Verdichtsels

LIII.
De Rat en de Olifant.

Men leidde eens rond het land

Een allerschoonsten olifant.

Er kwamen er met honderden

Die, elk op zyn manier,

Dit statig dier

Bewonderden.

Men sprak van zyn gestalte en van zyn lichaemskracht;
Van zynen snellen gang, en van zyn eedle dragt;
Van zyne scherpziende oog, en van zyn lange tanden,
En van zyn aerd'gen snuit dien hy gebruikt tot handen.
Kortom, de een' sprak van dit, en de andere van dat,
En allen waren 't eens om 't zeldzaem dier te pryzen,

Behalve een rat!

Zy voelt in haer gemoed een vonk van afgunst ryzen.

- Wat zyn de menschen dwaes en ligt van geest,

[p. 74]

 

Zegt zy, van zoo met hoopen

 

Te komen toegeloopen

 

Rond zulke lompe, stompe beest!

 

Zie eens dat plompe lyf en die afgrys'lyke ooren!

 

Dien korten nek, dien kleinen kop,

 

Dien dikken smoel met eenen steert daerop!

 

'T is wel de moeite weerd om zich daervoor te stooren

 

En 'k zou eens willen zien, al ben ik maer een rat,

 

Waerin ik voor een olifant moet wyken?....

 

Zy sprak nog toen een kat

 

Haer kwam doen blyken

 

Dat ratten toch geen olifanten zyn.

 

 

 

Ik wist reeds lang, en wist door ondervinden,

 

Dat afgunst, als een scherp venyn,

 

Der menschen hert en geest zoodanig kan verblinden,

 

Dat zy geen 't minste goed

 

Meer zien in 't geen een ander is of doet.

 

Zy zoeken hun gebuer in eer en faem te treffen:

 

Zy meerderen zyn kwaed en minderen zyn deugd.

 

Eens anders ondergang is hunne meeste vreugd:

 

Zoo hopen zy zich zelven te verheffen.

 

Dit alles wist ik; maer 'k wist niet

 

Dat men dat ook by ratten ziet.