De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XC.

Moses beschryft des menschen elendighen staet, den welcken hy onderworpen is van wegen der sonden, end begheert, dat een yder dien staet recht verstaen magh. Hy bidt ooc Godt om hulpe, op dat hy in sijn dienaeren ghepresen werde.

[p. *]

Een ghebet Mosis des dienaers Godts.

§1

GHY sijt gheweest ons toevlucht Heer ghenaedigh,
End t'aller tyt ons toeuerlaet ghepresen,
Iae selfs eer die berghen waeren in't wesen:
Eer dat ghemaeckt wierdt t'ęerdtryck onghestaedigh,
So waert ghy Godt also ghy nu ooc sijt,
End voortaen blyuen sult t'eewiger tyt.

§2

Als gy wilt, de mensche moet haest' beswycken,

[p. *]

 

Ghy spreeckt: O mensch sterfllick van kleyner węerden,

 

Ick wil dat ghy haest wert tot stof der ęerden.

 

Want by v sijn duysent jaer te ghelycken,

 

Als by ons een dagh die nu is vergaen,

 

Oft een nachtwaeke die haest loopt voort aen.

§3

Ghy laet den menschen een tempeest toekommen,
So vergaen se als een droom onbequaeme:
In eener morghenstondt sijn se al t'saeme,
Afghemaeyt, so men op't veldt snydt die blommen,
Die s'morgens staen lieflick end schoon by een,
Maer t'sauents hebben verwe noch kracht geen.

§4

Vergaen doet ons v' gramschap seer belaeden,
End maeckt dat wy sijn wonderlick verslaegen:
V' toorn doet dat wy gantschelick vertzaeghen:
Als ghy Heer voor v neemt al ons misdaeden,
end doergrondt ons herten scherplick met vliet,
Iae ons verborghen ghedachten doersiet.
***

§5

So eynden ons daegen die haest voortvaeren,
Doer v' gramschap gaet recht voorby ons leuen,
Als een spreeckwoort van den menschen gedreuen.
Want ons daegen siin slechts seuentigh jaeren,

[p. *]

 

Of t'achtentich als't ten besten gheraeckt,

 

End nae dat het een sterck mensch lange maeckt

§6

Noch is t'beste van ons elende daeghen,
Niet dan moeyt' end aerbeit, jae ooc swaer lyden,
T'welck vergaet, so wy ooc doen t'allen tyden.
Wie kan den last uwer gramschap verdraghen?
Ofte verstaen? want so groot v' kracht is,
So groot is oock uwe toorne ghewis.

§7

Daer om O Heer leert ons verstaen end mercken,
Hoe kort dat ons leuen is vol van smerten,
Dat wy verstaen moghen end recht beherten,
Vwe wijsheit in v' Woort end' v' wercken.
Keert tot ons, hoe langh' sullen klaeghen wy?
Van uwer gramschap maeckt v' knechten vrij.

§8

Maeckt ons s'morghens vroegh vol uwer ghenaede,
Op dat wy met vrueghdt end vroylicken singen,
Den loop onses leuens moghen volbringhen,
Verhueght ons Heer al t'saem vroegh ende spaede,
Nae dat ghy ons nu hebt so menigh jaer,
Seer hart benauwt in uwen toorne swaer.

§9

Ouer uwe knechten laett v' werck blycken,

[p. *]

 

Laet ouer ons kindren schynen v' eere,

 

End v' heerlickheit klaer blincken O Heere.

 

Regiert ons doen O Godt Heer des ęerdtrycken,

 

End stiert ons doch in eenen rechten ghanck,

 

Regiert ons doen, want wy sijn menschen kranck.