De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XLIX.

De Prophete beschryft de ydelheit ende dat grof onuerstandt der rycken ende machtighen, welcker herte tot den ryckdom alleyn ghe-

[p. *]

neghen is. Hy troostet oock die aerme in haere benauwtheit, ende beloeft hen sekerlick een goet, dat veel meerder ende bestandigher is.

§1

GHY menschen al, hoort end wilt doch verstaen,
Ghy volcken al komt end treedt hier voor aen,
Ghy ghemeyn volck, oock die als Heeren leeft,
Ryck', aerm, end kranck' v tot hooren begheeft,
Wysheit sal v wtspreken die mondt myn,
End van verstandighe reden vol sijn:
Goede spruec-

[p. *]

 

ken hoor ick sonder veruelen,

 

Op myn harp' wil ick groote dinghen spelen.

§2

Waerom sal ick my in angst so verslaen,
Al ben ick nu omringht end oock gevaen,
Van die boose die op my hebben acht,
Dat ick van hen tot niet worde ghebraght,

Die hen verlaeten op al haer groot goet,

End daer op draeghen eenen hooghen moet,
Doch d'een broeder houd d'andren niet in't leuen
Hy kan God' niets tot een Rantsoenghelt geuen.

§3

Want dat Rantsoen valt den menschen te swaer
Hy kan gheensins dat opleggen voorwaer,
Als leeft hy langh' sonder in't graf te gaen,
Noch moet hy sulcks alles laeten aenstaen.

Dat de wyse steruen men daeghlicks siet,

Euen als die dwaese met groot verdriet.
Haer goedt daernae besitten end verswenden,
Vremde, die se noyt saeghen noch en kenden.

§4

Doch is haeren lust end haer spreken al,

[p. *]

 

Dat haer huys eewighlick vast blyuen sal,

 

End haer plaetsen die nae hen sijn ghenaemt,

 

Kindts kindren eruen sullen onbeschaemt.

 

Maer of se schoon hier hebben heerlickheit,

 

Se behouden die niet in eewicheit:

 

Maer die poffhansen geacht groot van staeten,

 

Moeten als t'vee daer van, end alles laeten.

 

***

§5

Niet dan ydelheiten is al haer doen,
Nochtans van haeren kindren kloeck end koen,
Wordt dit ghepresen steedts met grooten vliet,
Se doen sulcks nae, nochtans is't min dan niet:

Met hoopen vaeren se ter hellen breedt,

End werden doerknaeght van der doot seer wreed.
Maer die vrom sijn van herten end van sinnen,
Sullen hersschen end die boos' ouerwinnen.

§6

Der boosen roem end stoutheit sal vergaen,
In der hellen blijuen se steedts geuaen:
Maer daer van sal Godt my bevryden recht,
Om dat hy my neemt aen tot sijnen knecht.

Daer om en vreest niet als ghy siet of hoort,

Dat jemandt ryck werdt end getrocken voort,
Want steruende draeght hy met hem geen haeuen,
Sijn eere werdt oock met hem niet begraeuen.

§7

Se troosten hen in desen ouervloet,

[p. *]

 

End prysen die, die maeken goeden moet:

 

Maer se moeten tot haer vaeders haest vlien,

 

Daer se Gods heerlickheit niet sullen sien,

 

Summa, als een mensch komt tot heerlickheit,

 

So werdt hier doer sijn onuerstandicheit,

 

Den vee ghelyck, grootlicks tot sijner blaemen,

 

Welckens siel' ende lyf vergaen te saemen.