|
| |
| |
| |
XIII.
De nacht is nog donker. Slechts binnen twee uren zullen de eerste zonnestralen het tooneel eener vervaerlyke ramp verlichten, en de Franschen zelven doen yzen, by het gezigt van vyf honderd lyken, opgehoopt tot boven de boorden der gracht, versmacht in moerassen, vertrapt en verpletterd in het slyk, of, - door den kogel getroffen, - in hun bloed neêrgestort en over de weiden langs den Demer gezaeid.....
De Patriotten wien het gelukt was, over de lichamen hunner versmoorde broeders, in het veld te geraken, hadden zich door de duisternis in verschillige rigtingen vooruitgeworpen om het doodgevaer te ontkomen.
Eventwel, hoe zeer het overschot des legers ook ver- | |
| |
strooid was, een aenzienlyk gedeelte had de vlugt genomen langs eenen grooten aerdenweg, die naer de Limburgsche Kempen leidde.
Aen het hoofd dezer vlugtelingen bevond zich de Waldegemsche bende, die weinig had geleden, dewyl zy over de brug was getrokken vooraleer hare instorting het teeken tot het schrikkelykst ongeluk werd.
Door angst en vervaerdheid voortgezweept, versnelden de Boeren hunnen gang zoo zeer, dat de zwaksten het welhaest moesten opgeven, en onder droef misbaer met gansche hoopen zich by de baen lieten nedervallen. Alsof deze ongelukkigen de overtuiging hadden, dat dit verlaten hen in de handen hunner wreede vyanden overleverde, zy riepen nog van verre uit de duisternis hunne vrienden een laetst en smartelyk vaerwel toe.
Eindelyk, na dry uren weegs te hebben afgelegd, waren de Waldeghemsche mannen zelven zoodanig door vermoeidheid uitgeput dat Bruno, by een klein gehucht dat nevens de baen stond, hun gebood stil te houden om daer te rusten tot den morgen.
Allen verspreidden zich door het gehucht om eene rustplaets te vinden. De inwooners der weinige huizen werden opgeklopt; en, wanneer stallen en schuren tot smachtens toe met mannen waren opgevuld, legden de overigen zich tegen muren en hagen op den vochtigen bodem neder.
| |
| |
Onophoudelyk kwamen, van den kant der stad Diest, vele vlugtelingen die de anderen in hunnen snellen gang niet hadden kunnen volgen. By het gehucht werd hun gezegd dat men daer tot den morgen zou verwylen.
Zoo drong allengskens eene talryke menigte tusschen de eenige huizen die ter zyde der baen verspreid lagen; welhaest kon men met moeite nog over de wegen gaen, dewyl de grond overdekt was met menschen die zich in de duisternis, op de eerste plaets de beste, nevens elkander hadden uitgestrekt.
Eene doodsche stilte heerschte over het gehucht; de meeste Boeren, door vermoeidheid uitgeput, waren in eenen diepen slaep verzonken; de weinigen die waekten hielden hunne oogen beweegloos in de duisternis gerigt, of vergoten stille tranen by de overweging van hun akelig lot.
Alles in het gehucht bleef dus zwygend; geene beweging, geen zucht kwam de tegenwoordigheid dier ongelukkigen verraden. Zy lagen in den schoot der duisternis, stil en roerloos als lyken in eenen onmeetbaren grafkelder neêrgelegd.....
Wisten zy wat gevaer hen dreigt, zy zouden hunne ontzenuwde lichamen deze korte rust niet gunnen. Hunne wreede vyanden waken en zyn verhit op verdelging en moord; zy sluipen by gansche drommen door de nachtely- | |
| |
ke duisternis en zoeken met bloedgierig ongeduld naer de prooi die hun is ontsnapt.....
