Liederen

[p. 89]

Marieken.

Mariekens ouders waren

Bij onzen lieven Heer.

Ze telde vijftien jaren

En drie, vier maanden meer.

Ze had verwant noch broeder

Ten leidsman harer jeugd,

Maar de erfnis harer moeder,

Haar schild - was hare deugd.

Doodarm was 't lieve meisje,

Ja, dikwijls zonder brood,

Maar niet een enkel reisje

En kloeg ze haren nood.

Op haren zolder werkte

Marieken goed en rap:

Den moed in haar versterkte

De hoop op beterschap.

[p. 90]

 

Ze mocht van schoonheid spreken,

 

Maar deed het stellig nooit.

 

Haar kleed was glad gestreken,

 

Haar kapje fijn geplooid.

 

Dat zag men, en al leide

 

Ze 't geenszins daarnaar aan,

 

Wel menig heertje zeide:

 

Dat ding, dat zou me gaan!

 

 

 

Men sprak, met wulpsche blikken,

 

Van trouwe en kuische min;

 

Men spande duizend strikken,

 

Doch ving er haar niet in.

 

Marieken wou niet wezen

 

Wat zooveel andre zijn...

 

En alle menschen prezen

 

Het eerlijk maagdelijn.

 

 

 

Men noemde haar de perel,

 

't sieraad van haren stand -

 

En toen een brave kerel

 

Verkreeg haar hart en hand,

 

Zoo riep bij 't bruilofthoûen

 

Wel menige vader uit:

 

Mijn zoon, wilt gij ook trouwen,

 

Ei, kies u zulke bruid!