De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm LIII.

Dese Psalm houdt euen dat selfde in, dat die 14. doet.

§1

DIE dwaes die spreeckt in sijn herte seer quaet,
Daer is geen God: End' hy verwoest midts desen,
Sijn leuen gantsch doer sijn grouwelick

[p. *]

 

wesen,

 

Daer is niet een die met t'woord of die daedt,

 

Wat goeds begaet.

§2

Godt des hemels die węerelt ouersiet,
Ende bemerckt die menschen hier te lande,
Of daer een is, die met goeden verstande,
Om Gods goedtheit te soecken hem bevliet,

T'welck niet gheschiet.

§3

Alles gemerckt, hy vindt dat s'in't gemeyn,
All' afwycken, end gaen op boose weghen:
Growlick sijn se, jae tot quaet gantsch genegen,
Die wat goedts werckt en is onder hen gheen,

Iae niet tot een.

§4

Sijn dan die boose so dwaes al te saem,
Dat se niet dan quaet doen sonder afkeeren?
Die myn arm volck als dat broot gantsch vertęeren,
End altyt om t'anroepen s'Heeren naem,

Sijn onbequaem.

§5

Sonder reden sijn se bevreest gaer seer,
Want Godt die breeckt aller vianden beenen,

[p. *]

 

Dewyl dat hy die al veracht met eenen,

 

Ghy sult hen noch aendoen O Zion teer,

 

Schand' end' oneer.

§6

Och dat die hulp' ouer Israel, Heer,
Quaem' wt Zion, end dat Godt wt t'verlangen,
Wilde verlossen sijn aerm volck geuangen,
Israel end Iacob souden in eer,

Verblijdt sijn seer.