Vergaete aorlog

[p. 105]

Wachte op de prins
deil twië

Pien. De kop kós van boete waal zeen ingesjnäördj in pindraod. Eder sekond rietj emes ein rasp äöver mien vel. Ich kan mich neet bewaege. Waat ich ouch probeer, mien sjpiere wèrke neet. Ich huer niks mier. Zeen, doon ich nog mer hiel mistig, mien ougleje zeen zoeëget gans gesjlaote en ich krieg ze neet aope; alles aan mich is verlaamdj.

Op de trap bèn ich oetgelitstj en nao ónger geboedeldj. Noe lik ich hie: ein sjlang oet allebei de erm, ein sjlang door de naas, ein kap op de móndj.

Gelökkig bèn ich de meiste tied weg. Ich weit niks as det ze mich in ein wiej buus gelagdj höbbe. Ich dach det ze mich nao de hemel wole sjete. Baove miene kop drejdje eine rink róndj. Langzaam sjaof ich door de buus väöroet. Het inj höb ich neet mètgekrege want ich waas weer gouw genóg van de waereldj. Wie ich biekwoom, loog ich hie.

Het geit op en aaf: ich bèn weg en kóm bie. Wie lang is det al aan de gang? As ich ouch mer ein bietje dink, barstj miene kop van binne-oet oetein. Dao kós waal eine voestdieke zjwaer in mien herses zitte dae op knappe sjteit.

Waat gebäörtj noe? De geistelik kumtj binne en de Boer. Rechts van mich zitj zich de geistelik, links de Boer. Waat kómme ze doon? Mich de aolie bringe?

Ouwië, ouwië, het sjrómptj mich door de kop. Neet dinke, mer ich mót. Dao zeen te väöl vraoge die óm ein antjwaord kake. Ze sjtoeke en boetse wie eine trein door mien gedachte. Wie eine trein, de trein nao Frieslandj, de trein nao de óngergank. Miene óngergank. De óngergank van zoeëväöl anger miense. Dae verdomdje aorlog. Dae verdomdje aorlog. Woeë waas dae good väör?

[p. 106]

Woeëróm waere gewuen jónges biëster as ze ein uniform aankriege en zich soldaot moge neume? Jónges oet dörpe wie Liëwe of Böggeme mer dan mèt eine angere naam.

Woeëróm, jóng, waers doe soldaot, geis as viandj nao ein vraemdj landj?

Woeëróm sjtamps se däöre in van hoezer woeë se niks höbs te zeuke, sjleis alles kapot?

Woeëróm houts se erm aaf en bein, sjtiks ouge oet, sjniets naas en luppe oet gezichter en sjteis d'rbie te lache?

Woeëróm sjäörs se vrouwe de kleier van het lief, verkrachts häör en riets häör aope mèt dien mets?

Woeëróm kastreers se manskaerels, dwings häör het gezoks op te aete, binjs häör achter diene wage en sjleips häör in rundjes äöver ein plein?

Woeëróm driefs se aoj miense wie ich en wichter de sjtraot op, sjtiks häör hoezer in de fik, versjplintjers de kinjer mèt diene gewaerkolf het köpke, jeugs de vrouwe trök de hoezer in?

Woeëróm sjtamps se dragendje moders in de boek tot het blood häör in de sjoon zieptj, riets de vrucht die aafkumtj van häör weg en voors die aan de huunj?

Eine erme hals bès doe, soldaot, as se sjtraks weer toeskums. As se weer eine gewuene jóng bès. Ich waer de ozel al neet kwiet oet de kop, waat mós dich dan waal neet?

Dörfs se dien moder nog in de ouge te kieke? Diene vader te vertèlle waat se miense wie ich höbs aangedaon?

Kins se sjtraks nog van dien vrouw haoje as se mèt häör in bèd liks en het sjmeke en janke van die anger vrouwe huers?

Zuus se sjtraks neet det kinjerköpke weer in het graas rolle, as se dien eige wicht door de krolle sjtrieks?

