danck singhen.

 

***

§8

Wonderbaer syn v' wercken Heer,
T'welck myn siel' bekent langhs so meer,
End neemt daerop vlietelick acht:
Voor v en was oock niet myn kracht,
Verborghen, als ick was te saeme,
Gebeeldet in moeder lichaeme.

§9

Ghy hebt my oock Heer voortghebracht,
Wt der ęerden doer uwe macht,
Ghy saeght my aen seer goedertier,
Doe ick noch onvolmaeckt was schier:
Die tijdt van myn volghende leuen,
Was schoon in uwen boeck gheschreuen.

§10

Hoe kostlick is my vwen raet?
T'ghetal my gantsch te bouen gaet,
Vwes raets, die beroemt is wijdt:
Wil ick die tellen nu ter tijdt,
Hy gaet in veelheit dat zandt kleyne,
Verre te bouen in 't ghemeyne.

§11

Ick gedencke daer aen eenpaer,
Als ick wacker ben s'morghens klaer.
O Godt woudt ghy verderuen snel,
Alle die godtloosen seer fel:
Die bloethonden sonder beswijcken,

[p. *]

 

Souden met schanden van my wycken.

§12

Want se spreken Heer met hooghmoet,
Van v lasterlick seer onvroet,
Sy verheffen hen op onreyn,
Dies haet' ick alle die ghemeyn,
Die v haeten: oock die ghesellen,
Die hen Heere teghen v stellen.

§13

Met rechten ernst wt s'herten grondt,
Haet' ick O Heer' die t'aller stondt,
Sy sijn myn vianden niet kleyn:
Maer ghy die t'herte kent alleyn,
Doersoeckt myn hert', ghy wert ghewaere,
Dat ick't recht meyn' in't openbaere.

§14

Myn hert' end ghemoet wel doersiet,
Doergrondt my gantschelick met vliet,
Siet of ick in den weghen quaet,
Wandele, die ghy Heere haett,
Ende sijt my altydt wel gheneghen,
Gheleydt my oock in uwen weghen.