|
| |
| |
| |
aan
P.M. RUIJS
consul der nederlanden te algiers
| |
| |
| |
I
‘Wonen of niet wonen’, ik heb er indertijd een suggestief feuilleton over geschreven; het was jaren geleden en - ik herinner het mij nog heel goed - het was in Genève en wij woonden niet en ik somde in mijn feuilleton op alle goede dingen, die wonen inhield en alle - misschien - betere dingen, die des niet-wonens waren. O, ik herinner het mij heel goed: het was in den jare '11 en wij zwierven de wereld rond met 250 k.g. bagage en het was toch zoo luchtig en prettig in me en om me en ik voelde me zoo vrij als een vogel en mijn imposante koffers bezwaarden mijn leven heelemaal niet. Sedert gingen wij om een gril naar Spanje; van Toledo besloten we in een half uur naar München te gaan en van München gingen we regelrecht naar Florence: daar had ik wat meubels staan en een soort home in een oud paleis, dat ik met wellust in de Nederlandsche literatuur heb vereeuwigd. En toen brak de booze oorlog uit en we dwongen ons in Italië te blijven maar een vreemd gevoel van heim wee trok ons naar de Lage Landen terug, naar ons Kanninefaatsche vaderland, naar de plek in de wereld, waar het, het allermeeste en altijd, in elk seizoen, u om de ooren waait en waar ik nu eenmaal, om een vreemd toeval, geboren werd.
En veilig en gedorloteerd en zelfs een beetje gefêteerd in mijn bries-doorblazen geboorteland ‘woonde’ ik meer dan vijf jaren lang tusschen dezelfde muren. De vagebond, die ik ben, herkende zichzelven niet meer. Ik ‘woonde’! Ik was een gezeten Haagsch burger, ik betaalde op gezette tijden huishuur en belasting - ik ben allemachtig correct in die dingen - gezellige meubels ston- | |
| |
den om mij rond, er kwamen er zelfs uit het oude Florentijnsche paleis over; gezellige gordijnen hingen hunne stil stemmige plooien rondom mijne peinzingen en arbeid tevens, want die vijf Hollandsche jaren lang arbeidde ik, geloof ik, nog meer dan ik peinsde en als ik het kan bolwerken is zoo véél arbeiden niet volgens mijn zede. Maar het iedere jaar duurdere vaderland, waar de gewichtige Gulden de standaard is, die staat als een paal boven water, dwong wel zijn literairen zoon te arbeiden als een neger in de tuinen der Nederlandsche tale en gehoorzamend dien lieflijken dwang, arbeidde hij binnen de perken van het vaderlandsche woord en schreef ‘De Komedianten’ om te vervolgen met ‘De Verliefde Ezel’ en ‘Het Zwevende Schaakbord’ (de titels alleen waren al trouvailles) ten einde daarna niet te eindigen vóór hij Xerxes' Hoogmoed verheerlijkt had en Alexander den Groote als den Perzischen Iskander een aureool om het aanbiddelijke hoofd had ontstoken. Maar toèn - het was vijf volle jaren arbeid plus vaderland samen - zeide hij: oef!!!, rekte de armen, pakte zijn koffers, die de 160 k.g. (voor zijne egâ en hem) niet overschrijden mochten, meldde zich officieel en officieus ‘af’, voldeed wel zijn schuldjes, gelooft hij, maar nam niet van iedereen afscheid, bevreesd, dat hij den trein niet zoû halen, als hij zoo vele sympathieke handdrukken en embrassades moest wisselen en verdween zooal niet met de Noorderzon toch niet geheel en al correct, met een gezondheid, een weinig ge-altereerd door het wisselvallige klimaat van tusschen de duinen en ruige hoeken, waar men stookt in Augustus om in October weêr eens een witten pantalon te dragen te midden van dwarrelende en gelende bladeren... Verdween, herhaal ik, over Brussel en Parijs - die beminde steden - om nu in zalig Marseille, de oogen gericht naar de Algerijnsche stranden, het oogenblik af te wachten, dat er een weelderige promenade-deck-cabine vrij is op een der steamers van de Trans-atlantique (waarom niet Trans-Méditerranée?) die hem over zal voeren naar de verre kimmen van het Atlas-gebergte.
