|
| |
| |
| |
Vyfde bedryf.
Eerste tooneel.
Antistia, Viriata.
Mevrouw, ik haet het alzo zeer, als gy 't kunt haeten.
Ik acht myn roem, en gy het voordeel uwer Staeten.
Gy wilt uw Ryk gevest, ik my gewroken zien.
Gy kunt my schaeden, ik u hinderen, indien
Wy niet malkanderen ons hart te kennen geeven,
En ons verbinden om niet tegens een te streeven.
Men heeft Pompejus my ontnomen, en myn haet
Om dien Ondank'ren, die zo laf zyn Vrouw verlaet,
Te trotsen, doet my naer een ander huw'lyk trachten:
Met een, die hem gelykt, of die nog meêr is te achten.
Maer ik zocht nimmer u te hind'ren in uw min;
En dat aen een Romein haer hant een Koningin
Zou geeven, en een Helt, als hy, haer trouwen zoude,
In spyt zyns naems, is iets, het geen ik nooit vertrouwde.
'k Dacht, dat in zyn' geboorte en uwen staet, Mevrouw,
Gelyken af keer, en meêr fierheit weezen zou.
'k Hoor echter, dat hy is tot dat besluit gekoomen,
En dat gy ook, Mevrouw, hebt vast'lyk voorgenomen,
Zo niet uw beider Trouw voor morgen is volbragt,
U, zonder meêr beraet, te scheiden van zyn Magt.
't Zou my, die steets niet zoek, dan zyne Magt te sterken,
Zeer leet doen zulk een ramp en onheil uit te werken,
En dat ik Sylla, die vry beeve voor myn naem,
Meêr nut, en dienst zou doen, dan al zyn Vrienden t'saem.
Spreek dan, Mevrouw; wat hoop ook speel' door myne zinnen,
Indien gy hem begeert, 'k houde op van hem te minnen.
Een ander overschot van hoop, my ruim zo zoet,
Gunt u Sertorius, met een gerust gemoet.
'k Ben steets bereid aen myn Pompejus te vergeeven
| |
| |
Al wat zyn tweede Trouw heeft tegens my misdreeven;
En wyl zyn liefde my niet zonder smart verliet,
Heb ik naer wraek getracht, maer echter 'k haet hem niet.
'k Bid, doe als ik, Mevrouw, wil me alles openbaeren.
Ik zal op myne beurt, myn hart u meê verk laeren.
Ook weet ik, dat gy al te wel zyt onderrecht,
Om u te ontvein zen waer 't myn hart op heeft gelegt.
Ik heb Sertorius uit Afrika doen koomen,
Tot veiliging myns staets voor het gewelt van Romen;
En myner Buuren val heeft my doen zien, dat hy
Alleen vermogen hadt om Syllâs Dwing'landy
Te stuiten. Met één Schip alleen hier aengedreeven,
Heeft hy zich met myn volk terstont te velt begeeven:
'k Stelde in zyn handen, en vertrouwde te gelyk,
Hem myne Havens, Steên, myn Schatten, ja myn Ryk.
Hy wierdt van stonden aen begunstigt met de zegen,
En heeft van dag tot dag meer magt en roem verkreegen.
't Vervolgde Roomsche volk, en onze Vorsten, moê
Van 't juk, die vielen hem van alle kanten toe.
Met deeze magt heeft hy uw Legers vaek besprongen,
En ze eindelyk tot aen de Pyreneên gedrongen:
Maer nu hy door myn hulp is in dien staet gestelt,
Zie ik voor my geen Man, my waerdig, dan dien Helt?
'k Acht zyn geluk myn werk, en zal veel liever sterven,
Dan hem, zo waert een vrucht van myn geluk, te derven.
