Dingeman krijt wjukken

[p. 5]

Haadstik 1
Gjin tantes wer yn it saaiste hûs fan de stêd

It saaiste hûs fan de stêd wie ús hûs. Ik wenne der tegearre mei ús mem.

Ik sil jim fertelle hoe saai at ús hûs wie.

It hie in keamer mei in kâlde flier en keale muorren. Oan de iene kant stie in kast mei boeken, mar der wie net ien dy't se lies. Oan de oare kant stie in piano, mar der wie net ien dy t derop spile. Boppe stienen fiif opmakke bêden, mar op trije waard noait sliept. Dan hienen we noch in rommelsouder sûnder rommel. En hoe grut at ús hûs ek wie, plak foar in húsdier wie der net.

Bûtendoar wie it like saai.

Achterhûs lei alles fol mei tegels. Dêr stienen ús plestiken túnmeubels: in wite tafel mei fjouwer wite stuollen. Yn 'e tafel siet in gat foar de parasol. It wie in kleurige parasol, mar hy stie al jierren ynklapt yn in hoeke fan de garaazje. Midden op 'e tafel hie ús mem in bakje mei nepblommen. Dan seach net ien it gat.

Foarhûs lei it ‘gason’, sa't ús mem it deftich neamde. It gers wie altyd koart, want twa kear yn 'e wike kaam de túnman om it te meanen. As der al in blomke wie dat it kopke omheech-stuts, feegde hy it der wer ôf mei syn razende masine. Sa waard it gason noait in gersfjild en koe ik nergens blomkesykje of yn it lange gers lizze.

Doe't heit der noch wie, meande hy it gason. Hy helle ek mei in meske it mos tusken de tegels wei. Letter kaam de túnman. Dy fûn dat mosklauwe gjin wurk wie foar him. Dêrom sei ús

[p. 6]

mem dat ik it dwaan moast. Ik ha it twa kear dien. Doe snijde ik my sagenaamd per ûngelok yn 'e finger. Om ús mem te pesten, en omdat ik mos tusken de tegels wol gesellich fûn.

Midden troch it gason rûn in tegelpaad nei de wei. Dat paad waard ek alle jierren griener, mar dêr giet it no net om. Oan de ein fan it paad stie namelik in brievebus. It wie fansels in saaie brievebus, mar op in dei lei der in spannende brief yn. En dy wie foar my.

De measte brieven wienen altyd foar ús mem. Se kamen fan de bank, fan de make-up-club of fan de tennisferieniging. Mar ús mem krige ek oare brieven. Soms gie se dan in wykein of sels in hiele wike fuort. Dan kaam der ien yn 'e hûs om op my te passen.

Ik sil jim sa fertelle oer de spannende brief dyt ik krige. Earst moatte jim witte dat ik in bloedhekel oan dat ge-oppas hie. Yn it begjin net. Doe't ik fjouwer en fiif wie, kamen pake en beppe noch om op te passen. Dan dienen we spultsjes. En jûns op bêd lies beppe my foar. Of pake fertelde in ferhaal. Krekt as heit altyd.

Letter paste buorfrou Joldersma wol op. Dy wie ek hiel aardich, mar op in dei krige ús mem rúzje mei har.

De ellinde kaam doe't ús mem mei âlde tantes begûn.

Der wienen trije tantes, dyt ik de ‘ABC-tantes’ neamde. Se wennen allegear allinnich en fochten der hast om, sa graach woenen se op my passe. Net dat se my sa aardich fûnen, mar se mochten graach memkeboartsje.

- Dingeman, kom hjir!

- Dingeman, net dwaan!

- Dingeman, foarsichtich!

Tante Adelbrecht hie ik noch it leafst. Mar se tocht dat ik in lytse poppe wie en tute de hiele dei op my om.

[p. 7]

Tante Belinda wie bang dat ik smoarch wurde soe en stie oeral om in hoekje mei sjippe en in handoek.

Tante Catherien rûn my alle stappen achternei en makke my nachts wekker om te freegjen of ik noadich moast. En ik wie al njoggen.

Nei de lêste kear sei ik tsjin ús mem: ‘Ik wol gjin tantes wer ha, dan bliuw ik wol allinnich thús.’

Se seach my even oan. Doe wipte se mei de winkbrauwen. Miskien fûn se it wol in goed idee.