Hier rechts houden en de Moleneindstraat nemen.
Meedraaien tot links de Nieuwpoortstraat wordt bereikt. Zouden we op dit punt
rechtdoor rijden (niet doen!) dan belanden we in de Doorgangsstraat; broeder
Aloïs situeerde de galg die Bruun, Isegrim en Tibeert voor de
veroordeelde Reynaert klaarmaakten, nabij de Doorgang, weg Antwerpen-Gent. In de
Nieuwpoortstraat noodt links een rustieke taveerne met attractief terrasje
(Nieuwe Nieuwpoorthoeve). De eerste kleurrijke begoniavelden (althans in de
zomer) uit deze typische bloemenstreek duiken op.
Ter hoogte van nr. 85 (rechts) nemen wij de Populierendreef links. Opnieuw
kasseien en velden alom. De Singeldreef in. Ongeveer 150 m verder tegenover het
huis nr. 32 rechts (vóór ons, een rij witte huizen en een
zeshoekige wegwijzer) een met populieren afgeboorde boerendreef, de
Nonnenbosweg, links inrijden, in de richting van de spoorweg waarvan we allicht
de bovenleiding zien. Weldra bereiken we die spoorweg en volgen hem rechts mee
tot we bij een witgeschilderd kapelletje komen met azuurblauwe deur. Eromheen
staat een zevental bomen en ernaast een robuuste rustbank. Op deze plek stond
oorspronkelijk een Reynaertbank, herinnerend aan een passage uit Reynaerts
biecht aan de derde koningsbode, Grimbeert. Ze zijn op weg naar het koninklijk
hof waar de vos een grimmige menigte wacht die zijn berechting wil. Pas de
absolutie verworven voor zijn met smaak gebiechte wandaden, haalt de vos alweer
uit naar een vette haan die zich thuisvoelt in het neerhof van de
‘swarte nonnen.’ Met voorbedachten rade had Reynaert de
nietsvermoedende Grimbeert een omweggetje laten maken om dit blijkbaar bekende
oord van gastronomisch genot te passeren. Zo het verhaal ons leert: over een
bruggetje wat er dus op wijst dat hier een beekje of riviertje liep. We vinden
een bruggetje; de beek ook, maar het water stinkt. Bovendien zorgen de vrij
drukke spoorweg en een groot textielbedrijf ervoor dat het arcadische landschap
van toen allang naar de vaantjes is. Intussen hebben we rechts wel het nogal
vreemde kerkje en de karakteristieke huizen van Oudenbos gezien en wij rijden nu
rechts naar dit kerkje toe. Oudenbos, zo leert ons een bord, hoort bij Lokeren
en noemt zich een Europese wijk die verbroederde met de Nederlandse gemeente
Oudenbosch. Maar wat de Reynaertminnaar uitermate verheugt, is dat hij in de
buurt van de kerk een mooie Reynaertbank aantreft, bruin-zwart geschilderd,
stevig van zitplaats en rugleuning waarop een keurig gemaald tafereeltje en
aangepaste tekst vertellen waarom precies deze bank hier staat:
Auteursrechtelijk beschermd
