Liederen

[p. 71]

Hare laatste woorden.

Verbitter mij door uw verdriet

De droeve stervensstonde niet;

Ik bid er om: heb mededoogen!

Och spaar mij elke nieuwe smart,

Verberg die tranen mijnen oogen,

Ze breken mijn gefolterd hart.

Slechts twee en twintig jaren oud!

Al wat mij tegenblonk was goud,

En sterven moet ik, u verlaten...

Ik weet het, 't is met mij gedaan,

Geen bidden, kermen kan mij baten:

Daar grijnst alreeds de dood mij aan!

Maar ween niet, neen, die tranen weg,

Nu ik mijn hoofd te rusten leg,

[p. 72]

 

Om 't nimmer weder op te lichten;

 

Ga ik u voor naar blijdere sfeer,

 

Zoo moge uw leed de hoop verlichten:

 

Daarboven zien we elkander weer!

 

 

 

En zachtjes neigde zij het hoofd.

 

Haars levens lamp was uitgedoofd,

 

De schoone ziel ten hemel henen...

 

Zoo stierf het zoete maagdelijn -

 

Mijn hart was vol, ik viel aan 't weenen,

 

Ik kon haar niet gehoorzaam zijn!