De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm XVII.

Dauid vervolght sijnde, biddet Godt, ende stelt teghen malkanderen die wreedtheit sijner vianden, ende syn onnooselheit, Doch bekent hy dat dese benaudtheit hęrkomt van Godes wille, die de godtloosen gebruyckt om hem te oeffenen. Daerom troost hy hem seluen, ende achtet hem veel gheluckigher dan alle syne vianden waren, Om dat hy versekert was, dat hy seer haest hem soude verheugen in der tegenwoordicheit Godes.

Dese Psalm is bequaem ten trooste der genen, die quaedt voor goet ontfangen ende lyden moeten.

§1

AENSIET Heer t'recht van uwen knecht,
Wilt

[p. *]

 

myn geroep O Godt verhooren,

 

Myn gebedt komme tot v' ooren,

 

Hetwelck vloeyt wt een hert' oprecht.

 

Van v die wetet alle dingen,

 

Wil ick oordeel end recht ontfaen,

 

Wilt doch myn saecke mercken aen,

 

Want gantsch recht is al myn voort bringen.

§2

Ghy hebt myn hert' s'nachts doersocht Heer,
End dat aen den proefsteen gestreken,
Noyt heb' ick leughen willen spreken,

[p. *]

 

Ghy vindt my getrauw' immermeer.

 

Ick houde my nae den beuelen,

 

End d'woort uwes monds Heer met vliet,

 

So dat ick niet heb' ghemeyns jet,

 

Met hen die roouen ende stelen.

§3

Maeckt myn voetpaeden vast O Godt,
Op dat ick gae in uwen wegen,
Sonder te sijn voort aen ghenegen,
Tot afwycken van v gebodt.

Ghy hebt dickwyls O Heer vernomen,

Myn gebeden in myn elendt,
Dies bidd ick tot my v nu wendt,
End laet myn smeecken tot v komen.
***

§4

Toont heerlick v goetheit voort aen,
Ghy die bewaert in dat benauwen,
Alle die vast op v betrauwen,
Teghen hen die v wederstaen.

Deckt my doch Heer niet om verhooghen,

Met v vleughlen nae uwen aert,
Dat ick so wel magh sijn bewaert,
Als die appel is eener ooghen.

§5

Op dat ick also magh ontgaen,
Hen die my so wreedelick quellen,
End my met haer netten omstellen,

[p. *]

 

Om myn siel' te verstricken saen.

 

Se syn seer vet, niet om verstrangen,

 

Opgeblaesen met hooghmoet fel,

 

Se volghen my end loeren snel,

 

(Soo't konde sijn) om my te vangen.

§6

Een isser sonderlick vol pracht,
Als een Leeuw die den roof nae jaeghet,
Als een jonghe Leeuw onuertzaeghet,
Die in den kuyl op den roof wacht.

Maeckt v op Heer, werpt dien te gronde,

Wt sijn handen myn siele weert.
Die v dient als een seer scherp sweert,
My tot straffe, tot deser stonde.

§7

Van hen die uwe roeden sijn,
Bevrydt my: Die met herten kleuen
In d'eerd, end daer om alleyn leuen,
Om ryck te werden sonder pyn.

Ghy maeckt se satt ende voorspoedigh,

Haer kinderen sijn oock seer ryck,
Die kindts kindren sijn hen ghelyck,
End laeten goedt nae ouervloedigh.

§8

Ick sal noch aensien v aenschijn,
End reyn staen voor v Heer gepresen,
End nae v beeld opgeweckt wesen,
Dan sal ick oock recht versaedt sijn.