Verdichtsels

[p. 81]

LIX.
De Visscher en het Visselken.

Klein visselken wordt groot als God het maer laet leven;
Doch hem, in tusschentyd, de vryheid wedergeven

Is, volgens my,

Een groote gekkerny.

Een karpeljongske,

Na menig toerke en menig sprongske,

Werd zeekren dag

Aen eenen visschershaek genomen.

Het eerste is een, zei Jan, toen hy zyn beestje zag,

De grooten zullen achterkomen:

'T is toch 't begin van goede cier;

Wy zullen 't in den knapzak steken.

- O Heer! zoo viel op zyn manier

Het karpelken aen 't smeeken,

Wat zult gy doen met my?

Ten hoogste kan ik nu een halve mondvol geven;

Maer laet my nog een tydje leven

En wacht tot dat ik karpel zy.

Dan vischt gy my weêrom en dan moogt gy verhopen
Dat my een lekkertand voor zeer veel geld zal koopen;

Terwyl men nu, met honderd van myn slach,

Geen schotel zoude vullen. -

Weet gy wel wat? zei Jan, myn zoete vriendje, 'k lach

Met al die schoone prullen:

Gy zult met my gaen naer myn woonst.

Daer zal ik u zeer schoon op myne braedpan leggen,

Want ik heb altyd hooren zeggen

Dat hebben hebben is en krygen eene konst.