| |
| |
O zaligheid! Ik ‘woon’ niet meer! Ik zweef en zwerf in kleurig Marseille! Ik heb niets dan een comfortabele hôtelkamer en dan nog mijn even de 160 k.g. óverwegende koffers. Is er beminnelijker leven denkbaar? Ik zal vooreerst geen romans meer schrijven, alleen nog maar nu en dan een vluchtige schets voor de ‘Haagsche Post’! Het waait niet om mij, zelfs geen Marseillaansche mistral! Ik voel me een gezegende onder de stervelingen! Er is een zoele Octoberzon, die zilte, exotiesch geurige aroom van een havenstad en de lekker branderige wierook van geroosterde kastanjes rondom me. Ik zie weêr vijgen maar ze zijn klein, en pepervruchten maar ze zijn nog onrijp; ik meen, dat ik ze zie op de hoeken van de straten, in schilderachtige stalletjes, niet in deftige groentewinkels, als dure dingen. Platanen-alleeën, de geschilferde stammen met klassieke steenen banken omcirkeld, zijn vol bont gewoel van meridionale humaniteit. Violette zeedistels, opengekierde marennesschalen, zwartblauwe mosselen en er tusschen-door het citroene-goudgeel, stapelen hunne massa's om de olie-dwalmende gaarkeukentjes, waar Senegaleezen in khaki-uniform zich om verdringen. Groezelwitte tulband en scharlaken fez, ebben negertronies, simili-diamant-gekapte vrouwekopjes, Murillo-achtige schoenpoetsjongentjes, blauwkielige stokers en machinisten warrelen door elkaâr met een blijheid om te leven, te ademen, te beminnen, te eten en schoenen te poetsen. Daar, in het restaurant, gloeit het kreeftvermillioen en de saffraangele saus van de bouillabaisse... Duizende polsslagen schijnen om mij hoorbaar te slaan: kruipen doet het bloed niet meer. Ik herken dit alles: het is het Zuiden al is het nog maar Marseille en ik heb het gemist, vijf jaren lang gemist, langer nog, zoo lang zelfs, dat ik vergeten was, dat het bestond!
Al is het nog maar Marseille... Marseille is niet zoo bont van schitterend émail als Genua of Napels - om bij de havensteden der blauwe Middellandsche te blijven; Marseille heeft niet zoo een prachtige Gothische kathedraal als Barcelona maar Marseille is toch wel een beminnelijke stad om te blijven flâneeren, als men
| |
| |
niet dadelijk plaats op zijn schip vindt. De Afrikaansche types - soldaten en zeelui - wemelen er aan haven, op Cannebière en Cours Belsunce en dwingen u tot een ethnografische studie, die nu niet zoo heel gemakkelijk is. Waarlijk, al die koperen, bronzen, ebben en mahoniekleurige variaties uit elkander te kennen en dadelijk met juisten naam te noemen, is waarachtig niet zonder serieuze voorbereiding te doen en ik bereid mij hier nog slechts voor op wat mij wacht, aan de Afrikaansche kusten. Wie draagt er een fez? Wie een tulband? Wie slaat er een burnous in blank grauwe plooizwier om schouders en rug? Een cadi, die eens naar Europa overwipte, een deftige sjeik, op weg met een importante missie naar de hooge heeren in Parijs, of een koopman, en-gros of en-détail, die ex- en importeert? Wat doen al die geschroeide zonen der antieke stranden van Mauretanië en Numidië hier? Wie zal het zeggen wat hun business is op de carrefours van Marseille, onder de ijle, nu waarachtig wel mistral-doorwaaide takken en bladeren der reuzeplatanen, wier herfstpompons als decoratieve kwastjes en franjes slieren en slingeren op den wind? Mysterievreemd doet die bevolking van over de zee aan tusschen de Zuid-Europeesche gezichten, eigen aan deze stranden.
