Liederen

[p. 47]

Zoo gaat de wereld.

Toen zij begraven werd,
Toen was 't als zou zijn hert

Van smarte breken.

Hij knielde bij het graf
En wilde er niet van af -

Daar hielp geen smeeken.

En daaglijks keerde hij
Naar 't kerkhof, weende bij

De groene zode,

Waar hij met eigene hand
Een kruis had op geplant

Ter eer der doode.

Een jaar verliep, en nu -
O wisch dien traan, die u

In de oogen perelt -

Mint hij eene andere vrouw,
En zweert haar eeuwige trouw...

Zoo gaat de wereld!