Myn volk verdient ook wel, dat ik hen Vorsten laet,
Gesprooten uit zo eêl, en zo doorluchtig zaet,
Die magtig zyn het Ryk kloekmoedig te bestieren,
En Spanjes kroon met zo veel lauweren te sieren,
Dat eens de Pozich aen haer wetten overgeef,
En zelfs de Tyber voor zyn trotse Boorden beef.
't Is groots, Mevrouw; doch waer gy ook op toe moogt leggen...
Hy heeft my al gezegt, wat gy zoudt konnen zeggen;
| |
| |
'k Weet, dat het beter was zo wenschelyk een Trouw,
Als hy my hoopen doet, nog uitgestelt, Mevrouw.
Maer 'k weet ook, dat de vreê, hem heden aangeboden,
Hem al te kragtig weêr naer Romen schynt te nooden.
Zo hy te Rome koomt, ben ik hem eeuwig quyt;
Dies wil ik dat onze Echt my van die zorg bevryd'.
Waeg ik te veel door zulks zo vry'lyk te verklaeren,
'k Loop liever dat gevaer, dan wis ten gront te vaeren.
En schoon uw Ballingen ons al verlieten, hy
Alleen is stuts genoeg voor onze Heerschappy.
Myn volk, naer uwe wyze in 't Oorlog onderweezen,
Ontziet geen Rome, schoon 't alom zyn juk doet vreezen.
En 't zyn Romeinen, die niets trachten, dan alhier
Te zegepraelen, en te stryden, vol van vier.
Ja, onder zyn beleit zal 't eeuwig triomfeeren,
En, waer hy voorgaet, met gewenschte zege keeren.
Een voorbeelt zo volmaekt, en zo doorluchtig, zal...
Maer wat wil deez' Romein?
| |
Tweede tooneel.
Antistia, Viriata, Arkas.
Mevrouw, een vreemt geval
Moet oorzaek zyn, dat hy hier heden is gekoomen.
Het is myns Broeders vrygemaekte, wil niet schroomen,
Mevrouw zal uit deez' Brief verstaen
Iets wonders, daer ik zelfs naeuw' kan geloof aen slaen.
Myn waerde Zuster, 't eint van uwe en onze plaegen
Is eens gekoomen, en ik doe u thans verstaen,
Dat Sylla van het Staetsbewint zich heeft ontslagen,
En reên wil geeven van al 't geen hy heeft gedaen.
Hy heeft den Raet en 't volk hun magt reets weêr gegeeven;
| |
| |
En zo Pompejus u nog 't allerminst bemint,
Emilia is in het baeren doot gebleeven,
En 't schynt de Hemel zelfs u weêr op nieuws verbindt.
Ja Sylla zelf, om zo veel haets eens te doen staeken,
Staet toe dat uw gemael zyn hant u weder geeft,
En dat gy naer uw wensch te saem in vreugde leeft,
Nu Rome en elk door hem weêr aen hun vryheit raeken.
De Hemel toont my dan in 't einde mededoogen!
Ik sta, zo wel, als gy myn Arkas, opgetoogen.
Vlieg na Pompejus Heir, en zeg hem al het geen....
Mevrouw, hy weet het reets, en spoeit zich herwaerts heen.
Ik hadt een Brief, aen hem, door Sylla zelf geschreeven,
Om aen hem kennis van hun beider staet te geeven,
Dien heb ik hem, niet ver van hier, ter hant gestelt.
Was hy vol vreugde en min toen hem dit wierdt gemeld?
Wat zegt, wat doet hy toch?
Oordeel van zyn verlangen,
Mevrouw, naer d'yver, die gy voelt om hem te ontfangen.
De kracht der liefde, die hem herwaerts heen voert, maekt,
Dat hy om uwent wil het verder reizen staekt.
Hy toeft niet, dan alleen in 't geeven der Geboden,
Die in dit groot geval in 't Leger zyn van nooden.
Hy zal in 't kort hier zyn; en zendt me, op dat Mevrouw
Dit onverwacht geluk op 't spoedigst weeten zou.
