Het land van Reynaert

Een Reynaertschat en een ‘sprekendelieveheer’

Wie niet bang is voor een zogezegd tijdverliezend zijsprongetje, raden we aan om aan het kruispunt links de Goudenleeuwstraat in te draaien. Tegenover de Eikenlaan aan de rechterhand in de bocht weer een heel mooi landhuis waar destijds kunstschilder Jacques Belpaire woonde, verheerlijker van de Gouden Leeuwbossen en illustrator van het artikel dat broeder Aloïs schreef in De Toerist (zie p. 31). Rechts meedraaien (weer voorbij een kapelletje) en dan links een smal maar prachtig straatje in, de Colliestraat, doorheen het dankbare landschap van de Bleetakkers (Bleekakkers). Kronkelend tot aan een volks kapelletje en hier rechts tot je uitkomt op de Gentstraat (uit je doppen kijken). Gentstraat oversteken en Moortelhoekstraat in tot je rechts de Steenwerkhoeve ontwaart. Tussen haakjes: alle hoeven in Belsele voeren weer hun oorspronkelijke namen. Maar waar zit Reynaert verborgen? Je kent zijn fameus verhaal over de schat van Ermenrik. Hier achter deze hoeve werd inderdaad een opzienbarende schat gevonden en velen dachten toen spontaan aan de schat van Ermenrik, waaraan heel wat lui geloof bleken te hechten. We schrijven 1892. In het Steenwerk werd toen een aarden pot opgedolven met niet minder dan 1526 zilveren munten: de zogenaamde muntschat van Belsele. Helaas voor de Ermenrikers vertoonden de munten beeltenissen van dertig keizers en keizerinnen van het antieke Rome; foetsie dus Ermenrik. In de archeologische afdeling van het Sint-Niklase museum kan deze schat bewonderd worden (zie p. 122). En daarmee stopte het niet. In 1887 werd op de Moortelhoek even verder een witmarmeren kop ontdekt van een Romeinse keizer

[p. 101]

(eveneens te bekijken in voornoemd museum).

Links tussen de typische Wase bolle akkers ligt de prachtige Omloophoeve. Je bereikt ze via de Omloopdreef links. Bijna aan het einde van die dreef bevindt zich een vrij bescheiden kruiselieveheer, lokaal zeer bekend om de vrolijke geschiedenis die eraan verbonden is: de ‘sprekendelieveheer’. Een man die elke dag vrij fors in het glas keek, zou op zijn wankele terugtocht een krachtig woord naar het beeld geroepen hebben. Maar wat hij allerminst had verwacht, gebeurde: het beeld antwoordde en niet zo onzacht. Meteen was de zuipschuit ontnuchterd en dood van angst vluchtte hij weg. Sedert die dag was hij een voorbeeldig AA-er. Bijzonderheid met bewijskracht: de mond van het beeld bleef openstaan, vandaar: sprekendelieveheer. Maar het vrij schamele beeld dat je bekijkt, is niet meer het oorspronkelijke.