Welke dokter kan dich helpe? Want doe höbs geine gerösdje daag mier. Gein nacht woeë-in se neet zoojs wille det se gein geheuge haats, net wie ich.

Ouwië, soldaot, doe bliefs mich pien doon door al die

[p. 107]

vraoge die mich door de kop sjörge. Vraoge die mich al mier as ein half laeve mertele ómdet ich noeët ein antjwaord kreeg. Ouch neet van de geistelik. Mer dees kier is de pien zoeë nöt det waal haost eine kómaaf aan alles mót kómme.

Dao kumtj eine witte jas väör mien ouge, det zal waal eine dokter zeen. Hae póngeltj get aan miene linker erm, aan de rechter. Doot mer get aan die verdomdje pien, miens. Mer hae haoltj de sjlange los. Ouch het sjlengske in mien naas mót d'roet, het kepke geit van miene móndj. Dao krieg ich het baar werm van. Inèns is het ein sjtök zjwaorder óm aom te haole.

De Boer sjteit op, zien gezicht kumtj nao mich haer. Hae liktj ein handj op miene väörkop. Ouwië, as hae èns wis wieväöl pien det deej. Hae janktj, ein traon vèltj op miene móndj. Hae boektj zich väöräöver, köstj mich, väörzichtig en zaocht. Dan geit hae weg, achter langs het bèd löptj hae nao de däör, meug en krómp wie wae allemaol die in dae trein zote.

Pfoeehh, het waertj benauwdj. Ich krieg het wermer en wermer. En meug bèn ich, meug. Gelökkig liëtj die pien get nao.

Waat noe? De geistelik sjuuftj zien kruk wiejer nao het bèd. Hae haet ein kèrkbook vast, zien henj röste op miene boek. Ich zeen zien luppe praevelendj bewaege. Hae baetj väör mich.

De pien begintj gans weg te trèkke. Het waertj mich klaor in de kop, mer in de gang ouch zjwaor en loom.

De geistelik meuktj ein kruutske äöver mien borst, ich zeen het, mer veul niks. Hae sjteit op en zaegeltj mich, zien handj meuktj traog ein kruuts väör mien ouge: van baove nao ónger, van rechts nao links. Ich zeen zien gezicht, ernstig en gesjpanne.

Gae hooftj neet zoeë bedröktj te zeen, pater. Kiek nao mich, ich veul mich inèns wie langer wie vroliker waere. Ich kós waal danse as ich neet zoeë oetgepötj waas.

Ich mós mich sjame det het bie mich opkumtj, mer

[p. 108]

dae geistelik is eine knappe kaerel. Dao zooj ich zoeë zin in kriege. Waat bèn ich eine bóffer, ich blief mer gelök höbbe mèt twië manskaerels aan mien bèd.

Het waertj wie langer wie benauwdjer, zoeë móddelig is het hiej. En toch veultj det plezerig aan. Achter mien ouge haet emes ein groeëte lamp aangesjtaoke. Lekker, ich kan mich in het oranje leecht koete.

De geistelik sjteit op. Hae sjuuftj mich väörzichtig de sjèlle äöver de ouge. Danke, pater, waat boete gebäörtj, is neet mier väör mich besjtumdj. Väör mich gebäörtj het binne in de kop, al mier as ein half mienselaeve lank.

Noe zeen ich pas waat det is, die lamp. De zón sjteit baove mich te bakke. Heerlik is det, door en door werm waere. De lamigheid is weg, ich loup door ein wei en ruuk het dor graas, ich ruuk water. Ich huer weer, bieje en hómmels. De Maas, ich bèn op de greendj aan de Maas. Ich bèn weer toes, trök in Böggeme.

Ich lik mich lankoet op de rök, meug mer gelökkig, asof ich ein groeët werk ónger de veut oet höb. Dieke, greun sjprinkhane zitte mich aan te loere en make zich klaor óm mich dalik nao de kael te sjpringe. Mer vandaag bèn ich neet sjoew väör die malendje tenj en die vètte, bol uig. Vandaag waer ich geköstj. Doezendj kier höb ich d'rvan gedruimdj, ich weit zeker det het noe gebäörtj en wie het zal aanveule.