Mevrouw, dit raekt u meê, nu zultge zonder vreezen,
En Medeminnaeres, van mynent weegen, weezen.
Ik twyffel niet, Mevrouw, dat gy het niet meêr zyt;
Maer echter 'k ben van geen Meêminnares bevrydt.
Neen; Rome, 't welk die Helt bemint met ziel en zinnen,
En dat hy boven kroon, en scepter zal beminnen,
Indien het onze Trouw....
| |
| |
| |
Derde toonneel.
Viriata, Antistia, Thamira, Arkas.
U, Thamira, wat maekt uw wezen dus verzet?
Wat zegt ons uw geschrei?
Helaes! gy zyt verlooren,
Ach! die beroemde Helt, tot uw behout gebooren...
Mevrouw, die legt vermoort.
Vermoort! ô Hemel! maer zou 't waer zyn? zyne dagen,
Zyn Moorders zelf zyn 't, die daer roem op draegen.
Men ziet die Monsters, door wie godtloos en verwoet
Door eens Trouwloozens last, op 't Feest, dat dierbaer bloet
Gestort is, daer van nog bedekt, de Stat doorloopen,
Wyl zy het volk en 't Heir daer door te ontroeren hoopen.
Perpenna, tot hun Hooft bevestigt, toont wie 't snoot
En godt'loos schelmstuk wrocht, waer door hy quam ter doot.
Hy doet my de oorzaek, en den moorder t'saem beseffen;
En dat die wreede slag my 't allerzwaerst zal treffen.
Het is myn troon, waerom die manslag is geschied,
| |
| |
En myne keur alleen, waer door hy 't leeven liet.
Mevrouw, wacht, na 't verlies by my in hem geleden,
Van my geen traenen, geen gezucht, noch tederheden.
Wanneer een ed'le toorn, en wraekzucht het gemoet
Ontsteekt, wordt onze Drift door geen geween geboet.
Door 't schreien wordt ze flaeuw, door 't zuchten zonder krachten.
Een Koningklyke ziel wreekt zich geenszins door klagten,
En myne droefheit, die niets peinst, als wraek van 't bloet...
Mevrouw, bedenk dat gy 't gevaer ontvlieden moet.
Zulks is te laet, het Hooft der moordenaeren
Laet door Aufidius 's Hofs Poorten reets bewaeren:
Als zyn Gevang'ne staet die by hem voor u in.
Hy koomt. Ik bid bedwing u toch, myn Koningin,
En denk, tot dat voor u een beter tyt zal koomen,
Dat ge een Gevang'ne zyt.
Myn hart is zonder schroomen.
Ik weet wie 'k ben, en zal het altyt zyn, al liet
My ieder een ontbloot van hulp, in myn verdriet.
| |
Vierde tooneel.
Perpenna, Antistia, Viriata, Thamira, Perpenna.
Sertorius is doot, gy zyt van zorg ontslaegen
Hoe geu ontrent den rang van zyne Vrouw zoudt draegen.
Dat dan niet meêr uw ziel door onrust zy gequelt,
Mevrouw, dat ze immermeer voor u zal zyn gestelt.
En zo gy ooit scheent voor Antistia te vreezen,
Door my kunt gy voor haer en and're zeker weezen,
En gy wordt door deez' slag in veiligheit gestelt
Voor 't tegen woordige en toekoomende gewelt.
| |
| |
Hy was een dapper Helt; maer van geen bloet, noch jaeren
Mevrouw, die uwen staet of uwer waerdig waren:
'k Weet, dat zyne Achtbaerheit, spyt die Gebreklykheên,
Gewelt deet aen uw hart, en dat de naem alleen
Van Opperhooft voor hem uw min en gunst kost winnen,
Ja boven Koningen, en my hem deedt beminnen.
Gy wierdt door 't hoog gezag, en door den naem verblint,
Maer zie my hier, Mevrouw in wien gy 't beide vindt,
En (zo ik 't zeggen mag) nog meêr hoedaenigheden,
Meêr waerdig uwe zyde en Zetel te bekleeden.