Nauwelyks was de ramp die de Patriotten voor Diest had getroffen, den franschen Veldheeren met eenige byzonderheden bekend geworden, of zy hadden onmiddelyk maetregelen beraemd om er al het mogelyke voordeel uit te trekken. Terwyl een sterk legergedeelte bezit der vesting nam, kregen de overige kolommen, alsook de ruitery, bevel om op staenden voet in al de wegen die naer Hasselt leidden zich te verdeelen en door de duisternis vooruit te gaen tot den morgen. Aldus zou men de verstrooide Boeren by den eersten morgenschemer nog in volle verwarring kunnen verrassen, en zonder moeite vernielen wat van hun leger mogt ontkomen zyn. - Men moest jagt op hen maken als op wilde dieren en zonder genade alles neêrsabelen en vermoorden wat zich aenbood.
Volgens de ontvangene bevelen hadden de mobiele kolommen zich in verschillende rigtingen vooruitbegeven; eventwel, daer zy meer dan een uer na de vlugt der Patriotten vertrokken waren, troffen zy er onderwege geenen aen dan hier en daer een gewondene, die niet verder had kunnen gaen en klagend nevens de baen was nedergevallen. Een bayonnetsteek of een sabelhouw kwam een einde aen het lyden dier ongelukkigen stellen, - en de fransche soldaten vervoorderden onverstoord hunnen weg.
| |
| |
Twee uren zyn verloopen. De eerste morgenschemer begint het Oosten te verwen, - de dag nadert.
Ofschoon alles nog met gryzen nevel omhuld blyft, en zich slechts in twyfelachtige vormen voor het oog opdoet, toch hebben de Patriotten hunne vochtige slaepsteden reeds verlaten.....
In de baen die door het gehucht loopt en tusschen de verre velden wegschiet, zitten honderde menschen geknield. Men zou zeggen dat een Overste hen dus heeft geschikt; want zy zyn by gelederen in eene diepe kolom geschaerd en keeren allen het aengezigt naer dezelfde zyde des gehuchts, waer het vaendel der Waldeghemsche bende zich verheft en het bloedroode Kruis in den morgenwind ontrolt.
Velen heffen de armen ten hemel en schynen tot God om hulp te roepen; eenigen laten de peerlen van eenen Roozenkrans door hunne vingeren glyden, anderen zitten met gevouwen handen en met hangend hoofd, als verslonden in het plegtig gebed.
De meesten houden het geweer in den arm of laten het tegen hunnen schouder rusten; de bayonnetten steken boven hunne hoofden uit en glinsteren hevig in het twyfelachtig licht van den wordenden dag.
Rampzalige lieden! Hunne kleederen zyn gescheurd en met slyk overdekt; sommigen hebben hoofd of arm met
| |
| |
bebloede doeken omwonden; allen zyn deerlyk gehavend: bleek, met verwarde haren, met verbysterde oogen, bevend van koude, verstyfd door de nachtelyke vochtigheid; en zoo moedeloos, zoo droef, dat op hun gelaet niets meer te bespeuren is dan de bitterste wanhoop of de volle gelatenheid in het schrikkelyk lot dat hun beschoren is.
Zy weten het wel, dat er geen uitkomen aen kan zyn; dat er voortaen in het Vaderland geene plaets meer is, waer zy het matte hoofd een oogenblik kunnen nederleggen, zonder dat even spoedig een vyandlyke kogel hen dooden of wekken kome. Sterven is hun eenig uitzigt: sterven, heden of morgen..... En misschien is de dag die in het Oosten zoo helder opstygt, de voorbode van aller vernieling!
Op het einde der baen, waerin de ongelukkigen geknield zitten, staet een open stal. Van daeruit klinkt bywylen de schelle galm eener bel. Dan buigen de biddenden zich dieper, teekenen zich met het Kruis of slaen zich herhaelde malen op de borst.
De stal is gansch met menschen opgevuld die insgelyks, op het stroo dat men over den bodem heeft gespreid, zitten neêrgeknield. Twee vrouwen bevinden zich tusschen de gewapende mannen; het zyn de moeder van Bruno en Genoveva. - Jan de knecht en zyn meester Bruno zitten nevens de vrouwen.
| |
[pagina t.o. 189]
[p. t.o. 189] | |
| |
| |
In het diepe van den stal staet een gryze priester, wiens stem en wiens handen van stramheid beven. Hy leest de Misse, om Gode het heilig zoenoffer te brengen vooraleer de benauwde schaer hare nachtelyke schuilplaets verlate. Een jonge Loteling, met het geweer op den rugge, dient de Misse.
