Kompleete dichtwerken. Deel 1

[p. 392]

Voorafspraak bij de voorlezing van het dichtstuk ‘Des dichters lotbestemming.’

Wat vergt ge my, dat ik hier zingen zal?

Dat ik voor u de dichtlier zal bespelen?

Bedriegt ge u niet? Heb ik dien hemelval,

Die eeniglijk uw kiesch gehoor kan streelen?

Heb ik dien toon, dien onweêrstaanbren toon,

Die innig roert, en zielen weg kan slepen?

Zal zich die lier, een meesterhand gewoon,

Niet weigeren aan mijn onvaste grepen?

En moet dees zaal, waar Hollands dichtrenrij

Zoo menigmaal de harten wist te buigen

Door 't zoet geweld der schoonste melody,

Mijn flaauwen galm, mijn machtloosheid getuigen? -

[p. 393]

 

Gy wilt nochthans? Welaan! 'k weêrsta u niet!

 

Ik weet, gy zult mijn poging heusch onthalen,

 

En vordren niet van 't ruwe jonglingslied

 

Den tooverklank van uwe nachtegalen!

 

Maar ook den toon der schaterende vreugd

 

Moet ge in mijn zang, mijn hoorders, niet verwachten!

 

Schoon in den bloei der pas ontloken jeugd,

 

Stort hier mijn hart slechts weemoed uit en klachten!

 

Verwondert ge u?... Ach! dichtkunst is gevoel;

 

Des is ze niet de dartling van 't genoegen,

 

Des blijft haar toon voor ijdel juichen koel,

 

En weet zich niet by 't volksgeschreeuw te voegen!

 

En of het bloed nog frisch door de aders vloeit,

 

Of de ouderdom zijn sneeuw strooit op de haren,

 

Wat dichter is, wordt van één vlam doorgloeid,

 

En deelt één zucht, één zelfde zielsbezwaren. -

 

Maar waar van daan in 't dichterlijk gebied

 

Die somberheid, die wondre hartbeklemming?

 

Die vraag, wellicht! beantwoordt u mijn lied;

 

Ik zing u hier: des dichters lotbestemming!