Verdichtsels

LII.
De Ezel en zyne Meesters.

Een ezel van een hovenier

Ging zich, met groot getier,

By Jupiter beklagen

Dat men hem alle dagen,

Voor 't kraeijen van den haen,

Uit zyne rust kwam trekken.

En dit waerom? Om naer de groenselmarkt te gaen!
'T was wel de moeite weerd om hem zoo vroeg te wekken!
Hy vraegde een andren heer, en kreeg 't geen hy verzocht.

Een huidevetter die hem kocht,

Deed hem, geheele dagen,

Zyn vuile vellen dragen.

Haest klaegde langoor nog veel meer:

Och! riep hy uit, wat een ellendig leven!

Waerom toch ben ik niet gebleven

By mynen ouden heer?

Daer vond ik somtyds nog een goede brok te knappen.
Ik snapte, als 't niemand zag, een kool of een latouw!

Maer hier! hier kan ik niets betrappen

Dan haver uit de mouw!

[p. 73]

 

Hy wordt nog eens verplaetst en, van den vellenstrooper,

 

Gaet hy, als laetste knecht, by eenen voddekooper.

 

Straks nieuwe klagt. Welhoe, zegt hem Jupyn,

 

Gy ongedurig dier! zult gy my blyven plagen?

 

Meent gy misschien alleen te zyn

 

Die reden hebt van klagen?

 

Maek van den nood een deugd en blyf nu waer gy zyt.

 

 

 

Jupyn had groot gelyk: zoo ging het t'allen tyd'

 

By ezels en by menschen.

 

Niet één is ooit tevreden in zyn staet:

 

Elk klaegt en peinst dat 't elders beter gaet:

 

Zoo houden wy niet op van smeeken en van wenschen.

 

En wierden wy altyd voldaen,

 

Het zou voorwaer nog slechter gaen.