De kribbe is het altaer, een tinnen drinkbeker de kelk, een lanteern de ootmoedige lampe voor 's Heeren aenschyn ontsteken!
Somber en ontzettend is de plegtigheid. Niets stoort de doodsche stilte dan alleen het prevelend gebed des Priesters of het byna onhoorbaer antwoord des dienaers..... En, komt soms de scherpe klank der bel onverwachts door de duisternis booren, dan slaet haer sidderende toon elkeen met benauwdheid en schrik.....
Wanneer de Priester zich omkeert, dan valt de roode schyn des lanteerns op zyn bleek gelaet; zyne zilveren hairkroon glinstert; maer zyne wezenstrekken zyn zoodanig ontspannen, zyne oogen staen zoo diep in hunne duistere holen, de rimpelen der afgeleefdheid en der smart mengen zich zoo akelig op zyn voorhoofd en wangen, dat hy voorkomt als een geest, uit het graf opgestaen om een somber doodenfeest by te woonen.
Sedert eene wyl ligt de Priester met het hoofd over de kribbe gebogen; het gesuis des gebeds zelf heeft opge- | |
| |
houden: de stilte is nog dieper, aller harten beklemmen van godsdienstigen angst. De ontzaggelykste geheimenis des altaers gaet zich verwezentlyken....!
Maer, hemel! welk schrikkelyk gerucht komt eensklaps de heilige plegt onderbreken? Honderd geweerscheuten vereenigen zich tot eenen enkelen donderslag en rollen in schaterende galmen over het gehucht, terwyl de kogels fluitend de lucht doorbooren..... De jongeling, die de Misse dient, laet eenen snydenden schreeuw en stort getroffen neder in zyn stralend bloed..... ‘Te wapen! Te wapen!’ huilt men daer buiten.....
Bruno springt regt, heft het zweerd in de hoogte en roept in magtigen galm:
‘Martelaers, op! Wreekt uwen God!’
Allen loopen in verwarring buiten den stal. Bruno ylt tot zyne moeder, omhelst haer met haest, legt insgelyks zyne bevende lippen op Genoveva's voorhoofd, murmelt een pynelyk vaerwel en roept tot den knecht terwyl hy een geweer grypt:
‘Jan, gauw, myne moeder, Genoveva, weg, weg! Red haer; ik zal voor u bidden, daer boven!.... Ah, heden nog zal ik mynen vader zien!’
En, zonder nog eenen blik op zyne moeder te durven slaen, die geknield en met de armen opgeheven tot hem voortkroop, als wilde zy hem wederhouden, sprong de
| |
| |
jongeling in de baen en liep tot de Waldeghemsche schaer welke reeds was vooruitgetrokken en een hevig vuer tegen den vyand had begonnen.
Het scheen dat de indruk der sombere plegtigheid en het verschynen der Franschen op zulk ontzaggelyk oogenblik, de Boeren met wonderbare onversaegdheid en gloeijende razerny had vervuld; want zy stapten onverschrokken tegen den vyand in, en zouden zich ongetwyfeld met blinde woede als een stroom tegen zyne slagorde hebben opgeworpen, indien Bruno hun niet hadde bevolen in regelmatige gelederen te blyven staen.
Terwyl aldus, zonder groot gevolg, de kogels zich kruisten, kwam de oude Pastor uit het gehucht gestapt en naderde tot achter de Waldeghemsche bende. Hoe zeer Bruno hem ook van verre, door haestige teekens en woorden, naer het gehucht terugwees, de oude Priester verliet de strydenden niet. Voor eenig antwoord hief hy handen en oogen in begeestering ten hemel, als hadde hy God om de martelkroon gebeden.
