De Psalmen Davids, ende ander lofsanghen

Psalm II.

Dese Psalm leert, dat Dauid end sijn Rycke, een voorbeeldt Christi ende syns eewighen Koninghrycks geweest sij. Item hoe die vianden Christi ende syner Kercken met schanden vergaen sullen.

§1

WAERom raest dat volck met sulcken hooghmoedt?
Waerom komen die heydenen te samen?
Wat is datse vergeefs so woeden doet?

[p. *]

 

End raetslaen van dinghen die niet betamen?

 

Die Koningen hen te samen verbinden,

 

Die voornaemst' al sijn ooc daer toe bedacht,

 

Godt te bestrijden sy hen onderwinden,

 

End synen gesalfden met grooter macht.

§2

Sy spreken t'saem, Laet ons breken met een,
Haer banden al, daer met sy ons verstricken:
End t̕ iock dats' ons hart opleggen gemeen,
Laet ons verwerpen end breken in sticken.

Maer God die den hemel bewoent gepresen,

Sal se belachen, want haer doen hy siet,
Haer opstel sal van hem bespottet wesen,

[p. *]

 

Want het is ydel, end Godt acht het niet.

§3

Hy sals' aenspreken elck by synen naem,
In sijn gramschap die grootlicks is te vruchten:
Hy salse verbaest maeken al te saem,
In syn toornicheit die seer is te duchten.

End sal spreken: Ghy Koningen wilt hooren,

Van waer komt v dese raetslagh so ergh?
Ick heb myn Koningh gesalft end verkoren,
Ouer Zion mynen heyligen bergh.
***

§4

End ick sijn Koningh van hem toebereydt,
Sal Godts oordeel spreken voor yders ooren:
T'welck is, dat hy my klaerlick heeft geseyt,
Ghy sijt myn Soen huyden van my geboren.

Begeert van my ick sal v t'eender eruen,

Veel volckeren haest maeken onderdaen:
Een alsulck rijck sult ghy van my verweruen,
Dat tot den eynden des eertrycks sal gaen.

§5

Ghy sult draegen eenen yseren staf,
Om die al te dwingen dats' v doen eere:
Ghy sults' in den windt verstroyen als kaf,
End morselen als een eerden vat teere.

Dies ghy Koninghen end Vorsten der eerden,

Wilt myn onderwys met herten ontfaen,
End ghy Rechters wilt met ootmoet aenvęrden,

[p. *]

 

T' goet vermaen dat v van my werdt gedaen.

§6

Dient Godt met kinderlicke vreese goet,
Vreest sijn gramschap end soeckt hem te behaegen:
Verblijdt v, end beeft voor hem met ootmoet,
Siet dat ghy hem geen oorsaeck geeft te klaegen.

Kusset den Soen dien hy v heeft gesonden,

Dat hy niet gram sy ouer uwe daet,
Op dat ghy haest tesaem niet werdt verslonden,
End in uwen wegh niet schricklick vergaet.

§7

Want sijn gramschap ontsteeckt seer haest end brandt,
Gelijck een vuer als men daer op niet achtet:
Och hoe salich is hy in sulcken staet,
Die hem vertraut end op sijn goetheit wachtet.