|
| |
| |
| |
Tweede bedryf.
Eerste tooneel.
Viriata, Thamira.
Ja, Thamira, 't is tyt te spreeken nu van Romen
My in myn muuren zelfs is een Meestres gekomen.
Antistia, schoon een Gebannene, vol druk,
Zal meêr vermoogen, dan myn Liefde, en myn geluk.
'K heb vrucht'loos door myn oog gezocht zyn min te ontdekken,
En myn bemindens hart getracht tot my te trekken.
Vergeefs heb ik om hem zelfs Koningen veracht,
En dus den hoogmoet van een grooter keur getracht
Aen elk tetoonen. Hy alleen, ondanks myn poogen,
Durit zulks niet zien, naer 't schynt, of blyft gantsch onbewogen.
Dit brengt ver warring in myn ongerust gemoet,
Daer de eigenliefde me aen de weig'ring twyff'len doet.
Ga, spreek hem, om my voor die schande te bewaeren,
Gy kent dien waerden helt, ga, wil 't hem openbaeren.
Wie anders kan myn Troon en Ryken doen bestaen?
Om wien zou ik de Trouw der Koningen versmaên?
Sertorius kan myn gemoet alleen behaegen;
En hy verdient alleen, dat wy hem Liefde draegen.
Ga, doe hem weeten wat myn hart beslooten heeft;
Hoe 't zich, en mynen Troon, geheel hem overgeeft.
Ga, zeg hem... maar ik doe u onrecht dus te spreeken;
Uw yver en vernuft zyn my te klaer gebleeken.
't Is waer, Mevrouw; gy mint een groot, doorluchtig Helt,
Maer ik beken 't, uw Min maekt echter my verstelt.
| |
| |
't Is vreemt, dat hy, een man van zulke hooge Jaeren,
In zulk een jeugdig hart kan minnelusten baeren,
Het dunkt me iets nieuws, dat u een rimplig hooft bekoort.
Uit geene dart'le lust koomt myne Liefde voort.
'k Min uit belang van staet, geen laffe minne smarte,
Noch driften hebben ooit gehuisvest in myn harte.
'k Min in Sertorius dien moet, die dapperheên,
Dat Krygsbeleit, waer door een Balling hier alleen,
Zich tegens't gantsch heel al verweert; daer door zyndaeden
Zyn kruin versiert wordt met onwelkbre Lauwerbladen.
Ik min dien arm, die steets de zege met zich draegt,
Dat voorhooft, 't geen den schrik in 't hart der Helden jaegt.
Alwie de deugt bemint, slaet op geen Jaeren de oogen.
Verdienste heeft altyt een even groot vermogen,
En een, die al kan doen, wat hy zich onderwint,
Is altyt minnelyk, en wordt van elk bezint.
Maer ziet men dan, Mevrouw, geen deugden zich vertoonen
In onze Koningen, wier min u schynt te hoonen?
Is 't moogelyk, dat gy hen alle kunt versmaen?
En is 'er geen van hen beroemt door braeve daên?
Kan Turditanens Vorst, Mevrouw, u niet behaegen?
Is Celtiberens Prins niet waert uw' Troon te schraegen.
Zy waren 't waerdig, was het tegens huns gelyk,
Maer tegens 't Roomsche Volk, zo groot, zo zegenryk,
Is hun vermogen niets; neen Rome, alleen kan Romen
In zyn verwinningen, en Dwing'landy betoomen.
Het moet ons zelfs een Helt verschaffen die 't bevecht,
En onze en haer' Fortuin dus in de weegschael legt.
Van dat ons Rome quam door zyne magt verweeren.
En onze Koningen met zyne vrientschap eeren,
Zyn zy, door zulken bant in schyn vereent, al t'saem
Maer onderdaenen, schoon hun vleit een and're naem.
| |
| |
En wat die Koningen zich immer onderwonden,
Tot breeking van hun Juk, zy hebben steets bevonden
Dat hunne slaeverny daar door slechts is verzwaert.
Wat heeft Mandonius, hoe dapper, hoe vermaert,
Wat heeft Indibilis gewonnen dan hun Staeten
Te gront te helpen, en in slaeverny te laeten,
En al' hun heerlykheit, hun grootsheit, al hun'magt
Door eenen enk'len slag tot niets te zien gebragt?
Vorst Viriatus, waar van ik den naam, en 't leeven
Ontfing, door het geluk ten hoogsten top verheeven,
Zag op de zelve wys zyn zege en roem vergaen,
Na dat hy op zyn Steên hun stormen uitgestaen,
Drie Roomsche Schouten na malkand'ren had verslagen,
Ja zelfs de zege hadt tot tien mael weggedraegen:
Want door Servilius geluk nam zo veele eer,
Zo veel verwinning in een oogenblik een keer.
Die groote Koning moest al strydent 't leeven laeten,
En liet in slaeverny voor eeuwig al zyn' Staeten,
Zo Romen niet, tot ons onmeetelyk geluk,
Dees' ed'len Balling had gezonden om ons Juk
Te breeken. 't Sedert hy 't bewint heeft aengenomen
Van onze Wapenen, is onze magt gekoomen
Tot zulk een staet, dat wy ons Ryk verzekert zien
Voor hen, die over zo veel Koningen gebiên:
En na dat tien Jaer hier was tegens hen gestreeden,
En dat hoogmoedig Volk veel afbreuk hadt geleeden,
Zyn zy gedwongen door zyn moet en dapperheên,
Te wyken heel tot aen de steile Pyreneên.
De nyt zou zonder hem op onze Vorsten woeden,
Die, van verdeelden zin, vervoert door quaat-vermoeden,
Malkander zonden steets verraeden in den noot,
Ja nimmer leden zy tot hooft hun metgenoot.
Maer zullen ze een Romein dan tot hun hooft wel lyden?
Hy pronkt niet met den naem, en om hun haet te myden,
| |
| |
Zo handelt hy, als zyns gelyk, hen altemael;
Maer inderdaet is hy nochtans hun Generael.
Zy stryden onder hem, en volgen zyne Vaenen.
In schyn zyn 't Vorsten, maer in waerheit Onderdaenen,
Hoewel zich elk van hen nog met de schaduw vleit
Van een gedroomde magt, en even waerdigheit.
Na zo veel waerdigheên zal 'k anders van hem spreeken;
Maer evenwel, mevrouw, zyn tyt is haest verstreeken.
Die Helt heeft al te lang verwonnen om nog lang
Te zegepraelen, en zyn doot voor uw belang...
Laet ons, al zou de Nyt zich zelf te barsten knaegen,
Genieten 't overschot van zyn doorluchte dagen.
Zyn schim, en groote naam alleen, die zullen my
Handhaeven na zyn doot in myne Heerschappy;
En, als myn Troon daer van slechts ondersteunt mag weezen.
Behoef ik voor geen magt van vyanden te vreezen.
'k Mag zekerder op hem, als hondert Vorsten, gaen,
'k Zal op een ander tyt u 't ov'rig doen verstaen,
'k Zie dat zy her waarts treedt.
| |
Tweede tooneel.
Sertorius, Viriata, Thamira.
Mevrouw, wat zult gy zeggen
Van 't geen myn stoutheit u thans durft te vooren leggen?
Vergeet ik de achting niet en de eer, die 'k u moet biên,
Wanneer ik cischen durf den gront uws harts te zien?
Zo weinig veinst myn hart, dat het u kan verklaeren
Meêr, dan ik zelf misschien zou kunnen openbaeren.
Wie oogen heeft, ziet ligt den gront van myn gemoet.
| |
| |
'k Wensch echter, dat gy my wat meêr ontdekking doet.
Ik zie veel Vorsten naer uw Echt om 't yv'rigst haeken.
En wyl uw' Goetheên ons geluk en welstant maeken,
Bezweer ik u daer by dat ge onzer niet vergeet,
Als gy die groote keur zult doen. Mevrouw, gy weet
Wat ons weêrvaeren kan, indien ge een onbedreeven
En onstandvastig Prins koomt uwe hant te geeven,
Een trouwelooze, of een, die flaauw is voor 't Gemeen.
Bedenk eens in wat staet ik zyn zal, en waer heen
Ge ons voeren zult; en of 't meêr in myn magt zal weezen
Myn Heer, dat gy dus schynt te vreezen,
Verwondert my op 't hoogst; ik heb in u gewelt
Al myn vermogen en myn Staet zo ver gestelt,
Dat, als ik eenmael heb een Bruidegom verkooren,
Hy, wie 't ook weezen mag, naer u zal moeten hooren.
Maar om geheel u van die yd'le vrees te ontslaen,
Kies, kies hem zelf, myn Heer, 'k laet alles op u staen.
Wie van hun alle is by u buiten achterdenken,
En wien durft gy den naem van mynen Bruigom schenken?
Spreek vry u hart recht uit; zeg my hoe 't by u leit.
Ik ben om hem van u te ontfangen gantsch bereid.
Ik wenschte een keur te doen, die u ook mogt bevallen;
Maer, zo ik 't zeggen mag, 't schynt dat ge in geen van allen
Belang neemt, wyl ge ontrent hen u zo koel gedraegt.
Misschien is 't om dat geen van allen my behaegt,
En dat de hooge rang, en magt, waer meê zy pryken,
Moet op 't gezigt alleen der Roomsche grootheit wyken.
Indien ik een Romein u koos tot Bruidegom?
Wat gift van u zou my niet weezen wellekom?
| |
| |
Ik biede u, na dat woort, een Man aen, door zyn daeden
En dapperheit gekroont met Eer, en Lauwerbladen,
Een Helt die uit het outste en edelst Roomsche bloet
Gesprooten is, die, door zyn deugt, en Heldenmoet,
Zich door heel Spanje doet van ieder een beminnen;
Mildadig, heusch, vol moet, en van stantvaste zinnen,
Perpenna, in één woort, Mevrouw, die u zo acht...
'k Hadt na die Tytelen, myn Heer, uw naem verwacht.
Ik dacht niet, toen ik u dien Helt zoo hoorde roemen,
Dat, tegens myne hoop, gy zoudt iets minders noemen,
Die omweg waerelyk gaet boven myn verstant.
Gy geeft een Koningin aen uwen Lieutenant!
Men zal, zo 't Roomsche volk aldus tracht voort te vaeren,
Uw Krygstribuinen nog zien met Princessen paeren.
Stellen we eens onz' beider harten bloot.
Ben ik voor u te kleen? zyt gy voor my te groot?
Dit 's my u aangeboôn, en wie dit ook mispryze
't Staet myns gelyke vry te minnen op die wyze.
Ook wil ik wel, myn Heer, dat al de werrelt weet,
Dat ik in 't geen ik doe my zelve niet vergeet.
Nog eens, ik wil my wel aen een Romein verbinden,
Maer 'k wil dat hy gebied'. 'k Zou myner waerdig vinden
De Vorsten, die ge me zo ner versmaeden ziet,
Zo 'k hen niet minder zag bequaem tot 't Ryksgebiet,
Dan tot gehoorzaem zyn. Is u hunn' magt gegeeven,
Hen is nogtans de naem van Koningen gebleeven:
En schoon myn ed'le drift u hooger acht, als hen,
Weet dat ik buiten u geen, hen gelyk, erken.
'k Moest om myn troon en myn geboorte niet te hoonen,
Een Vorst van naem, en magt met myne liefde kroonen;
Maer wyl 'er geen meêr zyn, zo koomt my een van tweên,
| |
| |
't Vermoogen, zonder naem, of wel de naem alleen.
'k Aenbid uw groots gemoet, waer door gy steets doet blyken,
Dat ge u doorluchtig bloet nooit zult verongelyken;
Die ed'le Hoogmoet past u we groote ziel, Mevrouw,
Die, zo ge iets minders dacht, uw stam verneed'ren zou.
Maer wyl ge met een man uit Vorsten Stam wilt paeren,
Die u in bloet, in magt, en naem kan evenaeren,
Zie 'k niemant waerdig om uw' zyde te bekleên,
Als wel Perpenna, vol van deugt en dapperheen.
Hy is een braeve Telg van onzer Vorsten looten.
Ik, die uit eenen Stam, min edel, ben gesprooten,
Durf, om een weinig naems, niet denken om een Kroon
Te onteeren, door my zelf te dringen op uw Troon.
Beledig hem niet meêr door al te hoog my te achten.
'k Zal nooit na grooter naem als van uw Dienaer trachten;
Een naem die my verëert, en myne ziel verrukt,
Waer door myn Lauwerblaên zyn in uw dienst geplukt.
En, hoe gering my 't lot ook deêdt ter werrelt koomen...
Neemt gy dien Tytel aen, zo moet ge uw' magt betoomen,
Of my doen zien, myn Heer, door welke reden gy
My niet durft trouwen, en doet wat gy wilt met my.
Breng overeen't ontzag, 't geen u myn Troon moet geeven,
Myn Heer, met 't geen door u wordt ontrent my bedreeven.
Ondanks all' de achting, die 'k u draeg, en zo veel gunst,
Aldus te hand'len, zulks verbloemt men door geen kunst.
Acht my zoo hoog dan niet, zulk achten is my hoonen.
Zyt gy myn Dienaer, wel, wil met de daet zulks toonen.
Hoor me als uw Koningin, en wederstreef my niet;
Maer draeg uw hart my op, vermits ik zulks gebied'.
Perpenna, die gy zegt zo hoog te zyn gebooren,
En echter moet, myn Heer, naer uw beveelen hooren,
Zal nimmer zyn geplaetst in myn te fier gemoet,
Al was hy alzo wel van Goôn, als Konings bloet.
'k Weet de Adeldom maekt nooit geen Romeren tot Grooten.
| |
| |
Uw groote Marius, uit slechten Stam gesprooten,
Is nogtans de eenigste geweest, die 't Volk wel eêr
Tot zevenmael verkoor voor hunnen Burgerheer.
Dus ziet men ieder Lant zich voegen naer zyn wetten.
'k Zou in een Spanjaert meêr op zyn geboorte letten;
Maer 'k wil in een Romein niet zien op zyn geslacht,
Dewyl de Deugt alleen hem eêl maekt en geacht.
Haet gy myn Tytel, en den naem van Koninginne,
Zo zie my aen, myn Heer, als eene Romeininne.
Het Roomsche Burgerrecht, deez' volkren toegestaen,
Wordt door myn Kroon geen schande of kleinheit aengedaen;
En daer'k ben 't geen gy zyt, behoef ik niet te vreezen,
Dat ik zal minder als myne onderdaenen weezen.
Of, hebt ge uw zin gestelt op eene Romeinin,
Ik ben al wat zy is, daer by een Koningin.
Ligt is uw groots gemoet geraekt met mededogen
Ik zal voor u niets te verbergen poogen;
Zy heeft ons reets gezegt
Wat u geschreeven wordt, en waer haer hoop op legt.
Wil, zonder tyt verlies, my uw besluit doen hooren.
Om 't algemeen Belang heeft ze onze zy verkooren;
Maer wyl we, gy en ik, byzond're wegen gaen,
Om Spanje van het juk der dwing'landy te ontslaen,
Zo denk op 't voordeel van ons allen eens ter degen.
Wil wat eene ed'le ziel verplicht is, overweegen.
Mevrouw, 'k verried u en uw Staeten, zo ik niet
De hulp aenvaerdde, die men my op heden biedt.
Maer 'k weet ook dat die hulp my ten verderf zou strekken,
Indien gy u we hant ons daerom wilde onttrekken;
Of zo een nydig lot ons bragt in misverstant,
En gy uw' magt en kroon stelde in een quaede hant.
| |
| |
'k Zie Syllareets verdelgt, indien gy uwe Staeten
Met deeze nieuwe magt slechts wilt vereenigt laeten.
Doch gy kunt eindelyk af hangen van een man;
En wyl Perpenna my alleen verzek'ren kan
Van u, en ik hem nooit naer waerde kan beloonen,
Durf ik u bidden hem wat meerder gunst te toonen.
Zyt gy zo veel aen hem, my niets verplicht, en moet
't Geen gy hem schuldig zyt, betaelt zyn uit myn goet?
Benik, na dat myn kroon beschutte u aller leeven,
Onwaert, dat gy me in uw verwinning deel zoudt geeven
Heb ik u niet gedient, dan om in eeuwigheit
Te dienen? Heb ik zelf myn boeijens dan bereid!
Zo ik Perpenna trouw zult gy u zien bedroogen:
Ik zal, naeryverig van 't opperste vermogen,
Hem zelfaenmoedigen, dat hy niet meêr gedoogt,
Dat gy een Koning zoudt gebiên als Ondervoogt.
Ik zeg u alles: wien ik ook mag Koning maeken,
'k Zal nooit den luister van het hoogst gezag verzaeken.
En dit is 't, dat my u myn Troon aenbieden doet,
Uit vrees van alles, zo 'k my van u scheiden moet,
Te zullen missen. 'k Weet geen ander Heltte vinden,
Die onder één Banier heel Spanje kan verbinden.
Maer 't middel om daer toe te koomen is onze Echt.
En wat Perpenna ook voor u heeft uitgerecht,
Wat onderstant hy u ook immer heeft gegeeven,
Hy is genoeg beloont door 't bergen van zyn leeven.
Zyn zaeken waren in zo slecht een stact gebragt,
Dat hy verlooren was geweest, hadt hy zyn magt
By de uwe niet gevoegt; en naer ons quam ter ooren,
Zyt gy zyns ondanks door zyn Heir tot Hooft verkooren.
Van Rome, schryft men u, wordt hulp u toegezeit;
Maer schoon 't geheel zich tot uw bystant hadt bereid,
Wat hoeven wy in deeer aen and'ren deel te gunnen,
Daer wy de zege alleen genoeg verkrygen kunnen?
Als door ons leger nog één' velttocht wordt gedaen,
| |
| |
Doen wy all' Syllas magt 't gebergt' weêr overgaen.
En zouden dan die laetstgekoom'ne zich beroemen,
En zich van ons Gebiet deoprechters mogen noemen?
Laet ons naeryv'rig zyn van zo veel roem en eer,
En alles aen ons zelf verschuldigt zyn, myn Heer.
Mevrouw, hoe zeker ons de zege ook toe mag schyn en,
Een welgegronde hoop kan haest in rook verdwynen.
'k Geluk neemt van tegroot vertrouwen dikmaels wraek.
Niets dient te leur gestelt in zulk een groote zaek.
Zal dan de jalouzy ons hart zo zeer vervullen,
Darwe onze vryheit in de waegschael stellen zullen?
Zal Rome nooit verlost zyn van dien Dwingelant?
Ligt kiest de Hemel tot dat groot bestaen hun hant.
'k Weet onze glori zal op alle tongen zweeven,
Indien we alleen 't Heelal zyn vryheit wedergeeven:
Maer zo ons onver wacht 't geluk den nek eens biedt,
Wat hartszeer zullen wy niet voelen, wat verdriet!
Zie boven dat hoe ge aen Perpenna kunt behaegen;
Dat hy is waert, of't meent te zyn, een kroon te draegen.
Denk wat hy hier vermag, ook weetge dat altyt,
Hoe wel men ook regeer', men echter wordt benydt;
Dat uw' verachting hem ligt op het hoogst zal hoonen,
Spreek, spreek recht uit, 'k moet my gehoorzaem toonen,
Myns ondanks, en in spyt van myn genegenheên.
Dit is 't besluit, myn heer, van alle deeze reên.
Doe, doe dien braeven Helt vry aenstonts herwaerts treeden
Gy zult hoe zeer ik u gehoorzaem, zien op heden.
Maer zo ge voor hem vreest, vrees meêr voor 't naberouw
Dat u ligt treffen zal na zulk een dienst.
| |
| |
'k Heb u niets meêr voor te leggen;
'k Versta wat men my zegt, en wat men my wil zeggen.
Ga, maek hem plaets, gy zult haest zien wat hy vermag.
'k Spreek voor een ander wel ('t is waer Mevrouw) maer ach!
Myn Heer, wat wilt gy me openbaeren!
En wat wilt gy me door die bange zucht verklaeren?
Houd op; gy zult in dit geval
Mêer zyn gehoorzaemt, dan u ligt behaegen zal.
| |
Derde tooneel.
Viriata, Thamira.
Zyn hardigheit onstelt me, en ik kan niet bevroeden...
Hy mint my in zyn ziel meêr dan ge ooit zoudt vermoeden.
Hoe, daer hy weig'ren durft de hant, die gy hem biedt,
En zyn meêminnaar u aanpryzen, schoon hy ziet...
Meent gy, dat hy my raedt dat ik hem trouwen zoude?
Sertorius wil slechts dat ik hem gaende houde.
Ik kan die wyze van beminnen niet verstaen.
'k Zie zyn Meêminnaer koomt, laet ons hem spreeken gaen.
| |
| |
| |
Vierde tooneel.
Viriata, Perpenna, Aufidius, Thamira.
Naer my Sertorius te kennen heeft gegeeven,
Zo wordt uw hart door min te my waerts aengedreeven.
'k Geloof 't Perpenna, maer 'k wil dat gy me eens verk laert
Waer door gy meent te zyn een Koninginne waert.
Op welk een wys ge u denkt van haer te doen beminnen,
En waer door u we liefde ooit haere kroon zou winnen?
Door myne oprechte trouw, gestaege dienstbaerheit,
Hoogachting, en ontzag, Mevrouw, zie my bereid
Wat blyken zult gy geeven?
Ik offer u, Mevrouw, myn goet, myn bloet, myn leeven.
Wilt ge in een jalouzy my wel ten dienste staen?
Vergeefs wordt gy hier door dus aengedaen;
Het is een jalouzy van staet, en niet van minne.
Weet dat een edele en grootmoed'ge Koninginne
Niet zonder hartenleet kan zien, dat, tot haer hoon,
Eene and're in haer gezigt zich stelle op haeren Troon.
Sertorius heeft hier het opperste vermoogen,
Geeft wetten met myn wil, en 'k heb my niet bedroogen
In hem zulks toe te staen; 't berouwt my niet, myn Heer.
Ik dank den Hemel, die hem gunstig is, veel eer.
Maer hoor de zorgen, daer myn hart door wordt bestreeden.
'k Weet niet wat rang, wat plaets 'k zal by zyn Vrouw bekleeden.
| |
| |
Antistia tracht hem te krygen tot haer man,
En 't geen zy hem belooft, geeft daer verzek'ring van.
Doe die Gebannene, die ons hier koomt ontrusten,
Vertrek ken uit dit Ryk, en zoeken and're kusten.
Dwing haer bedektelyk om elders heen te vliên,
Op dat ik van die vrees my mag ontslagen zien.
Zy zal by andere verblyfs genoeg bekoomen.
Wat gy my ook gebiedt, 't wordt aenstonts ondernomen:
Maer schoon Sertorius met haer niet trouwt, mevrouw,
Dezelve moeilyk heit geeft u een and're trouw.
En wat kan 't scheelen, of haer min hem heeft ontsteeken,
Laet, laet ons dien Echt fluks breeken!
Men zal in 't geene alhier staet wyders te geschiên,
Naer tyts gelegenheit, met overleg, voorzien.
De tyt schikt alles. 'k Wordt door minnenydigheden
Ontrust, Perpenna, en zeg u daer van de reden.
Hoe, ik willen? 'k vlieg 'er heen:
Al myn begeerte is om u dienst te doen alleen.
Maer durf ik hoopen dat u zulks niet zal mishaegen?
En dat een gunstig oog op my zal zyn geslaegen?
Dat ook uw hart, geraekt, my eenmael....
Uw drift vervoert uw ziel veel verder, dan 't behoort.
'k Verzeker u dat my uw dienst niet zal mishaegen;
Maer, 'k bid u, laet my zorg voor uw' belooning draegen.
Nooit heeft één mensch geklaegt van myne ondankbaerheit,
En dit zy u genoeg voor de eerste mael gezeit.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Perpenna, Aufidius.
Gy ziet, myn Heer, hoe gy hier wordt bedrogen.
Haer hart, 't geen elders mint, blyft voor u onbewogen,
Sertorius bekent zulks zelf, en wil in schyn
Hier een Meêminnaer vol gedienstigheden zyn,
'k Wil beter van haer hoopen.
Zy stelt een weg om haer te dienen voor my open,
Dien 'k insla, vol van vreugt, tot troosting van myn smart.
Merkt gy dan niet, dat zy, in jalouzy verwart,
Zich tegens u van u bedienen wil? Door 't weeren
Van deeze Trouw, zult gy hem weêr tot haer doen keeren.
Ik moet, op dat ik my haer liefde waerdig maek,
Haer dienst doen; hoont ze my, 'k zal zorgen voor de wraek.
Ik hoop, en op die hoop wil ik wat tyts nog waegen,
Al zoude ik end'lyk haer alleen den naem doen draegen
Maer bedenk u wel, myn Heer.
Uw' red'nen zyn vergeefs, dies wederstreef niet meêr.
Haer dienst te doen heeft al' myn zinnen ingenomen.
Maer nademael men reets Pompejus aan ziet koomen
Van onze Muuren, koom', gaen wy hem te gemoet,
Dewyl Sertorius my zulks verzoeken doet.
Einde van het tweede Bedryf. |
|
Auteursrechtvrij