Verdichtsels

[p. 9]

Verdichtsels.

I.
De Krekel en de Mier.

Een krekel had, den zomer lang,

Met nutteloos gezang,

Zyn schoonen tyd versleten;

En als het winter was,

Dan lag er, in zyn kas,

Geen enkel beetje t'eten.

Hy springt tot by de mier

Om zynen nood te klagen:

Gebuervrouw, zegt hy haer, 'k heb niet een zier

Te byten of te knagen:

Ik smeek u, leen me een weinig graen

Om tot den zomer te bestaen.

'K zal u, laet God my 't leven,

Myn woord van eer, vóór oogst, het dubbel wedergeven.
Het mierken leent niet geern; het toont daerin verstand;
Van leenen toch komt altyd schaê of schand.
Wat deedt gy, sprak het, in de schoone zomerdagen,
Wanneer ik bezig was met slepen en met dragen?

- Ik zong zoo lang ik adem had.

- Gy zongt! 'k ben bly. He wel, ga dans nu wat.

De zomer zyn de jonge jaren,

De winter de oude dag:

[p. 10]

 

Die in zyn jongheid niet wil sparen

 

Zoo veel hy sparen mag,

 

Zal in zyn ouderdom gelyk de krekel varen.

 

Zoo ook, een kind, dat zynen jongen tyd

 

In ledigheid verslyt,

 

Zal, in zyn oude dagen,

 

Twee ezelooren dragen.