De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

[p. *]

Psalm XCIII.

De gheloouighe louen Godt, om dat hy doer sijn kracht ghestilt heeft den oproer die teghen sijn kercke verweckt was.

§1

GODT regiert sijnde met eeren bekleedt,
Hy is verciert met kracht wydt ende breedt:
End heeft t'ęerdtryck vast ghemaeckt ouer al,
Dat het onbeweeghlick wel blyuen sal.

§2

Vwe stoel Heer eewighlick vast bestaet,
Ghy sijt voorwaer eewigh Godt met der daet.
Die waterstroomen hen verheffen Heer,
Se tieren end raesen met allen seer.

§3

Doch hoe wel dat s'Męers waterbaeren fel,
Hen verheffen seer grouwelick end snel,
Die in den hemel woent, is de Godt myn,

[p. *]

 

Die sal noch veel hoogher end stercker sijn.

§4

O Heer seker is voor my uwe knecht,
Die leer' uwes mondts, jae goet end oprecht.
V' heylicheit is een cieraet seer schoon,
Vwes huyses, welck' Heer is uwen throon.