Het pemelig graas haet zich baove mich gesjlaote. De sjtele sjoere zaocht taege-ein mèt ein vertroewdj, röstgaevendj geroes. Oet de aore wolktj ein poejer woeë ich dazelig van waer en det op de lónge sjleit. Ich höb meute óm door te aome.

Ich doon de ouge licht toe en kan óntsjpanne. Noe mót ich tot hóngerd tèlle en sjterk dinke aan kösse. Röstig tèlle en mèt de kop d'rbie blieve. Dan löktj het.

Het leecht van de zón kruuptj door de gesjlaote ougsjèlle en winjeltj mich väörzichtig in eine oranje sjluier. Ich waer licht wie het pluus van gaostóng. De windj roestj

[p. 109]

door het graas en duutj en höftj aan mich asof hae mich op wiltj pakke.

Van wied op de Maas drieftj het geluid van zaocht, regelmaotig geklóts aan. Ich waer d'r sjlaoperig van. Het klótse kumtj vlot dunder bie. Zónger te kieke weit ich det het eine roejboeët is, eine vraemdje. De buet die ich kin, piepe helder in de reme en sjete sjtoeksgewies door het water. Deze veurtj zoeë soepel wie ein sjpool.

Waem zooj aan de reme zitte? Welke sjipper kan ziene boeët laote zjweve? Waat duit eine vraemdje boeët hie midde op de Maas, net as ich aan de kantj lik? Kumtj hae väör mich? Mer waem wètj det ich hie bèn? Al lik ich dan ouch te wachte óm geköstj te waere, ich höb mèt nemes aafgesjpraoke.

Het buetje mót noe vlak bie zeen. Mer waat verangertj det leecht inèns, zoeë hel, zoeë sjerp? En ich waer mer meuger en zjwaorder, mien bein valle aaf, mien blood is tej wie kruutje. Ich krieg prakties gein lócht mier binne. Waat gebäörtj mèt mich, waat is gaondje? Ich mót opsjtaon en ich zooj zoeë gaer blieve ligke. Opsjtaon, mót ich.

Sjtäöndjes veul ich mich gelökkig weer get baeter. Waat is die zón sjerp aan de ouge, ich kan de boeët klamp zeen, ein zjwarte plek op de Maas. Hae zjweeftj wie eine ballon äöver het water. Waat eine kaerel, dae sjipper, dae zien sjpaone zoeë licht liëtj gaon. Noe zeen ich het pas tegooi, dao zeen gein sjpaone. De sjipper sjteit rechtop, zónger ein vin te reure. Ziene witte mantjel boltj op de windj achter hem aan. Zónnesjtraole ketse van hem trök en ligke eine gouwe krans óm ziene kop. Hae is het.

‘Doe bès het, Prins, doe kums mich kösse. Doe neems mich mèt. Mèt dich wil ich eder water bevare. Ich mót zjwejje, angers zuus se mich neet.

Hoei, hoei, Prins. Zuus se mich? Hie sjtaon ich, ich wacht al ein poeës op dich, det se mich ein lekker muulke geufs. Kapot bèn ich van meugigheid. Mer as doe mich in dien erm paks, is alles äöver.

[p. 110]

Hoei, hoei, neet doorvare, Prins. Kóm dan, deze kantj oet. Ich sjtaon neet väör niks nao dich te winke. Hoei, hoei, hierop aan, hierop aan. Laaj mich in diene boeët. Vare wil ich, mèt dich; geköstj wil ich waere, door dich. We make d'r ein groeët fiëst van.

Waat höb ich mich verkeke! Doe höbs geine boeët. Doe bès mèt ein sjoeën vlot. Daoróm sjteis se rechtop. Ich vinj het neet erg. As dich mich vasthèls, bèn ich neet sjoew.

Wacht, ich kóm dich det lètste sjtökske taege. Aan de kantj is het toch neet deep en mien sjoon zeen in de zón vort weer drueg. Höf mich aan baord.