Deze schermutseling duerde eenigen tyd voort. Bruno spande groote poogingen in om zyne mannen het vooruitloopen te beletten; hy zelf stond verbaesd over hunnen onbegrypelyken strydlust en voelde zyne eigene borst van hoop en onversaegdheid zwellen by het gezigt van zyner broederen heldenmoed.
| |
| |
Langzaem doch onophoudend naderden de Boeren meer en meer tot den vyand.
Het scheen eindelyk dat de Franschen zich niet op zulke hardnekkige tegenweer hadden verwacht, en voornemens waren achteruit te wyken.
Inderdaed, het vuer van hunne zyde verflauwde, en welhaest bemerkten de Patriotten dat de vyand, meer en meer, en nu met zekere haest, zich van het gehucht verwyderde.
Dan kon Bruno's stemme het zegepralend krygsgeschreeuw zyner mannen niet meer beheerschen; zy hieven het donderend gejuich aen:
‘Vooruit, vooruit! Voor God en Vaderland!’
Niet vermoedende dat in de terugwyking der Franschen eene krygslist kon verborgen liggen, ylden de Boeren met versnelde stappen tot den vyand. Deze wachtte hunne komst niet af, maer deinsde met even veel spoed over eene breede vlakte, schynbaer om eenige zandheuvelen te bereiken en van daer met meer voordeel zich te verdedigen.
Aen den voet der zandige hoogte, en op het oogenblik dat de Patriotten, onder aenhoudende zegekreten, met geveld bayonnet hen gingen aenvallen, keerden de Franschen zich om en losten byna te gelyk hunne geweeren.
Een aental Boeren stortten neder; de anderen, door dit verlies als verbaesd, bleven staen en schenen door geweer- | |
| |
scheuten op het vyandlyk vuer te willen antwoordden; maer Bruno's stemme klonk nog verstaenbaer door het magtig strydgerucht:
‘Loopt storm! Met gevelde bayonnetten vooruit!’ riep de heldhaftige jongeling.
En alsof zyn woord nieuwen moed en verdubbelde razerny in de harten zyner broederen hadde gegoten, zy sprongen te gelyk vooruit en vielen als verwoede leeuwen tegen den vyand in.
De strydenden waren omringd van wolken rook; het geknal der geweeren, het gehuil der gekwetsten, de stem der Oversten, het aenjagend krygsgeschreeuw der beide legerscharen, dit alles versmolt tot een vervaerlyk gebruis, dat opsteeg uit de rookwolk, in welker schoot een akelige warklomp van menschen, van wapenen en van bloed heen en weder tuimelde en in akelige golving over de vlakte dreef.....
Terwyl aldus, in dien eersten aenval, de twee vyandlyke benden zich vermengden, en dood en vernieling in elkanders gelederen zaeiden, gebeurde er achter de zandheuvelen eene beweging die voor de ongelukkige Patriotten allernoodlottigst moest zyn.
De Franschen hadden hunne vyanden met inzigt uit het gehucht op het wyde veld gelokt, en daerom slechts een klein gedeelte hunner magt getoond.
| |
| |
Nu ontplooide van wederzyde der hoogte eene kolom soldaten hare breede vleugelen over het plein. Het waren als de twee armen eens reuzen, die zich openden om iets te grypen en zich allengs toesloten om het in eene pletterende omvatting te vermorselen.
Een bly gejubel, een yselyke zegeschreeuw stond op achter de Boeren..... en vyf honderd kogels te gelyk boorden door hunne schaer!
‘Vrienden’ riep Bruno tot zyne mannen ‘wy zyn omringd! Het stervensuer is daer! Door den vyand geboord! Volgt my! volgt my!’
En zich plotselings omkeerende, wierp hy zich met de dappere schaer der Waldeghemsche helden te midden der vyandlyke gelederen. Of de wanhoop en de zekerheid eener aenstaende dood deze arme lieden eene bovennatuerlyke kracht verleenden, en of zy het inzigt van Bruno hadden begrepen die door den vyand wilde breken om het gehucht te bereiken, althans zy deden wonderen van dapperheid en boorden werkelyk door den linker vleugel des vyands, alles omverwerpend wat hunne vaert wilde stuiten.
