Recht ghebruyck ende misbruyck van tydlycke have

[p. 18]

X V I.
Werld wyze.

O dóód hoe bitter u dencken met smerte // quelt,
Den rycken die op t'ghoud zyn tróóst en herte // stelt,
Eer hy vande róde aard kryght t'verhoopte misbruyck,
Zwelght hem de zwarte aard diep in haar helsche buyck.

DE ghierige en quistghoed zyn zót óóck in svólx óóghen
Maar die boven nódruft en beneeden vermoghen
Ryckelycken huyshoudt, zó dat zyn gheld noch vermeëert,
Wert van al de werld voor een wys mensche gheëert:
Want hy niet onnuttelyck (zóment heet) zyn haaff verdoet,
Nóch niet zórchvuldelyck na gróte winst en wroet:
Maar schynende verzaad vant onverzadelyck ghoed,
Zeyt met Epicuro tót zyn bedroghen ghemoed,
Vergróót nu u schuren, rust, eet, drinck, en brast:
Nóchtans noemt Gód hem dwaas, want hy bout opt zand onvast,
Hy bemindt tyds wellust boven den eewighen Gód,
Ghaart schatten op aardryck voor den schalcken dief óf mot,
Vult vlytigher met gheld zyn boomlóze kist óf pot,
Dan met dueghden zyn ziel, is dat niet een oprecht zót.
Ist gheen zót? die zóttelyck der zótten waanghoed verkiest?
Daar door hy t'ewighe en ware ghoed verliest.
Ist gheen zót? die t'snóde lyf boven d'edel ziele pryst.
Ist gheen zót? die zyn gheld boven zyn Gód eer bewyst:
Elck eert meest, t'ghunt hy meest bezórght dient en bemint,
Dits den werld wyzen, t'gheld, om datmen wellust door wint.
Wie bout voor t'hemelsche kóórn ruyme en niewe schuren,
Om t'gheld dencktmen daghen: wie denckt om Gód uren.

[p. t.o. 18]

X V I.
Sapientes mvndi.

Vbi thesaurus vester est, ibi & cor vestrum erit.

Luc. 12, 39.

Horrescit mortem venientem diues, in auro

Qui fuluo miseram spemque fidemque locas.

Ille priùs terrae nigro condetur in orco,

Auri quàm terra gnauiter vsus erit.