Prins, gevónje höb ich dich. Haod mich vast, Prins van mich. Winjel mich in diene mantjel, det ich altied werm blief. Sjtriek de meugigheid oet mien lief. Blaos mich vol lócht det ich weer aom krieg, want zuus se neet wie ich haost sjtik.

Kös mich, Prins, kös mich det het veur in mich vónktj. Kös mich det ich gleuj en riejer, kaak en kuum, bäök en lach, kroep en vleeg, laef en sjterf. Kös mich, Prins, det ich neet mier weit det ich bèn, det ich neet mier bèn. Det ich in dich opgaon, ein deil van dich waer. Det ich dich waer, Prins.’

Dao kumtj hae. Waat noe? Hae sjteit neet op ein gewuen vlot mer op ein däör. Hae höftj mich op asof ich niks waog en zitj mich rechtop neer op de däör. Miene naam sjteit d'rop; hae dinktj ouch aan alles. Dao paktj hae mich vast, liktj zien erm óm mich, zitj ziene móndj aan d'r miene en köstj, köstj.

Ahhh, hae köstj, hae köstj, zoektj mich in zich, ich gaon in hem op wie water in eine sjpóns. En de däör zjweeftj weg äöver de Maas en alles óm mich haer is ein groeëte kösmoel, ein lang, groeëte kösmoel.

‘Gank door, Prins, gank door.

Bring mich weg nao ein plaats woeë ich noeët mier meug bèn en allein. Woeë ich noeët mier pien höb en geine aom. Woeë ich noeët mier leid höb en teväöl bèn. Ein plaats

[p. 111]

woeë ich vergaete kan. Neem mich mèt, Prins, nao det landj zónger naam, det paradies zónger vreuger.

Waat geis se inèns te seil! Ich krieg geine aom mier, ich vergaon in dien kösse. Ich waer d'r duzelig van. Het waertj mich zjwart van meugigheid.

Laot mich estebleef effe los, Prins. Det ich èns flink dooraom, det ich èns kiek woeë se mich haer brings.

Laot mich noe effe los, estebleef, ich sjtik zoeëget, veuls se det neet! Woeëróm wils se det ich mich los mót riete? Is det ein sjpelke?

Waat sjteis se inèns op die däör te sjtampe? Dalik treuts se d'r gate in. Doe kós waal klump aan höbbe, sjei oet. We beginne te sjoegkele, dao waer ich sjoew van. Bès se kwaod, is d'r get, deej ich get verkierdjs?

As se mich neet los liëts, riet ich mich los. Waat huer ich óm de kop zoeze? Sjprinkduvels. Jaag die nötte biëster weg. Estebleef, ze biete en sjtaeke en haole mich de aom weg. Woeëróm duin se niks? Huers se mich neet hiege? Lócht mót ich höbbe, aom.

Woeëróm trèktj de zón weg? De lócht is van as, het water is nog grauwer. Dao kumtj ein nöt waer opzitte.

Haod op mèt det gesjtamp. Dalik kieptj de däör óm. De sjrik sjleit mich op de kael, hae wörgtj mich bekans. Doe wèts toch wie sjoew ich bèn väör water? Zeker väör dit zjwart water.

Dao höbs se het al; klein, kaoj golve reike as zjwarte hendjes äöver de randj. Ze griepe mich bie de inkele. Ze riete aan mich, trèkke mich nao de baom. Ich krieg water binne, mer ich mót lócht höbbe, lócht. Die sjprinkhane vraete mich op. Ich bèn te meug óm mich te waere.

Doot doe dan get.
Woeë is de däör,
woeë is diene mantjel,
woeë bès se zelf,
woeë bèn ich?
Help mich toch.

[p. 112]

 

Mien lónge zitte toe,

 

dao kan gein lócht bie.

 

Doe... doe liëts mich...

 

sjtikke.

 

Die hendjes...

 

wörge mich.

 

Het zeen,

 

bès dich...

 

de zjwarte menkes...

 

Prins...?’