Maer allen was het niet gelukt, buiten den moorddadigen kring te geraken, die zich even ras weder toegesloten had. Slechts een honderdtal mannen, met Bruno aen hun hoofd, ylden in snellen loop naer het gehucht. De oude Pastor, deerlyk uit het hoofd bloedend, werd door twee
| |
| |
mannen ondersteund of liever voortgetrokken; vele anderen omringden hem met bezorgdheid, alsom hem door hunne lichamen te beschutten voor de kogels die over hunne hoofden in menigte de lucht deden huilen.....
Nog eenen boogscheut verder en de Waldeghemsche bende zal de eerste huizen des gehuchts bereiken, en van daer nog schieten en vyanden dooden tot dat de laetste hunner getroffen zy.....
Maer in het gehucht zelve vertoont zich plotselings eene talryke ruiterschaer, die, even spoedig, zich by het begin der vlakte ontplooit.
Een Overste, die by den regtervleugel der fransche ruitery zich bevindt, ontdekt de roode Kruisvaen en herkent de Waldeghemsche bende..... Hy geeft zyn peerd de spoor en komt in vollen draf tot de Patriotten gereden. Dezen sturen den loop van hun geweer naer hem en dreigen hem te doorschieten; maer de Overste neemt zyn zweerd by den punt en heft het gevest in de hoogte. Bruno herkent hem, en roept met woede en verontweerdiging uit:
‘ô, Simon! Simon! Gy die ik het leven schonk, gy hier!’
‘Bruno, Bruno, vriend, gauw, geef u gevangen’ antwoordt Simon-Brutus ‘ik zal, ik wil u redden! Ik kwam.....’
Maer hy kan niet verder; het woord sterft op zynen
| |
| |
mond. Een der kogels, die van alle kanten zich kruisen en het ruim doorbooren, heeft hem getroffen; hy laet een gil, valt voorover en rolt uit den zadel.....
By dit gezigt stygt een razend wraekgeschreeuw boven de ruiterschaer; het schrikkelyk bevel ‘Chargez!!’ door den Kolonel uitgegalmd, doet de toomen loswerpen en de sporen in de lenden der peerden drukken.
Als eene onweêrswolk springt de digte drom der ruitery over het veld en valt pletterend op de Waldeghemsche bende. Deze verweert zich nog eene wyl; de aerde beeft onder het zwoegend getrappel der ruiterschaer, men hoort geweeren en zweerden op elkander kryschen, peerden brieschen, menschen huilen. De plaets is bedekt met lyken, het bloed plast tegen de stryders op..... Maer nu is daer alles gedood, versmacht, verpletterd, vernietigd.....
De ruitery springt verder; daer wordt nog gestreden, nog geschoten; daer klimt nog het krygsgeschreeuw ten hemel in de tael van het veroordeeld geslacht!
Niets kan weêrstaen aen den drang der ruiters; zy werpen alles omverre en ploegen met hunne lange zweerden door het ongelukkig overschot der Patriotten.
Eindelyk, dezen merken wel dat geene tegenweer meer kan baten; de laetste sprankel van moed ontvalt hun; by het gezigt van dien nieuwen vyand bevangt hen een doodelyke schrik..... Zy zien eene opening in den kring,
| |
| |
door de komst der ruiters veroorzaekt; zy werpen hunne geweeren neêr en vlugten huilend over het veld.....
Maer ruiters en voetgangers volgen hen op de hielen, en hakken en schieten en steken en kerven, dat hunne armen tot lamheid toe vermoeijen. Geen enkele mag ontsnappen! Het is eene afschuwelyke menschenslagting, die vergezeld gaet van onzeggelyk gekerm, van snydende hulpkreten, van yselyke verwenschingen, van hartscheurend noodgehuil; maer alles zakt in woeste vaert verder en verder weg en dryft allengskens naer den gezigteinder af..... tot dat slechts nog een onkennelyk gebrom, een zwak gebruis in de lucht schynt te vlotten, en op de gansche vlakte niets meer overblyft dan hoopen verminkte lyken en breede plassen bloed.....
