De laatste novitie van Afflighem. Deel 2

[p. 141]

VIII.
Eindelijk de zielsrust!

ij springen weêr eene groote tijdsruimte over en begeven ons in 1837 naar het dorpje X....., eenige uren van Aelst. Een lief, heerlijk dorpje; de dorpskerk staat daar zoo schoon, te midden van een groepje nette huizen; en 's zomers zijn de velden er toch zoo verrukkend schoon; geen Aalstenaar of hij is er menigmaal geweest.

Nu is 't winter; een wit tapijt bedekt kerk, boomen, huizenen velden, alleen de vergulde haan steekt fier het hoofd omhoog en blinkt als een fonkelende steen op een wit satijnen kleed.

De vrome dorpslieden zijn in de kerk ver-

[p. 142]

gaderd, want 't is zondag; de lieve engelenstemmekens hebben het Ave Maria gezongen en de menigte begint langzaam de kerk te verlaten.

Voor de kerk blijven de mannenlieden in groepen staan; ziet gij daar dien reeds bejaarden heer uit de kerk stappen; men maakt plaats voor hem; iedereen groet hem toch zoo vriendelijk; ja, 't is geene gemaakte of gedwongene beleefdheid, zij komt recht uit het hert. Hij knikt ook vriendelijk tegen, en groet er velen met hunnen naam.

Wie mag die heer zijn?

En moest gij eens hooren, vriend lezer, wat de dorpslieden van dien heer zeggen, uwe nieuwsgierigheid zou nog klimmen. Willen wij het eens vragen? Daar aan dit troepje vrouwvolk?

- ‘Dat is den troost van ons dorp, mijnheer!’

- ‘'t Is een engel!’

- ‘Een heilige!’

- ‘Zonder hem was mijn man, die daar nu gezond staat, zeker in den put.’

- ‘Mijn Janneken heeft hij ons ook teruggegeven.’

- ‘En zoo goedhertig, zoo beleefd, zoo spraakzaam!’

[p. 143]

- ‘Men zegt dat hij leeft als een kloosterling!’

- ‘Zeker! wij moeten voor zijn lang leven bidden!’

- ‘Nu gaat hij weêr bij Anneke's Sis die gisteren berecht is!’

- ‘Eene arme weef te weeg, dit Anneke, met hare vijf kleine kinderen.’

- ‘Mijnheer doktoor zal er wel voorzorgen.’

Ha, 't is de doktor! nu weten wij al iets. Zie, hij komt al uit het huisje, eene vrouw volgt hem tot buiten de deur; hij spreekt nog eene wijl met haar en gaat dan naar dit fraai huisje, ginds langs den boschkant.

Het huis is omringd van eenen bloemhof. Wat moet het hier 's zomers aangenaam om wonen zijn! Treden wij eens binnen met den doktor in zijn studeerkabinet; alles is er eenvoudig; op de schouwplaat prijkt een marmeren Christusbeeld, daarnevens eene O.L. Vrouw en eenen H. Benediktus; verder zien wij eene wel voorziene bibliotheek, en eene kas met potjes en fleschkens.

De dokter ziet er kalm maar treurig uit; de lezer zal reeds zijnen naam geraden hebben; 't is Hugo, de laatste novitie van Afflighem; na Waterloo is hij zich in dees dorp komen vestigen; zijn eenige zucht was

[p. 144]

weldoen en naastenliefde; vrede heeft hij gevonden en tegelijkertijd geluk! Hoe dikwijls overstroomde zijn hart van vreugd toen hij van het ziekbed eens armen terugkwam naar zijne eenzame woning. Hij onderhield nauwkeurig de vastendagen zijns ordens, las stipt zijne getijden, en in 't dorp beweerde men dat hij alle nachten opstond om het nacht-officie te lezen.

Hugo was waarlijk te vrede; hij leefde als een christen wijsgeer, vol hoop en betrouwen op de Goddelijke Voorzienigheid; soms had hij dagen van neêrslachtigheid, donkere vlagen, doch deze verdwenen alras en de hemel werd weêr helder en blauw.

