Weerlichten

[p. 57]

Herinnering.

Het was voorjaar, een grijze, geurige avond,
de lucht koel en fijn.
Je speelde piano zooals jij alleen kunt,
onpersoonlijk, hevig en rein.
De toover nam mij. Ik ging naar buiten.
't was koud, maar ik gloeide in strakke extase,
en op het grijze kiezel in den tuin met eikenhout en larix
zonder bloemen, legde ik me als een dwaze
en voelde me als een beeld. In den schemer
zag 'k lichtende oogen, vast in de mijne:
je witte schimmige kat schreed nader, de fijne
Angora en zette zich langzaam op mijn borst
als een Egyptisch ornament.
Toen kwam de tweede, de witte kater,
de breede goedige Koosje wat later
en zette zich er naast op mijn hart:
een roerlooze groep als in grauwe graniet
van versteende verrukking,
waarin ik gloeiend-koud mijn leven liet.