Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 174]

Hendrik de Vries

Vliegtocht

DE schroef gaat op.

De nevelranden

Der vlakte dragen heidebranden.
De meren worden spiegelglimpen.

Herhaald'lijk, zienderoogen, krimpen
De torens, tot gespitste naalden.

De stand- en stapelplaatsen daalden
Met eindeloos verkleinen.

De lijnen zijn kristallen kieren.

Een kaart. Rivieren slieren, ónder
De spoed-gesmoorde donder, - goudig
In alle deelen, - duizendvoudig
Versmolten, tot een duiz'lend wonder;

De zeeën, aan de nevelranden
Als trappen, ruksgewijs geklommen....
En anderzijds doen heidebranden
De breedte leven, met kolommen
Van wolken.

Plotseling verstommen

De schoten, en de schroefschijf spat
Vertroebeld.

Gansch de stad, gevat

[p. 175]

 

In waat'rig staal! De gruis-beladen

 

Speelsloepen! Vijverkloven! Huizen

 

Bij millioenen

 

Bij miriaden door plantsoenen

 

Omstrengeld. Nauwelijks te raden

 

Bekendheid!

 

Zoef! De bladen suizen.

 

De booten, plank bij plank, vergrooten.

 

 

 

Omlaag verhevigen de schoten,

 

 

 

Langs weiden, die in straling baden,

 

Langs groene slingers; -

 

Op de raden

 

De loodsen toe. De landen hebben

 

Ons weer gevangen in hun webben.