Williswinde

[p. 7]

Voorrede

Ik hoû over het algemeen niet van voorredenen, al ligt ook het beeld van de propyleëen, die toegang geven tot den tempel, voor de hand. Ik hoû er niet van lang in een antichambre te moeten wachten, als ik ergens kom.

Maar de gedichten, die dit bundeltje vormen, zijn bijna tien jaar oud, en ik kan er de weinigen, die ze misschien nog eens willen overlezen, niet binnen leiden, zonder hen even in een voorkamertje te hebben ontvangen, met een handdruk en een glimlach. De handdruk, omdat zij nog gekomen zijn; de glimlach, om wat toegevendheid.

Zoo zal het misschien het beste zijn. En dan wil ik aan hen, - die weinigen, - verzekeren, dat ik dit bundeltje zelve bezorgd heb, en zelve de proeven ervan heb nagezien. Ik geef die verzekering, omdat de heer Van Nouhuys in den Spectator kort geleden betwijfelde of de tweede druk der Orchideeën door mij bezorgd was geworden. Hij had goed gezien: de bundel verscheen geheel door de zorg van den heer Veen. Maar de dichter was den hupschen uitgever zeer dankbaar, dat deze zijne arme Orchideeën, die de eerste hovenier - de heer Rössing - een beetje zoo verwaarloosde, tot ze op de kar van een Israëliet te recht kwamen en voor een dubbeltje werden van de hand gedaan - dat de heer Veen die arme bloemen - een beetje ijdel en serre-achtig en met heel veel voornaam gevoel van hare bloemen-eigenwaarde en die nooit aan een kár gedacht hadden - te zamen nam en ze op nieuw kweekte en er nog een keurigen boeket van maakte. De dichter was hier den tweeden hovenier zeer dankbaar voor, en hij liet de zorg voor den boeket geheel aan hèm over.

[p. 8]

Ik ben overtuigd, dat hij zich van die zorg met liefde gekweten heeft. En dat er een versregel verminkt is - en leelijk ook - en dat de puntjes en comma's niet overal goed staan, wie er hem een verwijt van moge maken, ik niet. Ik niet, die ondervonden heb, dat drukfouten de reine vreugde van het scheppen totaal bederven kunnen. Ik niet, die mij op de proeven van mijn romans mijne oogen, langzaam maar zeker, nog meer bederf dan door de boeken zelve te schrijven. Ik niet, die in elk mijner boeken geërgerd ben door woordverminkingen en fouten en foutjes allerlei aard. Maar alleen ook maar geërgerd. Vroeger werd ik er nog wanhopig om. Nu ben ik niet meer wanhopig om zoo weinig. Ik blijf consciëntieus, en verder tob ik niet over de afdwalingen van een verliefden zetter, of over mijn eigen gesoes. Het leven leert ons praktisch zijn.

Ik zal naar alle waarschijnlijkheid nooit meer iets schrijven wat men poëzie moge noemen. Maar de poëzie, die ik geschreven heb, - hoe men dan ook nu over ze moge oordeelen - werd geschreven met eene naïve liefde, die mijzelven nog aandoet. Dat de heer Van Nouhuys Erinnering, mijn allereerst gedicht, niet mooi vindt: ik kan het mij uitstekend begrijpen. Ik vind het heusch ook niet meer mooi. Maar voyons, het was het aller - allereerste, dat in het licht verscheen, en de eerste versjes van Göthe en Byron zelfs waren ook niet erg interessant. Maar gedichten als Laura, de Gravinne van Salisbury, Williswinde, - ik lees ze nu nooit over en ik heb op de proeven zitten turen als een vreemde - zijn, ik herhaal het met groote naïve liefde geschreven, en daarom is het misschien, dat er nog iets in trilt, dat eene nieuwe uitgave wettigt.

Hoe het ook zij, aan den heer Veen mijn oprechten dank, dat hij ten minste er zoo over denkt.

En nu heb ik mijne verzenlezers ontvangen in mijn voorkamertje en de deuren mogen nu wel open gaan.

Den Haag, Sept. '95

l.c.