Een die gebiedt, Romein, en zelfs van Konings bloet,
('k Rep van de jaeren niet) mag met een vry gemoet
Verwachten, dat hy zal geen Koningin mishaegen,
Voornamelyk nu dat zyn arm haer heeft ontslagen
Van een verachte keur, en zy gewroken ziet,
Door zyne min, den hoon, aen een Vorstin geschiedt.
Na dat ge uw Opperhooft moordaedig hebt doen sneeven,
Eerlooze mensch, wien zelf de schaduw kon doen beeven
Van een meêminnaer, zo volmaekt, en vroom, durft gy,
Nog rookent van 's Helts bloet, nog dul van razerny,
Op 't alleronbeschaemst trotseeren zwakke Vrouwen,
Een Koningin zelf in haer Hof gevangen houwen?
Haer schroomloos melden uw verfoeijelyken brant,
En eischen nog tot loon uws gruweldaets haer hant?
Schelm, vrees der Goden straf, en gramschap allerwegen,
Vrees hunnen bliksem, of vrees voor Pompejus degen;
En wat voor hovaerdy, of waen u thans verblindt,
Beef, beef, verraeder, weet dat hy my ook bemint.
Gy zult hem, eêr gy 't denkt, zien binnen deeze muuren,
En loon naer waerde van uw' Godloosheên bezuuren.
| |
| |
'k Ben, zo hy na u hoort, verzekert van myn val.
Maer 't kan ligt zyn dat hy u niet gelooven zal,
En als hy my tot Hooft eens heirs zal zien verheeven,
Dat hem zo meenigmael te rugge heeft gedreeven,
Zal hy gemakk'lyk zich tot Vrede laeten raên,
Wyl hy daer heden zelf het meest om scheen begaen:
Ik heb, om daer toe met genoegen te geraeken,
Zelf pant genoeg, 't geen Vreê zal naer myn zin doen maeken.
Het voegde aen u ligt best wat min' oploopentheit
Te toonen aen een, die in 't minste u niet miszeit.
Gy kunt de moeite van zulk kracht'loos dreigen spaeren.
Laet zich de Koningin ontrent myn zaek verklaeren.
En zonder dar ge een min, die u niet raekt, vervloekt,
Is 't best, dar gy weer 't hart uws mans te winnen zoekt.
ô Ja, Mevrouw, 'k beken het is myn plicht te spreeken;
Want myn stilzwygenheit zou een onfeilbaer teken
Zyn van ondankbaerheit; zo eerelyken aert,
En heerelyk bedryf, zyn dank en pryzens waert.
Ik doe hem ongelyk hem straks geen dank te geeven.
Hy heeft ontwyffelbaer iets groots voor my bedreeven;
Doch hy weet naeuw' de helft van 't geen hy heeft verdient.
Sertorius was zyn oprechte, en trouwe Vrient.
Weet, Heer, (want ik geloof die naem u toe te hooren,
Nu gy in zyne plaets tot Veltheer zyt verkooren,
En om den korten tyt, die ze u ligt duuren zal,
Acht ik die aen u toe te geeven niets met al,)
Weet dan, dat hy my dorst om uwent wil mishaegen,
Dat hy om uwent wil myn gramschap moest verdraegen;
Dat, ondanks zyne liefde, hy steets met ziel en zin
Myn hart te buigen zocht voor u tot wedermin;
En dat, ten waer hy uw toestemming had bekoomen,
Het alles vruchtloos was, wat ik hadt voorgenomen;
| |
| |
Dat hy om u myn hart aen my geweigert heeft.
En gy, gy zyt het, schelm, die hem den doodsteek geeft!
Mevrouw, de grootheit van zyn wanbedryf kan toonen
Hoe groot een min tot my moet in zyn boezem woonen.
