Een lent van vaerzen

[p. 37]

Een viertal Sonnetten.

[p. 39]

Een viertal Sonnetten.
Een portret.

Aan M.

Den breeden Rubbenshoed op haar blond-bruine lokken
Omkruift een donkerroode en glanzig-zwarte veêr.
De zwarte, bonten mantel hangt, half afgetrokken,
Haar met een zware plooi van d'eenen schouder neêr.

Het schemert, en de vlam der sprankelende blokken
Weêrglanst met gitten gloed op 't marter telken keer.
Aan 't venster leunt ze, en tuurt... en 't sneeuwt met donzen vlokken,
Maar ver droomt zij zich weg in zonnig-schoon weleer.

[p. 40]

 

Gelijk de zee bekoort bij 't rollen van heur baren

 

Met immer-wisslend blauwend-groen en groenend-blauw,

 

Bekoren ook heur oogen, wen die peinzend staren.

 

 

 

In hunne blikken gloeit een onvoldaan verlangen,

 

En groote tranen blijven, als een milde dauw,

 

Haar trillende aan de lange, fulpen wimpers hangen...