Zoo vervlogen dagen en jaren; Hugo kreeg winterhairen, de ouderdom begon zijnen hals te krommen; van tijd tot tijd ging hij eens Afflighem bezoeken, dat meer en meer in puinen viel; nogtans bleef zijne hoop vast op de laatste woorden door don Beda zoo geestdriftig uitgesproken.

En nu, vriendelijke lezers en lezeressen, zijn wij ten einde van ons verhaal; bedankt voor uwe aandacht, en wij.....

- ‘Wanneer en hoe is Hugo gestorven?’ hoor ik iemand onderbreken die geern alles en nog wat meer zou weten.

[p. 145]

- ‘Luistert, wij gaan u alles verhalen wat wij daaromtrent vernomen hebben. Over eenige jaren bezochten wij met iemand die ons vele inlichtingen over Hugo gaf, het dorpje X..... 't Was in de vrolijke Meimaand; alles scheen vrolijk, tot zelfs de blaadjes die op de boomen ruischten. Wij keken eens in de kerk, waar het O.L. Vrouwenbeeld in een bloemen autaar prijkte; recht schoone versiering, weerdig van de reine Hemel-koningin. Buiten speelden de kinderen op het kerkhof; mijn vriend ging naar den kalvarieberg, knielde op de bank en bad een weinig; ik volgde hem na.’

- ‘Requiescat in pace. Amen,’ sprak mijn gezel rechtstaande.

- ‘Vriend,’ zegde hij, ‘ik heb u zooveel van Hugo gesproken; zie hier nu zijn graf.’

- ‘Zijn graf!’

- ‘Ja! zijn graf! Ziet daar onder dien zerk, ligt het lichaam van den laatste novitie van Afflighem; wacht, ik ga 't u toonen.’

En hij vaagde met zijne hand het mos van dien zerk, waarop te lezen stond:

Hier ligt begraven
den heer Hugo E.....
alhier in den Heer ontslapen,
den 7 July 1860.
Bid voor zyne ziel.

[p. 146]

Wij bleven eenige oogenblikken peinzend staan en gingen dan in eene herberg een glas bier drinken. De bazin sprak met volle monden van den doktor, die in 't dorp toch zoo geerne gezien was, en bij wiens lijkdienst iedereen, jong en oud, arm en rijk, had geweend.

Sedert dien zijn wij meermaals voor 't graf van Hugo eenen Vader ons gaan bidden, niet zoo zeer tot lafenis zijner ziel dan tot troost der onze. Immers de ziel van dien vromen man, die zijn leven in braafheid en deugd heeft gesleten, geniet reeds de eeuwige vreugde, vereenigd met de stichters van Afflighem, en met de ontelbare Benediktijners die op dien gewijden grond tot de volmaaktheid streefden. Ja, de zielen dier braven moeten thans met meer genoegen neêrwaarts op de aarde zien; hun Gesticht is weêr opgerezen; aan het gruwelijk schelmstuk der Fransche afbrekers is een begin van herstel gekomen; Afflighems grond heeft, na 76 jaren doodsche stilte en rouw, de Benediktijners zien terugkeeren; een blijde klokje weêrgalmt er verscheidene malen daags, de stem van vrome, jonge en deugdenrijke kloosterlingen onderbreekt er zelfs de stilte van den nacht, en een nieuw geslacht

[p. 147]

van Benediktijners ontstaat te midden dier nog zienlijke verwoesting, vol hoop, vol iever, vol Gods- en naastenliefde.

Duizenden hebben reeds dit oprijzend gesticht bezocht en in het nederig kerkje gebeden, met de gastvrije Paters gesproken en volgens vermogen tot herstel der Abtdij medegeholpen. Afflighem is weêr de aantrekkingsplaats van vroeger geworden. Moge het weêr in vollen bloei komen, tot welzijn van Godsdienst en Vaderland!

Einde van het tweede deel.