In 't midden van een Feest, tot zynent zelfs, verwoet,
Van zo volmaekten Vrient te storten 't edel bloet,
En een slachtoffer van zyn opperhooft te maeken,
Daer hem zyn vrintschap tot zyn wit wou doen geraeken,
De deugt verzaeken, de eer verraeden, voor altyt
Te aanvaerden schande, schrik, en eindeloos verwyt,
My in myn eigen Hof geweldiglyk te tergen,
My weêrloos houden, om door dwang myn hant te vergen:
Dit alles spreekt my klaer van zyn verliefden zin
En leert hoe zeer ik ben verplicht aen zulk een min.
Dit alles toont een vlam ten hoogsten top gereezen.
Hadt hy my min' bemint, hy zou min' schuldig weezen.
En wyl 'k myn dankbaerheit aen hem verschuldigt acht,
Raede ik hem, dat hy toch na myne trouw niet tracht;
Zulks was zyn vyandin gelegenheit gegeeven
Om ieder uur meest'res te weezen van zyn leeven,
En ik zou om hem wis te treften zo veel eer
Alleen aanvaerden. Zie wat vruchten u, myn Heer,
Van myne dankbaerheit en liefde staen te wachten.
Gebie voor 't ov'tig. 'k Weet dat ik my thans moet achten
Als uw' Gevang'ne. Durft ge? ontfang myn hant.
Gy biedt me uw hant, en waent gy dat ik die niet zou
Aanvaerden durven? Om myn misdaet my te ontleden.
Behoeft gy zo veel kunst, noch woorden te besteeden;
Ik ken meêr dan te wel haer snootheit, en myn schult,
En 't heeft my, eêr dat zo veel gruuw'len zyn vervult,
| |
| |
Genoeg gekost, om die volkomentlyk te kennen:
'k Weet zonder wroegingen kan men zich nooit gewennen
Tot zo veele ontrouw, en zo snoode ondankbaerheên.
Ik heb die in myn hart gesmoort, om u alleen.
Draeg ik de schant daer van, ik zal de vrucht ook plukken.
Vervloek myn misdaet, tracht my 't leeven zelfs te ontrukken.
Van dat bedryf, en van die misdaet zult gy 't loon
Verstrekken moeten, dies kunt ge u bereiden (schoon
Ik maer één dag of twee mogt myn geluk beleeven)
Mevrouw, om morgen my uw hant ten trouw te geeven.
'k Aanvaerd kloekmoediglyk uw' wel verdienden haet.
Ik heb dien wel voorzien, en weet hoe ver die gaet.
| |
Vyfde tooneel.
Aufidius, Arkas, Antistia, Perpenna, Viriata, Thamira.
MYn Heer Pompjeus is gekoomen,
De Poort is door zyn naem alleen fluks ingenomen.
Ons krygsvolk muit, en 't graeuw, oproerig en verwoed,
Roept als ontzint, om wraek van des vermoordens bloet;
Alle onze Vrienden zyn verslagen, of verdreeven.
'k Heb Manlius en ook Antonius zien sneeven;
't Volk kon zyn woede aen hen noch wraeklust niet verzaên,
Noch hun bebloede romp de razerny ontgaen.
Men zoekt op't vinnigst naer al de and're t'saem gezwooren,
Wien alle een' zelfde straf wordt door hem zelf beschooren.
| |
| |
'k Deed op myn post vergeesse en yd'le tegenstant,
En deeze wonde ontfing ik van zyne eigen hant.
Hy heeft het Hof reets doen met and'ren wacht bezetten.
Ik sterf, de rest raekt u, wil op uw zaeken letten.
Wat uur, myn Heer, verkiest gy tot de zegeprael
Die u verzekert wordt door zulk een groot verhael?
Hebt gy nu pants genoeg om aen de Vreê te raeken,
En zelfs met voordeel uw' verzoeninge te maeken?
