Ter geestelyke bruilofte van myne zeer beminde moeye Maria Crajenschot,
Wanneer deszelve zich tot den Geestelyken staat had begeeven op het Beggynhof, binnen Amsteldam.
Voegde immer de eedle Deugd een eerkrans van lauwrieren;
Wierd ooit haare invloed by den sterveling erkend,
Zo is 't wanneer zy zich zo diep in 't harte prent,
Dat zy de zielen doet van 't waereldsch zegevieren.
Maria! liet ge u niet door haar-alléén bestieren,
Daar ge all' aardsch verlaat en u naar 't hemelsch wend?
En van naby uw' zucht naar uwen Heiland zend;
Hem uwe dagen wyd; u met zyn kruis wilt cieren?
ô Ja; ge ontrukt u aan al de ydelheid en pracht:
Door de Offerhand', die gy kloekmoedig hebt volbragt,
Ziet ge u een plaats bereid by Begga's vredescharen.
Dus derven we u;... heeft vreugde of droefheid ons ontzet...?
Auteursrechtvrij