De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm XCV.

Die gheloouighe werden vermaent, om den yuer te bewysen, dien se tot Godts eere hebben, om hem te dienen sonder gheveynsdtheit, Ende datse hen Godt ende sijnen woorde onderwerpen, sonder wederspannicheit, met welcker haer voorvaeders Godt vertoorent hadden.

§1

KOMT laet ons blyd' sijn in den Heer:
End met sangh' verbreyden sijn eer,
Hy is ons troost end heyl alleyne.
Laet ons met dancksegginghe gaen,
Voor sijn aengesicht, ende voort aen,
Hem singhen met vrueght psalmen reyne.

[p. *]

§2

Want hy een groot Godt is gheacht,
Een Koningh van veel grooter macht,
Dan die Goden sijn: want t'ęerdtrycke

Heeft hy in sijn handt, welcks vrucht al

Hem toebehoort, die bergh end dal
Steedts voortbringhen beyde ghelycke.

§3

Die Zee hem alleyn toebehoort,
Hy heeft die ghemaeckt doer sijn Woort,
End schiep oock t'ęerdtrycke bequaeme.

Komt laet ons al t'saem met demoet,

Vallen voor onsen Godt te voet,
Hy heeft ons gheschaepen al t'saeme.

§4

Hy is een Godt die ons behoedt,
Wy sijn t'volck end die schaepen goet,
die van hem wel gheweydet werden.

Hoort ghy hedent sijn stemme klaer,

Wilt doch uwe herten so gaer,
Niet verstocken noch oock verherden.

§5

So tot Massa end Meriba,
Vwe Vaders voor ende na,
In de woestyne te doen plaeghen:

Se terghden my met herten quaet,

Ende beproefden vroegh end spaedt,
All' myn wercken die sy daer saeghen.

§6

Daer ick veertigh jaeren eenpaer,

[p. *]

 

Met hen veel aerbeydts hadd' voorwaer,

 

Dies klaeghd' ick aldus onuersweghen:

 

Dit volck is gantsch sonder verstandt,

 

Van herten gaer dwaelende, want

 

Se willen niet leeren myn weghen.

§7

Dies als ick van hen wierdt versmaet,
Ick was toornigh doer sulck een daet,
End hebb' in myn gramschap ghesworen:

Dat dit boos end verkeert gheslacht',

Nimmermeer soude sijn ghebracht,
Ter ruste myner wtuerkoren.