Mevrouw, bekommer u niet met myn Vreê noch zoen
Ik heb hier pants genoeg, om zulks naer wensch te doen.
| |
Zesde tooneel.
Pompejus, Perpenna, Viriata, Antistia, Celsus, Arkas, Thamira.
't GEen ik bestondt, myn Heer hebt gy gewis vernomen!
't Beletsel van de vrede is door my omgekoomen;
'k Heb u ontlast van uw' Vrouws minnaer, en met een
Van hem, door wien uw wensch en roem steets wierdt bestreên.
'k Stel u Antistia ter hant, en eindig 't vreezen
Daer korts uw ziel zo sterk van scheen geraekt te weezen;
En ik bevryde u voor 't verdriet van haer te zien
Een ander man haer hart, en haere Trouwe aebiên.
Een trotse Vyandin stel 'k u daar by in handen,
Met al haer Hoogmoet, en wytuitgestrekte landen.
Door my zyt gy van haer, en van de Roomsche magt
Die onder uw gebied is, tot haer heil, gebragt,
Thans meester, Maer dewyl men elk in groote zaeken
Het opzet dat men heeft niet kenbaer dient te maeken,
| |
| |
Heeft 't my niet goed gedacht alom te doen verstaen
't Besluit van morgen zelf, myn Heer, tot u te gaen.
Doch 't zal me aan zekere getuigen niet ontbreeken.
Deez' Brieven zullen u van myngetrouwheit spreeken;
Daer zult gy zien wie u al in 't verborgen haet,
En met wat vyantschap zelf Rome zwanger gaet:
Wie om Antistia door dolle wraek ontsteeken,
Zich, met Sertorius vereenigt, wilden wreeken
Aen u. 'k Bid lees, myn Heer.
Verrader! hoe durft gy.....
Mevrouw, 't past dat uw toorn wat meêr bezadigt zy.
Weet gy staet hier voor u en mynes meesters oogen;
En zo tot wat verwyts ik u zou noopen mogen,
'k Eisch dat gy u met reên, en niet met schelden wreekt,
En dat gy niet vergeet, Mevrouw, voor wien gy spreekt.
Myn Heer, gy ziet haer beide elk even vinnig woelen
Om, wegens dit verlies, haer moet aen my te koelen.
Zy hebben reets op myn met woorden fel gewoed;
Doch 'k acht myn wraek, nu 'k u mag zien, genoeg geboet.
'k Zie u ook aen als myn Beschermgodt, en myn zinnen
Zyn thans... maer, Goôn! myn Heer, wat wilt ge gaen beginnen?
Wilt gy deez' schriften, daer zo veel geheimenis,
En 't geen zo na u raekt, in opgeslooten is,
Waer uit gy kunt verstaen wie u in 't heim'lyk haeten,
Wilt gy die door de vlam, myn Heer, verteeren laeten?
Dit toont hoe veel 'k van dit geheim te weeten tracht.
Zo gy my hadt gekent, hadt ge anders niet verwacht.
'k Wil Rome, lang verdeelt door bitse oneenigheden,
Om mynent wil niet weêr in nieuwe twist zien treeden.
En nu het Sylla in geluk en roem herstelt,
| |
| |
Zal ik 't niet wederom, met moortschrik en gewelt
Vervullen. Celsus. Dat hy aan geen mensch doe hooren
Wie my te Rome om haer heeft vyantschap gezwooren.
Gy, volg dien Hopman. 'k Moet hier zaeken van gewigt
Zoudt gy, na dat myn plicht,
Myn Heer, tot uwen dienst met yver aangedreeven...
'k Zal u rechtvaerdige vergelding daer voor geeven.
Maer haere haet kon ligt...
Ik ben hier meester; 'k wil dat gy gehoorzaem zyt.
| |
Zevende tooneel
Pompejus, Viriata, Antistia, Thamira, Arkas.
