Dingeman krijt wjukken

[p. 54]

Haadstik 13
Ik praat mei Roosje

De reinbui hie net iens lang duorre.

Doe't ik nei it skriuwen nei bûten ta gie, stienen der noch in pear plassen op it hiem. Fierder wie alles wer bedroege. De sinne skynde. It wie ynienen waarm.

Ik dwaalde wat om, sûnder dat ik my ferfeelde. Ut 'e skuorre wei kamen gelûden fan timmerjen en saagjen. De hammerslaggen klonken oer it hiele hiem.

De middeis, neidat we bôle iten hienen, gie ik nei it stikje lân fan Roosje. Se lei sliepperich te kaujen yn it lange gers. Se seach my oankommen, mar se feroare der net fan. Roosje wie net bang foar my, en ik net foar har.

Ticht by har moaie grutte kop gie ik op 'e knibbels lizzen. It gers wie al wer droech.

Roosje hie in swarte kop mei in wite trijehoek. En, frjemd genôch, twa grutte hoarnen. Dêrtusken groeide in prûkje hier. De gledde rûne noas glom fan focht. Oan de lippen hongen tinne strieltsjes flibe.

It moaist fûn ik de eagen. Se blonken as splinternije knikkerts en hienen de kleur fan swart iis op in stille fiver. Doe't ik op 'e boaiem sjen woe, seach ik mysels yn 'e spegel.

Mei ien finger gie ik om de wite trijehoek hinne. Ik kamde it prûkje hier en krige beide hoarnen beet. Roosje liet alles gewurde. Se kaude en pufte waarme lucht nei bûten. Allinnich doe't ik de earen oanrekke, krige ik in wapper op 'e fingers.

Ik krûpte nei de hals en aaide it waarme sachte fel. Ik rûkte deroan.

[p. 55]

Fierder nei achteren wie it grouwe koweliif. Ik gie sitten en lei de holle der tsjinoan. Alles rommele en systere en spielde. Dêr, djip fan binnen, waard fan hurdgrien gers sachtwite molke makke.

Ik gie op 'e side lizzen. Ik lei ien earm en de holle op it koweliif, as wie it in geweldich kessen. Ik die de eagen ticht. Alles oan my fielde licht en loom. Sa rekke ik yn 'e sliep en begûn tsjin Roosje te praten.

- Hoi, ik bin Dingeman.

- O, en ik bin Roosje.

- Ik kin sjen datsto in ko bist, mar wêrom hasto hoarnen?

- Seker út 'e stêd, hen?

- Ja, mar ik ha noch noait in ko mei hoarnen sjoen.

- Dan hasto noch noait in ko sjoen.

- Witst wol seker datst net in bolle bist?

- It soe kinne, mar dan bisto in famke.

- Hast ek gjin giele kaarten yn 'e earen.

- Nee, dêrom rin ik ek net op fuotbalskuon.

- Goed dan: hast gjin flappen yn 'e earen.

- Ik kin net sizze dat ik se mis.

- Mei ik dêrom net oan dyn earen komme?

- Ja, se bliuwe fan myn earen ôf.

- Hoelang bisto al ko fan Joazef?

- Ik bin hjir as kealtsje geboaren. Dat is myn gelok. Oars hie ik no flappen hân en myn hoarnen kwyt west. Joazef is in man fan echt. Ik jou him safolle molke as ik kin.

- Is dat net yngewikkeld, molke meitsje fan gers?

- Och, it giet eins bûten my om. Ik moat allinnich soargje dat ik goed yt. Dêr ha ik in beolchfol wurk fan, mar dêrnei kin ik derby lizze.

[p. 56]

- Roosje, mei ik dy wat freegje?

- Do dochst neat oars.

- Ik soe dy graach melke wolle.

- Hast wol faker molken?

- Nee, dêrom.

Roosje kaam oerein en stinde. Se ruts har út en sei: - Ik nim oan datst witst wêr't it spul hinget?

- Ja, tusken de achterpoaten.

- Net raar foar in stedsjonkje. Dy ponge dêr neame se in jaar. Der sitte fjouwer oeren oan.

- Allegear foar ien kealtsje? In skiep hat mar twa oeren, mar se kin wol fjouwer lamkes krije.

- Ja, it is nuver ferdield yn 'e weareld, mar tinkst dat ik dêrom ruilje wol?

- Ik soe wol ruilje wolle.

- Do ruilje mei my?

- Nee, ruilje fan hûs. Dat ik hjir wenne yn pleats fan yn 'e stêd.

- Elk moat op syn eigen plak gelokkich wurde, jonge. Thús net gelokkich, nergens gelokkich. Mar ik miende dat we melke soenen.

Ik gie by it jaar op 'e knibbels lizzen.

- Toe mar. Mei de foarsten begjinne, dy melke it maklikst.

Ik grypte de oeren fêst en luts deroan. Op itselde momint kaam der in blêr út Roosje har kiel.

Se draaide har om en sei: - Wolst dat noait wer dwaan? It binne gjin kraantsjes dyst iependraaie kinst.

- Do seidest, mei de foarsten begjinne.

- Ja, mar net sa. Se moatte earst even opkidele wurde, oars bin ik ferlegen.

Ik kidele de oeren op. Se waarden grutter en foller yn myn

[p. 57]

hannen. Ik luts en knypte tagelyk. Foardat ik der erch yn hie, spuite ik wite strieltsjes molke yn it gers. Ik krige der triennen fan yn 'e eagen. Ik koe melke.

‘Dingeman! Dingeman, moatst komme. Hee Dingeman, wekker wurde!’

It wie Joazef.

Ik die de eagen iepen en seach om my hinne. Dêr lei ik, ûnderút sakke tsjin it liif fan Roosje. Se hie it noch like drok mei kaujen as sakrekt.

‘Hy stiet klear,’ sei Joazef. ‘Komst?’

Ik kaam oerein en besocht myn gedachten op in rychje te prakkesearjen.

‘De djiptefreesbestrider,’ sei Joazef. ‘Hy stiet bûtendoar. Wiest fier fuort, net?’

‘Ja, ik ha dreamd dat ik melke koe. Kin ik it no ek echt?’

‘Dat sjogge we jûn,’ sei Joazef. ‘Mar in dream is alfêst in moai begjin.’