De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XLIII.

Dauid biddet, om verlost te wesen van dien die hen t'saemen verbonden hadden met Absalon, Op dat hy heerlick magh verkondigen den lof Gods in't midden sijner Ghemeynten.

§1

NEEMT myn saeck' aen, wręckt my o Heere,
Nae

[p. *]

 

v' groote goedheit vermaert,

 

Van hen die valsch end wreedt sijn seere,

 

Iae oock vol listen end' oneere,

 

Die gantsch booselick sijn gheaert,

 

Myn siel' doch nu bewaert.

§2

Ghy sijt doch Heer myn sterckte krachtigh,
Waerom verstoott ghy my so gaer?
Waer om laett ghy my Heer almachtigh
Trueren, end' altijdt weenen klachtigh?
End voor myn viandt hier end daer,
Veldtvluchtigh sijn eenpaer?

§3

Laett v' klaerheit, O Godt waerachtigh,
End' uwe trauw' ons schynen soet,
Dat die ons gheleyden aendachtigh,
Tot uwen heylghen bergh' eendrachtigh,

[p. *]

 

End tot uwen tenten seer goet,

 

Met een nedrigh ghemoet.

§4

Daer sal ick dan vrymoedigh wesen,
Om tot Gods autaer vry te gaen:
Tot Godt die myn vrueghd is ghepresen,
End myn ghenoechte wtghelesen,
Dien sal ick vroo die harpe slaen,
End prysen nu voort aen.

§5

Myn siel' wat wilt ghy v benauwen,
End' in my maeken sulck misbaer?
Op uwen Godt wilt doch betrauwen,
Dien ick noch sal sonder verflauwen,
Prysen: Om dat hy my voorwaer,
Helpt, als myn Godt eerbaer.