WEes niet gebelgt, dat gy my hoort als meester spreeken,
Mevrouw; 't geschiedt slechts om my aen een schelm te wreeken,
Misdaedig ontrent u, doorluchte Koningin,
Door zyn ontaert bestaen, en zyn verwaende min.
Ik achtte my verplicht die straf hem op te leggen,
Tot myn rechtvaerdiging, eêr ik u iets zou zeggen.
Gy zult my myn geluk hier niet misbruiken zien;
| |
| |
'k Begeer geen zege, als die ik voor de vuist verdien.
Van welken steun gy door zyn misdaet zyt versteeken,
'k Biede u de vrede, en zal den stilstant niet verbreeken.
Wat voor Romeinen ook verkooren uwe zy',
Zy kunnen onbeschroomt hier blyven, vrank en vry;
En zo 'k u in 't gevaer myn bystant quam betoonen,
Met myne Antistia kunt gy me alleen beloonen,
Aen wie ik, vry van dwang, voor uw gezigt, Mevrouw,
Op nieuws, vol vreugt, myn hant koom schenken en myn trouw.
'k Spreek van het hart niet, 't geen haer steets is trouw gebleeven.
Het myne wierdt steets door de zelve zucht gedreeven.
En om naer waerde op nieuws te ontfangen zulk een schat,
Vergeet ik dat men my dien ooit ontnomen hadt.
'k Ontfang de Vreê, die gy me aenbiedt, met welbehaegen.
'k Weet my niet anders, na myn groot verlies, te draegen;
't Is onherstelbaer. En nu 'k nergens zie een Helt,
Die waert zy tegens u, myn Heer, te zyn gestelt;
En ik geen Koning ook in 't gantsch Heelal kan vinden,
My waerdig, wil ik my niet door de trouw verbinden,
En sta van 't oorlog af, en van het Huwelyk;
Maer draeg de zelve zucht tot myne Kroon, en Ryk.
Ik weet van Vrientschap en Oprechtheit blyk te geeven;
Doch kan niet in myn Ryk, als onze Vorsten, leeven;
En zo ik onder u regeeren moest, als zy,
Koos ik de doot veel eêr, dan zulk een Heerschappy.
Maer kan ik, zonder schande, en zonder man, myn dagen
Verslyten, 'k zal myn schat en Ryk ten erf opdraegen
Aen Romen of aen u. Of, zo het u mishaegt
| |
| |
Dat Viriata hier alleen den schepter draegt,
Behoud deez Plaets myn Heer; ik zal my als gevangen
Voortaen gedraegen, en uw wetten hier ontsangen.
Mevrouw, gy toont uw braef en eêl gemoet te zeer,
Om geene vreê van ons te ontfangen, vol van eer;
En 'k zal te Rome my eêr zien van magt versteeken,
Dan dulden, dat aen Deugt daer eerbiet zou ontbreeken.
| |
Laatste tooneel.
Pompejus, Antistia, Viriata, Celsus, Arkas, Thamira.
Myn Heer, al 't volk op 't selst gestoord
Heeft aen dien schelm, tot wraek der schandelyke moort,
Zyn moet gekoelt. Het had hem naeuwelyks vernomen,
Of, zonder dat ik iets...
Ik ben vernoegt, nu Romen
Verzekert is. Ik acht me ontslagen van elks haet,
Wyl myn bedryf geen vrees voor iemant ov'rig laet.
Maer, ondertusschen, laet ons onzen plicht betrachten,
Mevrouw, en toonen hoe ons hart de deugt kan achten.
's Helds asch, terwyl hy zich in 't zielevelt verlust,
Geniete, nae waerdy, een gantsch volkomen Rust.
Men maak den toestel, naer uw welbehaegen, vaerdig
Tot eene lykprael, hem en zyne Deugden waerdig;
En stichte een Tombe, die zyn Heldendaeden kroon',
En nevens zynen roem ook onzen Rouw vertoon',
Einds van het Laaste Bedryf. |
|
Auteursrechtvrij