Verdichtsels(1861)–Jan Baptista de Corte– Auteursrechtvrij Vorige Volgende XL. De Ezel en de Fluit. Een herder speelde lustig op zyn fluit, En, door zyn hemelzoet geluid, Verrukte hy alwie het hoorde. Behalve... een ezel, die zich sterk verstoorde En aen den herder zei: Och zwyg, gy domme guit! Zyn het manieren Alzoo te tierelieren Op uwe houten tuit? Zoo sprak hy, en zyn stem weergalmde door de weide. De herder repte niet een woord Op al wat langoor zeide, En speelde zachtjes voort. Hy deed zeer wel; wat wil men toch gaen zeggen Om eenen ezel te weêrleggen? Men zwygt of lacht hem uit. Grys langsom meer gestoord, Verwydert zich al knorren [pagina 59] [p. 59] En snorren. En, wyl hy knorde, en snorde en vol misnoegen was Bemerkt hy op het gras Een fluit die daer een herder had verloren. Hy nadert.... Stelt zyne ooren.... Steekt zyne muil tot by de fluit En blaest door zynen neus... O wonder! Er komen toonen uit! De losbol springt van vreugd; hy balkt gelyk een donder: Hi, ha! hi, ha! Ik ook ben muzikant! Ja muzikant ben ik, en de eerste van het land. Als 't belgisch volk voortaen op kunstenaers zal roemen, Het zal, met echte gloor, myn grooten naem vernoemen. 'T is in 't muziek alleene niet Dat men zulke ezels ziet. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij