|
| |
| |
| |
Sertorius. Treurspel.
Eerste bedryf.
Eerste tooneel.
Perpenna, Aufidius.
Van waer, Aufidius, mag die ontroering koomen,
Die mynen wensch weêrstaet, en myne ziel doet schroomen?
De schrik, die het verraet, myns ondanks, aen my geeft,
Maekt dat myn rede all' myn begeerte en hoop weêrstreeft.
De grootheit zelfs, die my door schennis staet te wachten,
Wiens Denkbeelt tot nu toe gevleit heeft myn gedachten,
Toont zich afgryslyk van gedaente aen myn gezigt,
En maekt, dat al myn moet voor het volvoeren zwicht.
Vergeefsch koomt staetzugt, die het stuk my doet beginnen,
Door eenen glimp van eer verblinden myne zinnen:
De wroeging, die myn hart, gelyk een worm, doorwroet,
Verbande ik keer op keer vergeefsch uit myn gemoet,
't Geen, met zig zelfs oneens, daer van niet wordt ontslagen;
Maer onophoudelyk zich voelt op 't felst doorknaegen.
En 't groot geluk, het geen Sertorius verzelt,
Weêrhoudt een arm, waer door zyn doot was vastgestelt.
Welk eene ted're deugt, en welk een schand'lyk vreezen
| |
| |
Zoekt d'uitslag van uw hoop dus hinderlyk te weezen?
En keert het groot geluk 't geen thans Perpenna vleit?
Wie schroomt, wanneerby tracht na de oppermogendheit,
Een weinig heilloos bloet te storten? Burgerkrygen
Doen, als een ieder weet, en Recht, en Reden zwygen;
En daer de misdaet kan gebiên met volle magt,
Wordt bloode onnoozelheit voor schandelyk geacht,
De Deugt, en Eer zyn maer belachelyke naemen.
Karbo, noch Marius zag niemant zich ooit schaemen,
Nooit Sylla schroomen, nooit....
Ik weet wel dat hun zwaert
Het bloet nooit heeft van hun verwonnenen gespaert,
En dat zy elk op 't wreetste in hun verbolgenheden,
Na de overwinning hun bloeddorstigheit voldeeden,
En Romen, deerlyk door hun twist van een gescheurt,
Met moort, en Tieranny vervulden, beurt om beurt.
Maer schoon die twist, waer door wy onze vryheit derven,
Bloetrollen baerde, en 't volk door Beulen wreet deedt sterven,
Nooit quam men onderling tot zulk een raezerny,
Van Moordenaers te zyn van die van zyn Party.
Men heeft hen nooit gezien hun hoofden zelf bespringen,
Om zich door hunne doot in hun gebiet te dringen.
Gy wilt dan afstant doen, en belgt u langer niet,
Dat u een minder, als gy zyt, als hooft gebiet?
Laet ons dan niet meêr in den krygons leeven waegen;
Maer, nevens 't gantsch Heelal, het juk van Sylla draegen.
Waer toe te stryden, en gevaeren uit te staen?
Lust ons verslaeft te zyn, laet ons naer Romen gaen.
Schoon 't geen Romein betaemt zich onder 't juk te geeven,
Is 't beter daer, dan hier, in slaverny te leeven.
Let beter op het geen gy zegt, eêr gy dus spreekt.
De vryheit schept hier aêm, wordt hier nog aangequeekt;
En van 't Gemeenebest, te Romen gantsch verlooren,
| |
| |
Ziet men het edelste gedeelte hier herbooren.
Dees' schuilplaets, die voor de Uitgebannene openstaet,
Veteenigt in haer schoot de leden van den Raet,
't Doorluchtig overschot der hoogberoemde mannen,
Door Syllas razerny, verdrukt, vervolgt, verbannen.
Sertorius voert hier door hen het hoog gebiet,
Beschermt de Romeren, die 't lot hun vryheit liet;
En wyl 'er geen party ooit zonder Hooft kan weezen,
En dat zyn naem en daên de vyanden doen vreezen,
Door 't onverwacht geluk, 't geen....
't Is die naem, myn Heer,
Dieuw Fortuin verbreekt, en u onrooft uwe eer.
Heugt u den dag niet meêr, toen gy vol ongenoegen
Uw gantsche Krygsmagt zaegt zich by de zyne voegen?
Vergiftig niet het droef herdenken van dien dag.
Gy weet het, my quam toe het opperste gezag.
Hy moest in adeldom en magt ver voor my wyken,
En zonder my had hem zyn zwakheit doen bezwyken:
Maer 'k zag (o spyt!) zo dra Sertorius verscheen,
Dat hy straks meester was van 's volks genegenheen.
'k Zag myn velttekenen uitrukken, myn soldaeten
Na hem toevliegen, en my van elk een verlaeten.
Ik, om te ontveinzen hoe die slag my trof't gemoet,
Volg hen in spyt, en doe gelyk een ieder doet.
De nydige afgunst, steets zo krachtig van vermoogen,
Heeft van dat oogenblik myn hart naer wraek doen poogen.
Een and're hartstocht, die my meer, dan de Eerzucht, plaegt,
Heeft die ontsteeken' vlam ten hoogsten top gejaegt.
'k Min Viriata, de Prinses der Luzitaenen.
Haer Echt kan my den weg ter Heer schappye baenen;
Die 'k op myn eigen volk gedwongen af moest staen.
Maer zy, die door 't gerucht zyns naems is aengedaen,
En als betovert door de Daên van hem bedreeven,
Spreekt daer alleen van, en schynt zich aen hem te geeven.
| |
| |
Hy, die 't vermogen van haer schoonheit kent noch voelt,
Ontvreemt me een hart, daer noit het zyne op heeft gedoelt.
Zyn lukstar, tegens my gekant, heeft zulke krachten,
Dat hy, zelfs zonder met zyn wil daer naer te trachten,
My overal verdrukt: en tot myn zwaerste leet,
Zyn Naem alleen verwint, zelfs zonder dat hy 't weet.
'k Weet wel dat hy ligt mint, en 't voor ons wil ontveinzen;
Maer 'k wil hem op dat punt ontdekken myn gepeinzen.
Zo hy my af wil staen den Troon, waer naer ik tracht,
Vergeet ik al myn haet, en zal hem zyne magt,
En 't hoog gezag, 't geen hy hier inneemt, uiet benyden.
Dit volk, het welk door ons geoeffent is in 't stryden,
Zyn, ik beken 't, myn vrient, Barbaeren wel van bloet,
Maer al te samen reets Romeinen van gemoet.
Wordt in ontwerpen van zulke aengelegenheden
't Belang der Liefde nog in tegen wigt geleden?
Doch is u dat belang zo zoet, acht gy 't zo zeer,
Wordt Viriata de uw' niet na zyn doot, myn Heer?
Ja, maer 't gevolg van zulk een doot maakt my verleegen.
Schoon ik zyn plaets bekleed, zal my, als hem, de zegen
Verzellen, zullen zy, wiens harts genegenheit
Hy won, zo yverig zyn tot myn dienst bereit?
Niet staen, om wraek voor hem te neemen, namyn leeven,
En aen Pompejus zich niet willig overgeeven?
Dat is te veel, en al te laet gevreeft: dees' nacht
Hebt gy bestemt, dat hy zal worden omgebragt,
In 't midden van het Feest. Al 't leger is gescheiden;
't Volk, door den stilstant, gaet zich overal verspreiden.
Die ons verzellen zyn van de onze. 't Goet geluk
Begunstigt ons; stel toch niet uit dit wigtig stuk.
Of ziet gy daer van af, zo tracht hen voor te koomen,
Die weeten wat van u, myn Heer, was voorgenomen,
| |
| |
Eêr dat zy u verraên by onzen Dwingelant.
Sertorius, of al uw' aanhang, moet van kant.
Indien gy vreezen wilt, gy moet al verder vreezen;
Want moog'lyk zullen 'er by onzen aenhang weezen,
Die ook door wroegingen, als gy, zyn aengedaen,
En zo gy 't uitstelt... maer, hy zelf treedt herwaerts aen:
Ziet of gy zo veel kunt op zyn gemoet verwinnen,
Dat hy u afstant doe van 't voorwerp uwer zinnen;
Tet wyl ik ga voor u afsmeeken van de Goôn,
Dat hy zich weigerig voor uwe Bede toon'.
| |
Tweede tooneel.
Sertorius, Perpenna.
Myn Heer, ik heb terstont een wond're zaek vernomen.
Weet dat Pompejus in twee uuren hier zal koomen,
Om wegens ons verschil met me in gesprek te treên;
En tot verzekering eischt hy myn woort alleen.
By ed'le zielen heeft het woort volkomen krachten,
En 't uwe is zekerder, dan duizent Borgen, te achten.
Dit schynt niet vreemt; doch 't geen me op 't hoogst verwond'ren moet,
Is dat hy, die zich thans den Grooten noemen doet,
Aen uwen naem alhier zelfs Eerbiet op koomt draegen,
Ja zelfs geen vrygelei tot dit gesprek doet vraegen.
't Is veel dat gy zo ver den Hoogmoet hebt gebragt
Van Sylla's Helden, en zyn dwingende oorlogs magt.
Heeft hy mêer magts, dan wy, 't is niet in deeze Ryken,
Daer wy de zyne doen voor ons ten velde uit wyken,
En zich versterken in het wankelent gebiet
Van een gewest of twee, 't geen hen nog overschiet;
Vol vrees, dat zulks door ons hen ook zal zyn ontnomen,
| |
| |
Zo dra het einde van 't bestant zal zyn gekoomen.
Ik ben door uwe hulp tot dit geluk geraekt;
Door u ben ik dus sterk, en zegeryk gemaekt.
Ik ben aen u verplicht de lauw'ren, die my kroonen,
En zal in alles u myn dankbaer heit betoonen.
Maer, wat Pompejus raekt, ik raem in myn gemoet
Wat de oorzaek is, die hem hier by ons koomen doet.
Hy, geene hoop ziende om alhier te triomfeeren,
Ja dat hy naauw'lyks zich kan tegensons verweeren,
Wil thans door een verdrag, 't zy vordelyk, of niet,
Zich zelf ontslagen zien van zulk een zwaer gebiet,
't Welk al zyn roem verdooft. Ook streelt de hoop zyn zinnen,
Dat hy meêt voordeel zal op Mithridates winnen.
Hy brandt naer Rome, om daer van Sylla de oppermagt
Te ontfangen tot dien togt.
Voor my, ik hadt gedacht,
Dat zyne Antistia, die hier gevlugt moet leeven,
En die hy moest door last des Dwingelants begeeven,
Hem herwaerts koomen deedt, in eenen anderen schyn,
Om voor het laetst hier by zyn Gemaelin te zyn:
Want Sylla's wreet bevel deedt hem zyn trouw verbreeken,
Zelfs zonder dat hy haer eens mogt tot afscheit spreeken.
't Kan zyn; ik weet dat zy zich krachtig onderling
Beminden; maer hy vindt hier ligt verandering.
Die bitse hoon heeft zo geraekt haer hart en zinnen,
Dat zy hem nu meêr haet, dan zy hem ooit kon minnen:
En minder dryft haer hier de vrees voor een Tieran,
Dan wel eene ed'le drift tot een do orluchtig man.
Dus spreckt Antistia, en koomt my daer en boven
Van de voornaemste der Romeinen hulp belooven;
Ja van haer maegschap wordt my alles toegezegt,
Zo ik besluiten kan met haer te treên in d'Echt.
Ik heb door haer, myn Heer, hun' brieven vol van Eeden.
| |
| |
Nu oordeel of my hier staet verder in te treeden,
Dewyl 'k my t'eenemael daer van aen u gedraeg.
Zoudt geu een oogenblik beraeden? welk een vraeg!
Indien geen af keer heerscht, myn Heer, in uw gedachten,
Waer door gy haere trouw u tot een straf zoudt achten,
Moet gy, aenschouwende wat Rome aen haer komt biên,
Tot Bruidschat, in dit stuk niet eens te rugge zien.
Perpenna, 'k moet u voorts nog naeder openbaeren
Het geen ik peins, en vrees dat my zal wedervaeren.
'k Min elders. 'k Weet my voegt zo weinig 't minnen meêr,
Dat ik het zelfs verberg voor haer, die my zo zeer
Bekoort heeft; maer, hoe out ik weezen mag van dagen,
Ik wordt bemint, en kan een Koningin behaegen.
'k Zie Viriata naer myn Trouw met hart en zin
Verlangen; zy begeert door zulk een groot begin
Ons Roomsche volk nog meêr aen 't haere te bevrinden,
Op dat zy onderling door d'Echt zich t'saem verbinden,
En dus hun beider bloet en 't voordeel van 't Gemeen
Vermengt worde, en maek' dees' twee Volkeren tot één.
Zy wil, dat wy hier meê de trouwe hulp beloonen,
Die ze ons tot heden zo stantvastig quam betoonen;
Dewyl zy goet noch bloet spaert van haer onderdaen,
Tot steun van 't geen wy zo eêlmoedig onderstaen.
Tot nog toe is men my hier van niet koomen spreeken;
Doch ik zie dagelyks daer van een zeker teken.
Zo 'k met Antistia treede in den Echtenstaet,
Vrees ik haer toornigheit te ontsteek en door die smaet.
Haer Volk, wanneer zy dus haer Koningin zien hoonen,
Zal zich terstont gereet om haer te wreeken toonen,
Zich keeren tegens ons, en na dat ongeval,
Voor ons zo doodelyk, Perpenna, zeg, wat zal,
Als wy ons van haer magt en krygsvolk zien verlaeten,
't Geen voor Antistia beloofdt wordt, kunnen baeten?
| |
| |
Ligt dat een valsche hoop ons vleit door deeze trouw,
Met hulp, die, nam men ze aen, ons slechts verzwakken zou;
Zie daer de redenen van myne onzekerheden.
'k Schroom niet in 't huw'lyk met Antistia te treeden;
Ook is myn hart zo niet in Viriatâs dwang,
Of ik kan alles doen voor het gemeen belang.
De vrees, myn heer, waer door gy uw gemoet voelt quellen,
Moet u geen oogenblik dit huw'lyk uit doen stellen.
De Koningin, 't is waer, wordt daer door ligt ontroert,
Maer wat heeft gramschap ooit, die kracht'loos is, volvoert?
Gy hoeft haer jalouzy, noch dreigen niet te vreezen,
Zo lang gy meester zult van haere Sterktens weezen.
En wat haer volk betreft, myn heer, vreest daer voor niet.
Heeft iemant van hen in uw heir wel 't minst gebiet?
Zyn hunne zoons u in Hueska niet gelaeten
Tot Borgen? kunt ge u op hun hoofden niet verlaeten,
Die al Romeinen zyn, vol edelmoedigheit?
Hun krygsliên, die alom zyn door ons Heir verspreid,
Zyn zo gewoon met ons vereent te zyn in 't stryden,
Dat hun genegenheit geen scheiding ooit zal lyden.
Waerom hen dan gevreest, en waerom weigert gy...
Gy zelfs Perpenna, zeg, waerom veinst gy voor my?
Men heeft my waer gezegt, gy zyt in min ontsteeken
Tot Viriata, 'k weet, ik merk het aen u spreeken:
Maer veele red'nen zyn hier nodeloos, myn Heer;
Zeg, dat gy haer bemint, en ik min haer niet meêr.
't Geen ik u schuldig ben is reets zo hoog gereezen,
Dat myne erkentenis nooit groot genoeg kan weezen.
Het geen gy van my vergt is myne ziel zo zoet,
Dat ik aen u den gront van myn verlieft gemoet....
Het is genoeg, myn vrient. ik zal al myn vermogen
By Viriata doen, op dat zy word' bewogen.
| |
| |
Myn Heer, gy toont te veel...
'k Bid stel u slechts te vreên.
Myn ziel bemint voortaen Antistia alleen.
Ik zal haer trouwen, mits dat ook de Koninginne
Bewogen werde, om tot vergelding uwer minne,
Met u den zelven dag te treên in d'echten staet;
Want, wat ge ook zegt, ik heb te vreezen voor haer haet;
En eer 'k tot voorwerp van haer toorn en wraek zou strekken,
Zou 'k liever d'echt nooit met Antistia voltrekken.
Daer koomt ze. Laet me alleen beweegen haer gemoet,
En lees vry onderwyl wat men my weeten doet.
| |
Derde tooneel.
Antistia, Sertorius.
't Mishaege u niet, myn Heer, dat in myne ongevallen
My myne zwakheit dwingt u moeielyk te vallen.
Niet om myn Huwelyk; 't gevolg van eenen Echt,
Verdient wel meêr dan eens te worden overlegt.
Maar gy kunt by de hoop, die ge in my hebt doen leeven,
My tegens nieuw gevaer op nieuws verzek'ring geeven.
'k Hoor dat Pompejus, die ontrouwe, eertyts myn man,
Hier met u spreeken koomt: 't bevel van zyn Tieran,
En de onrust, die zyn min geduurig hem doet lyden,
Die zullen de eer ligt van myn schuilplaets my benyden.
Zy hebben allebei hun reên van staet; de een ducht
Voor het gevolg daer van, en de and're voor 't gerucht.
Ik bidde u dan, myn Heer, om volle zekerheden,
Zo tegens het gewelt, als tegens de gebeden,
Zo door die middelen hy weêrzoekt, 't geen hy niet
Kan by een ander zien, dan met groot zielsverdriet.
| |
| |
Verdienste en deugt, als deuw', die schynen aen te groeien,
Als ons 't gewelt die in ons hart wil uit doen roeien.
Maer volle zekerheit wordt hier aen u vergunt,
Mevrouw zo tegens u gy die slechts vinden kunt,
En een' ondankb're, maer u eertyts zo genegen,
Wanneer hy met u spreekt, uw hart niet zal beweegen.
't Valt zwaer te haeten 't geen men eertyts heeft bemint;
Een half gebluschte vlam wordt door den minsten wint
Hy heeft my om Emelia verdreeven,
En gantsch Italien daer door ten spot gegeeven.
Gy weet hoe fel hy heeft myn groots gemoet gehoont.
Doch zo hy my berouw van zyne misdaet toont,
Emilia verstoot, myn' plaets my weêr wil gunnen,
Zou 'k hem bezwaer'lyk myn genade weig'ren kunnen.
Zo lang ik van myn trouw meestres zal zyn, 'k bely,
'k Zal heel de zyne zyn, keert hy weêr heel tot my.
Ik hoop dan te vergeefs, vergeefs vlei ik myn zinnen
Dat ik de minste plaets in uwe ziel zal winnen.
Pompejus heerscht volmaekt op u genegenheên,
En uw getergt gemoet biedt my uw hant alleen;
En als ik die zal, na zyn weig'ring, eischen mogen,
Zal 't hart hem steets geneigt, Mevrouw, zulks niet gedoogen.
Wat raekt u toch myn hart, als ik myn plicht betracht,
En door myn huwelyk vermeerd'ren doe uw magt.
Zou u verheeven' ziel, myn heer, zich zo verneêren,
Dat gy weêr tederheên zoudt van dit hardt begeeren?
Neeu: 't zy u grooter vreugt te zien welk een gewelt
Ik op my zelf doe om me in staet te zien herstelt,
In spyt myns Dwingelants. Laet kleine zielen zuchten.
En klaagen van verdriet; en liefdes ongenuchten,
Maer wy, verbinden we ons om onzen vryen staet
| |
| |
Te redden, daer 't helaes! te Rome op 't eint meê gaet.
Laet ons myn wraek en uw staetkunde t' samen paeren,
Zo zal men 't vaderlant voor ongeval bewaeren.
Die beide kunnen niet vereent zyn, dan door d'Echt.
'k Beken, myn zinnen heb ik op iets grootsch gelegt;
Maer in de Ballingschap, die 'k door myn' Dwing'lant lye,
Heeft een versinaede van Pompejus nog waardye;
En welken naem men geeve aen 't geen myn hart thans voelt,
Het is Sertorius alleen, waer op het doelt.
Ja Romes grootste Helt kan my alleen behaegen.
Mevrouw, 'k heb niet verdient dien grooten naem te draegen
Gy hebt door uw beleit myn Heer, en dapp're daên
Het geen gy [...] aen al de werelt doen verstaen:
Doch schoon die naem u zelfs te hoog scheen te verheffen,
Ten minste kunt ge myn' ontrouwen overtreffen.
Hy dient slechts, gy gebiedt. Gy hebt zelfs de oppermagt
By de uwe, en hy wordt daer als onderdaen geacht;
En zyne Echtscheiding, die zyn trouw my quam ontrukken,
Zal by den Dwingelant hem veel meêr, dan my hier, drukken,
Wanneer uw Echt my stelt in zo verheeven rang,
Terwyl een and're trouw als slaef hem houdt in dwang.
Maer 'k voel myn hart door dit geluk zo zeer ontsteeken
Dat gy daer van, myn heer, my te yverig hoort spreeken.
Myn groost geluk zie ik nog in de onzekerheit.
En 'k voel my ongerust, hoe zeer ook 't lot my vleit.
Ik zal steets dat ik al te veel begeert heb vreezen,
Tot ik door u zal van myn wensch verzekert weezen.
Gy kunt me van die zorg ontlasten met één woort.
Mevrouw, hoe kan ik u antwoorden zo 't behoort?
En waer van kan ik toch aen u verzeek' ring geeven,
Daer ge in onzekerheit wordt heen en weêr gedreeven.
Ik weet wat voordeel ik verwacht uit uwe trouw.
| |
| |
'k Eer de ed'le naemen, die u borgen zyn, Mevrouw.
Ik zie wel dat hun hulp kan onzen moet doen groeien,
En dus in korten tyt de dwinglandye uitroeien.
Maer al die groote hoop gaet ligtelyk te niet,
Als ge aen Pompejus weêr uw hant ten trouwe aenbiedt;
En 'k ducht, daer nog uw hart voor hem is ingenomen,
Dat gy my veel belooft, maer om niets naar te komen.
Indien ge uit keur van 't hart myn trouw zocht, niet om de eer,
'k Zou tot u zeggen: daer, daer is myn hant, myn Heer.
Wat ook Pompejus doe, hy zal op my niets winnen.
Maer nu ons huw'lyk niet geschiedt uit zugt tot 't minnen,
En om belang van staet alleen wordt aengegaen,
Zo weet, opdat ik u myn meening doe verstaen,
Dat schoon myn Echt u tot het hoogste heil kon strekken,
Ik u nog meerder schenk, zo wy dien niet voltrekken.
Kan ik Pompejus zo ver brengen dat hy my
Herstelle, Emelia verstoot' van zyne zy,
Zal hy daer Sylla 't hoogst gebiet voert, zich te Romen
Of in Italie aen zyn toorn opoff'ren koomen?
Neen, neen, zo ik zoo veel vermag op zyn gemoet,
Is 't zeker dat hy zich hier by u voegen moet.
Denk vry, als gy my hebt tot u gemael genomen,
Dat veel Romeinen tot u over zullen komen;
Maer zo ik weder met Pompejus my vereen',
Wint gy die dappere Romeinen niet alleen;
Maer ook Pompejus zelfs en zyn voornaemste vrinden.
Zelfs Sylla's meeste macht zal zich aen u verbinden,
En volgen naer 't geen zy hun Veltheer zien bestaen.
Dan kunt ge, met malkaer vereent, na Rome gaen.
Dan zal 't, ô Sylla! ook uw beurt eens zyn te vreezen.
Ja, beef vry, want uw val zal haest gekoomen weezen.
Ik zie uw Tierranny, en hoogmoet haest verdooft,
Zo 'k u ontrukken kan 't geen gy my hebt ontrooft.
Gy hebt Pompejus om hem u verwant te maeken,
Zyn woort, zyn Trouw, zyn Eer, en deugden doen verzaeken;
| |
| |
Maer, zo hy wederkeert tot my als Bruidegom,
Krygt hy zyn Trouw, zyn Eer, en Deugden wederom.
Om weêr aen my te zyn, zal hy uw' banden breeken.
Te samen zullen we u verdelgen, en ons wreeken.
Maer 'k zie, 'k misbruik uw tyt, die kost'lyk is, te zeer:
'k Heb uw belangen u getoont, kies nu, myn Heer.
Zo uwe min te vroeg uw zege wil weêrstreeven,
Zal ik, 'k zeg 't andermael, myn hant ter trouwe u geeven.
Neem dit in uw beraet, myn Heer; maer 'k bid, bedenk
Dat ik getrouwt moet zyn, of myneglorie krenk,
Die niet gedoogt dat ik hier ongehuwt zal leeven,
En, als gevangene, steets vooor Verwis'ling beeven.
'k Wil, dat een roemryk Helt myn hantten trouwe aenvaert.
Gy, of Pompejus, zytaleen die eere waert.
Gy zult hem zien, Mevrouw, en naer, hy schynt genegen...
Vaar wel, myn Heer, myn legt daer 't meest ook aen gelegen.
'k Zal hierom't overschot vergad'ren van al 't geen
Goôn, wien allen 't geheim bekent is van myn harte,
Wat baert het minnen uit staetkunde bitt're smarte,
En wat stelt dat belang ons in een droeven stant
Wanneer men 't hart niet mag ontfangen met de hant!
Einde van het eerste Bedryf. |
|
Auteursrechtvrij