De Afrikaansche fyzionomieën hier reeds te bestudeeren troost mij dus voor wat de Agence Cook mij heeft aangedaan. Daar men mij beminnelijk gevraagd heeft in deze schetsen en brieven niet alleen te dweepen met zonsondergang en maanlichtstemming over zee en woestijn, maar ook enkele praktische détails tusschen beiden handig te verwerken, moet ik Cook even bij de kladden hebben. Kwaad wil ik van niemand vertellen, reclame zoo min mogelijk maken en dus van Cook alleen dit vertellen, dat ik vóór den Oorlog steeds minzaam grinnikend op de Engelsche toeristen neêrzag, die geen pas konden verzetten zonder een paar uur geduldig te staan wachten in een van Cook's bureaux al over de wereld en zich op genade of ongenade overgaven aan den ‘Cooks-man’. ‘Where is the Cooks-man?’ was hun angstige vraag aan ieder station, aan ieder hôtel, aan iederen hoek van de straat.
| |
| |
Wel, ik deed het steeds zonder Cook en bevond mij er wel bij. Maar verleden maand, in Den Haag, laf na vijf jaren niet gereisd te hebben, laf en zwak en een beetje ziek en een beetje moedeloos, schreef ik... aan Cook, in Parijs, om mij te reserveeren voor 30 October (dat is vandaag) een cabine op de Grand-Rapide van Marseille naar Algiers. Cook schreef mij hoffelijk terug, dat ik een dépôt moest storten van 800 fr. De heeren Scheurleer & Zoonen waren bereid het voor mij te doen. En ik toog naar Parijs, in de volste zekerheid, dat in de Cooksche bureaux van de Avenue de l'Opéra mijn passage-biljet mij ter hand zoû worden gesteld. Deze deceptie was echter de mijne: dat men mij verzekerde aan Cook's Bank geen dépôt te hebben ontvangen en dus ook geen cabine had kunnen reserveeren. Verwonderd, dat de heeren Scheurleer en Zoonen - de accuraatsten aller bankiers - zoo zorgeloos mijn belangen zouden hebben behartigd, informeerde ik her en der, nog eens bij Scheurleer, nog eens bij Cook en bevond, dat het Haagsche bankiershuis wel degelijk de chèque van 800 fr. had verzonden en Cook wel degelijk het dépôt had ontvangen; dus, dat er een ‘erreur’ geweest was bij de bank-employés van Cook. Toen ik mij hierover een weinig gefroisseerd uitliet tegenover het keurig Fransch sprekende Engelsche jongemensch, dat mij te woord stond van achter zijn grille, zeide hij, dat ik consideratie voor hem moest hebben, want dat het niet alles was gestreden te hebben aan het front en daarna in zulk een vrede, als wij genoten, met een surplus van werk gesurmeneerd te worden aan Cook's bank-departement. De arme jongen was zoo bleek en moê, zijn stem was zoo zacht geresigneerd, hij was achter zijn grille met zijn boeken en cijfers zoo aandoenlijk en om medelijden te hebben, dat ik op het punt stond hem te vragen of hij ergens met mij zoû willen gaan dineeren. Ik reikte hem echter slechts de hand tusschen de ijzeren staven van zijn kooi en vroeg hem pardon voor mijn bitse woorden. Hij drukte mij innig de hand; wij kregen, geloof ik, beiden tranen in de oogen om de beroerde dingen dezer wereld; hij vergaf mij alleredelmoedigst maar... ik miste mijn boot van den 30sten en zit nu te wachten op
| |
| |
die van 6 November, waarop niet Cook maar eenvoudig de portier van het hôtel - die machtige man, die zoo veel geheime relaties heeft - mij de vereischte hut wist te bezorgen.
En zoo praat ik van niemand kwaad maar wil u alleen verzekeren, dat, nu ik niet meer laf en moedeloos ben, ik voortaan weêr voor mij zelf zal zorg dragen, zonder te stutten of te steunen op den beroemden Cook, Thomas Cook, toeverlaat aller reizende Engelsche dames, die uren lang geduldig te wachten staan in zijn bureaux al over de wereld op inlichtingen en plaatsbiljetten, heur verstrekt of niet verstrekt.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd