Vijf jongens en een geheim

[p. 112]

XII
Voorsmaakje

Toen bleef de onderwijzer voor de taak, vijf tochten uit te werken en de abonnementskaarten voor vijf knapen en zichzelf aan te schaffen. Maar voor de spoorwegkaarten had hij van iederen jongen een foto noodig. Die portretjes moesten op de abonnementskaarten geplakt worden.

Meneer vond een goede oplossing.

Dien Zondagmorgen, na de prijsuitdeeling, zouden de jongens om tien uur bij hem thuis komen. Hij bezat een fototoestel en zou de vijf jongens één voor één op het gevoelige filmpje brengen.

Zoo gebeurde het. De hof was langs één kant door de zon hel verlicht. Het was een uitgelezen weertje om buiten te fotografeeren.

Meneer had portretjes met het hoofd van iederen jongen noodig.

- ‘Als er op de foto maar plaats genoeg is voor het dikke hoofd van den Beer!’ schimpte Tjeppe.

- ‘Gij zult het eerste slachtoffer zijn, Tjeppe!’

Meneer zette den knaap tegen den wit gekalkten muur. De zon scheen Tjeppe in de oogen.

- ‘Stil houden, Tjeppe! Hoofd iets omhoog! Naar het toestel kijken!’

[p. 113]

In den zoeker van het fotografietoestel zag de onderwijzer na, hoe het hoofd van Tjeppe zich op het portret zou afteekenen.

- ‘Mond gesloten houden, Tjeppe! Niet zoo zuur kijken! Goed zoo, Tjeppe! Stil houden! Gereed? Opgepast!’

Een knipje met den vinger en de knaap was gekiekt.

Op dezelfde plaats en in dezelfde houding ving de onderwijzer het lichtbeeld van Ede, Dolf, Beer en Luske in de geheimzinnige camera.

Zeg, dat was nog eens een buitenkansje: thuis bij meneer gekiekt te worden. Stel u voor!

Ede kon bijna niet gelooven, dat bij den onderwijzer thuis alles er uitzag als in een andere woonst. Maar allen oordeelden ze, dat bij ‘hun onderwijzer thuis’ alles het schoonste en het degelijkste was. En toen de knapen weer op straat waren, kwamen de tongen los.

- ‘Hebt ge dit gezien? Hebt ge dat opgemerkt?’ De onderwijzer had met de jongens afgesproken den volgenden Zaterdag naar de kust te vliegen. Hij had reeds biljetten besteld en meegekregen voor zich en de vijf kameraden. Hoe hij ook getracht had prijsvermindering voor de kinderen te bekomen, hij was er niet in geslaagd, omdat de knapen ouder dan zeven jaar waren. Het was dus zeker, dat de kameraden het vliegpartijtje niet zouden missen. Hun plaats in het vliegtuig van de Sabena bleef voorbehouden, de reis was betaald en niets kon het plan nog veranderen.

De jongens waren vol verwachting, snakten naar den Zaterdag als naar vacantie en hadden het die week over niets dan treinen en vliegmachines.

[p. 114]

Den morgen na het bezoek aan den onderwijzer trokken de jongens naar het vliegveld te Deurne op verkenning uit. De zon sprenkelde glanzend licht over de daken der huizen en over de velden. Door het bladerloof van de boomen filterde het zonnelicht en scheen den grond als met een kleed in brokaat te beleggen.

Over vliegmachines sprekend, brachten de jongens het onderwerp op de voertuigen.

- ‘In de stad kunnen we vele verkeersmiddelen en voertuigen zien,’ zei Luske.

En de snaken begonnen op te noemen: natiewagens, melkkarren, steekkarren, auto's en camions, treinen en booten.

- ‘En vliegmachines!’ vulde Beer aan. ‘Zeg eens, die vergeten we niet, hoor!’

- ‘En electrische treinen!’

- ‘En treinen met dieselmotoren!’

- ‘Aan de haven is het nog het drukste,’ meende Luske. ‘Daar zien we vervoermiddelen voor de zee en voor het vasteland.’

- ‘Stoomschepen, zeilschepen, sloepen, lichters!’

- ‘Roeibootjes, motorbootjes en de Sint-Annekensboot!’ lachte de lange Tjeppe.

- ‘In de stad bollen fietsen en... trottinetten.’

- ‘Ik weet nog een gerij, dat we vergaten,’ scherpte Luske de aandacht van de kameraden.

- ‘Een zeppelin!’ ried Dolf.

- ‘Neen, die krijgen we voorloopig niet te zien!’

- ‘Kruiwagens, koetsen, ‘char-à-bancs’, moto's!’

[p. 115]

- ‘Moto's rijden er ook, Ede. Maar het voertuig, dat ik bedoel, is een karretje als voor u!’

Ede was fier vernoemd te worden als de waardige eigenaar van een wagen. Maar die trots was maar van korten duur, want toen hij Lus aandachtig bekeek, bemerkte hij dra, dat deze hem leukweg uitlachte.

- ‘Het is een kinderwagentje!’ schaterde Lus het uit.

- ‘Kent gij merken van auto's?’ wilde Beer weten.

Dat was ook een vraag. De jongens noemden er verscheidene en telkens er een wagen voorbijsnorde, wisten ze nauwkeurig te zeggen van welk merk de auto was. Ik hoef niet te verklappen, dat er ook om gekibbeld werd. Ede wilde het steeds best weten en Tjeppe lachte, maar oordeelde, dat het de moeite niet loonde er over te redetwisten.

- ‘Ik wilde wel zulke auto bezitten,’ merkte Beer op. ‘Dat zou het manneken worden!’

- ‘Wat zoudt ge er mee beginnen?’ wilde Luske weten.

- ‘Het land op en af rijden, natuurlijk!’

- ‘Hebt ge dan zooveel geld?’ vroeg Tjeppe.

- ‘Om een auto te koopen, niet,’ zei Beer, ‘maar als ik ze kreeg, zou ik het rijtuig zeker aannemen. Ik sla niets af dan vliegen.’

- ‘Beer zou water stoken!’ spotte Tjeppe. ‘Benzine is te duur en smeerolie kon hij gemakkelijk vervangen door schotelwater!’

Daaraan had Beer niet gedacht.

- ‘Dan zou ik de auto voor later bewaren.’

- ‘Waar, Beer, thuis op zolder?’

[p. 116]

- ‘In een garage, natuurlijk!’

- ‘Dat kost, hoor, jongen!’

- ‘Moest ik een auto krijgen, zoo maar voor gevens-gevens, dan zou ik ze verkoopen,’ loste Tjeppe het vraagstuk op. ‘Ik zette het geld op de Spaarkas. Natuurlijk zou ik er Moeder een flink deel van geven. Dat spreekt!’

- ‘Nu, zoo ver zijn we niet,’ zei Lus. ‘We zijn tevreden met ons deel van de loterij.’

De knapen stapten door het Te Boulaer-park in zomertooi. Hoog in de lucht ronkte de motor van een vliegmachine.’

- ‘Ze vliegen ons te gemoet!’

Sierlijk schoof het roode sportvliegtuig door de lichtblauwe, zonnige lucht.

Weldra bereikten de kameraden de luchthaven met haar uitgestrekt vliegveld en loodsen voor aëroplanen.

Een verkeersvliegtuig stond vertrekkens gereed.

De passagiers stapten in het toestel.

Eén voor één werden de drie motoren aangezet. De vliegenier stapte in.

Eerst bolde het vliegtuig traag, daarna versnellend als een auto over het vliegveld. Dan verhief het zich van den grond, cirkelde in halven boog de hoogte in, ronkte beven de boomen van het park en verdween in de verte.

- ‘Zoo zullen we Zaterdag ook vertrekken, jongens!’

- ‘Door de lucht naar de zee! Dat zal een onvergetelijke tocht, worden.’

Eventjes gingen de knapen in het station kijken. Er waren een gelagzaal, een krantenhuisje en verschei-

[p. 117]

dene winketten en bureeltjes in de modern gebouwde hal.

- ‘Zaterdag komen we terug!’

Er hing een tabel met de vertrekuren voor de verschillende, talrijke richtingen in Europa.

- ‘De vlucht naar Oostende kost honderd frank.’

- ‘En zeggen, dat wij, kinderen van arme lieden. als “chikke typen” dat vliegtochtje zullen meemaken!’ jubelde Luske.

- ‘Wie vliegt er mee naar Barcelona? Het kost “maar” duizend achthonderd en zooveel frank voor de vlucht van acht uurtjes.’

- ‘Met tusschenlandingen te Parijs en te Marseille,’ wist Luske te vertellen.

Na het bezoek aan het luchtstation wandelden de knapen nog eens naar het vliegveld. Als groote vogels stonden er eenige machines voor de loodsen. De wind woei in de zakvormige windvaan.

- ‘Die licht de vliegers in, over de richting van den wind!’

Na het voorsmaakje van de luchtreis geproefd te hebben, kuierden de knapen naar Boekenberg, om er een uurtje te zwemmen in het druk bezochte dok.

- ‘Vandaag zwemmen we als visschen!’

- ‘Zaterdag vliegen we als de vogels!’