Fidessa

[p. 5]

I

In den nacht scheen het woud onmetelijk van maagdelijke ongereptheid: zwart van reusachtige boomstammen en knoestige takken, die in het spoken der maan zich wrongen met een wanhopig gebaar van machtige strijdersarmen, als in ééne heroïsche marteling zwaar gespierder leden.

Zoo spookte het woud een somberen kamp van bovenmenschelijke athleten, roerloos geslagen door een vloek van voortaan eeuwig onbewegelijk blijven in dit allerlaatste gebaar hunner titanenhartstocht: gigantenoorlog, in ééne seconde van noodlot versteend nu gedoemd.

De dikke bladeren massa's bewogen niet, en de schaduwen tusschen het onnaspeurlijk gebaar der spierige boomarmen dropen er tusschen als plakkaten van inkt, stroomden er af als dikke vloeisels van inkt, vloeibaar fluweel, dat dik en traag uitkrinkelde en zich ophoopte tot eene chaos van opake duisternis.

Maar vreemde verrassing was - diep-in - een doorzichtiger worden van het inktwoud, waar de boomen verijlden langzamerhand, waar de inktschaduwen dunner verschemerden, waar het titanengebaar van de takken vermenschelijkte, en waar in de maan opblankten bleeke abeelen, geheel onverwachts, in een weemoed van heel matte schijnsels, in een droppelende tinteling van lichtende vonken, wanneer het maanlicht hangen bleef aan het loover, dat duidelijker dan opzilverde. Zoo verijlde het woud, zoo verschemerde het in transparantere nachtperspectieven, tot plotseling het was met de boomen gedaan, en de laatste abeelen, duidelijk uitgeknipt, louter zilver, als met muntdragende twijgjes

[p. 6]

rijk opdroomden in een mist van de maan.

En een wijde vlakte, als een weide, strekte zich in de manemist uit, transparant en schijnbaar eindeloos, naar een horizon toe van vochtigen dauw, of strak gespannen wazen optrokken, wazen van vocht, zilverwazen van vochtige glanzen, opdoomende en opdauwende uit het gras der nachtgedrenkte weide.

Het was alles heel stil, heel licht en heel vochtig. Leefde er niets en bewoog er niets in dezen wijden en glanzenden nachtdauw, in den glansmist onder de maan?

Was het oprijzen van nevel, was het trillen van waas, was het vaag opspoken van glans, die zich verplaatste, links, rechts, die wisselde, nu wat dichterbij en dan iets verder af? Zoo teeder en heel doorzichtig rezen dan de nevels, en het waas trilde als een spinnewebsluier; en de glans, die opspookte, ver-ommelijnde zich, onuitzegbare vorm; iets van schimmen, maar toch niet van leven, tot plotseling een gebaar van armen, opgeheven, zich verduidelijkte in den manemist, tot plotseling kopjes zich rondden met stroomende haren van zilverglans, en uit den nacht opdansten zoo bevallige ijlgestalten, dat zij niet schimmen bleken maar leven, zoo luchtig, zoo vroolijk als schimmen niet dansten: haar dans was éen lach, haar spel was éen blijdschap, een zilveren lach en een zilveren blijdschap, verrassend van teedere kinderlijkheid en gedachteloosheid en zorgeloosheid, of haar bestaan was niet meer dan dit huppelend bewegen, met zoo fijne voetjes, die nauwlijks neêrtraden, die nauwlijks neêrdrukten de grashalmpjes der weide; zoo lachende blij was het heel snelle zweven, met knikkende kopjes, met stroomende haren, met armen wijd-uit en hoog-op, klaarder en klaarder in het heldere maanlicht, de leden zoo teêr en zoo licht en zoo luchtig, zoo blank in het wazen van dauw en van maanlicht, etherische naaktheid, wier ziel was dáns alleen, omdat de nacht zoo stil was, de maan zoo heel klaar scheen en haar aller leven was niets dan blijdschap en vroolijke luchtigheid; niets dan huppelen met natbloote voetjes over de wijde weide en verzinkende weêr in den mist, in den nevel, aan den eindeloos verschemerenden horizon...

[p. 7]

Geluid van muziek trillerde op, of snaren de manestralen waren, snaren van etherische, luchthooge harp, waarover de nimfehandjes dwalen... De zilveren harp stond op de weide, hoog tot den hemel, in eéne luchtgolving van geluid, zee van vibratie, tusschen wier bevingen telkens klonk de évenschelte van zachte cymbalen, getemperd door ingehouden slagen van de metalen schalen, dof op elkaâr. Of het tingen van glazen klokjes, geluidfijn, of het belletjes waren van bloemen, lelietjes van dalen, die even de klepeltjes tikten tegen de blanke bloemenblaadjes, als de wazen der nimfen waaiden tegen de stengelen aan.

De nimfen dansten, de nimfen zongen, blij in den nacht van maneschijn, blij om de harp van luchtgeluid, die op de weide stond, diep in het duistere woud.

De nimfen zongen en dansten.

En zij lachten om haar geheimenis.

- Haha... Haha...! Niemand weet van de weide, niemand weet van de harp, die hemelhoog is en etherisch! De saters kennen de weide niet, de plek van ons zilveren mysterie, en de saters zagen de harp nooit, want ze denken, dat de harp maar maneschijn is...! Haha... haha... wij tikken de snaren; de gamma's droppelen neêr en op, de melodie lacht in den nacht! Haha... haha... onze rozige vingertjes glijden langs de luchtfijne draden: we zweven tusschen de snaren heen en de zoomen van onze waden waaien tegen de luchtkoorden aan... Op, hooger op, zweven we op, boven het loover uit... O, we zien over de boomen heen; zwart is het woud en somber...! Niet zoo hoog, niet zoo heel hoog; we glijden weêr langs de snaren af... Bang zijn we voor het inktzwarte woud, waar de booze saters loeren... Haha, haha, hier zijn we alleen, op onze heilige weide!

- Haha, hier zijn we op onze heilige weide...!