Weerlichten

[p. 29]

Voorbij...
II.

Voorbij zijn de tochten,
voorbij is het wagen,
mijn jeugd is uit
en mijn kracht vergaan!
Maar mijn hart is zoo frisch als in de oude dagen;
slechts het lijf kan den strijd niet meer bestaan.

Er is zooveel ongedaan gebleven:
het is mij of ik nu pas begon,
met zooveel meer inzicht in het leven
en zooveel meer rust die ik langzaam won.
Ik ben als een tronk die is afgehouwen;
wel botten loten uit de ouden stam,
maar zijn top steekt niet in de hooge blauwe
luchten de kroon, die het lot hem nam.
Ja, nu ben ik als een van die knoestige boomen
die wel in oude dorpen staan,
waarin de vogels slapen komen,
en de menschen zien hem van uit hun raam
als een kameraad die heeft geleden,
maar de humor bewaarde, goedig als zij.
Hij heeft zijn bescheiden plekje op aarde.
- Maar de oude droomen blijven hem bij