Simon-Brutus, door eenen kogel in den buik getroffen, lag uitgestrekt tusschen vele dooden, en met het hoofd tegen het lichaem van een peerd, onder welks gewigt zyn regterarm tot pletterens toe was gedrukt.
Boven over het peerd hing het lyk van eenen grysaerd, wiens witte haren door eene diepe klove in het hoofd gescheiden waren. Het bloed, dat uit deze akelige wonde sypelde, lekte in druppels op het aengezigt van Simon-Brutus.
Ofschoon de Kommissaris van het Centrael Bestuer doo- | |
| |
delyk gekwetst was, het leven had hem nog niet gansch verlaten. De schrikkelyke pyn die het pletterend gewigt des peerds hem in zynen arm deed doorstaen, wekte hem uit de bezwyming.
Hy opende langzaem de oogen, doch hy sloot ze weder met schrik toe, terwyl eene huivering als eene koorts hem over het lichaem liep, en hy met versmoorde stemme uitriep:
‘God, welke boet! De Pastor! ah, zyn bloed op my!’
Hy hield de oogen met geweld gesloten; want hy durfde geenen blik meer opheffen tot het bleeke aengezigt des Priesters dat hem boven het hoofd hing, als hadde de wraekengel des Heeren het daer gelegd om zyne dood bitter en yselyk te maken.
Op twee stappen van Simon-Brutus lag Bruno met een verbryzeld been; alhoewel de pyn hem zelven smartelyke klagten ontrukte, hy had de verzuchting van Simon gehoord en zyne stem herkend.
Met bovenmenschelyke inspanning van krachten, kroop hy op de handen voort en sleepte zyn vermorseld been achterna tot dat hy zich nevens Simon bevond.
Zich op de eene knie verheffende boog hy het hoofd over zynen vyand, vaegde hem zachtjes het bloed van het aengezigt en zuchtte op medelydenden toon:
‘Simon, arme Simon!’
| |
| |
Simon-Brutus opende de oogen; een twyfelachtige doch zoete glimlach zweefde op zyn gelaet; hy murmelde met zigtbare blydschap:
‘Bruno, vriend, ik ga sterven. Is het God die u zendt? Vergiffenis, ach, vergiffenis!’
‘Ik vergeef u alles, alles!’ sprak de jongeling. ‘Wat gy heden deed zegde my dat een broeder tot my terugkeerde..... Maer, Simon, ik zal geweld doen om uwen arm los te maken; misschien.....’
‘Neen, neen’ zuchtte Simon-Brutus. ‘Nutteloos..... Een kogel door myn ingewand. Ik voel het, de dood is in my..... myne leden bevriezen.’
De stervende toon dezer woorden schokte Bruno diep; in stille tranen losbrekend, boog hy zich op nieuw over Simon-Brutus en zegde met innige liefde in de stem:
‘Simon, broeder, mogt God ook u barmhartig zyn. Er is nog een ander leven. Ach, gy gaet verschynen voor den hoogsten regterstoel. Genade, genade voor uwe arme ziele: lever ze niet over aen de eeuwige wraek!’
‘Is de liefde tot de Vryheid..... eene misdaed voor God?’ vroeg de stervende byna onhoorbaer.
‘ô, Neen, neen’ antwoordde Bruno ‘zy is eene pligt; de Zaligmaker zelf heeft het verkondigd.’
‘Vryheid, ontslaving’ murmelde Simon-Brutus ‘geene misdaed..... Ach, ik heb gezondigd; de hoogmoed..... God
| |
| |
weze my genadig! Bruno, de dood, zy komt..... Luister..... in myne tesch, een schrift, de prys van alles, de Generael..... dezen nacht..... zoen my..... broeder, ach bemin mynen armen vader, bidt voor my..... Vaerwel..... Vaerwel!’
Bruno liet het hoofd op het lyk van Simon vallen en bleef het eene lange wyl met zyne tranen besprengen.
Eindelyk, door deze uitstorting des medelydens verlicht, herinnerde hy zich de geheimzinnige woorden van Simon.
Hy dacht dat de lederen tessche, die het lyk voor de borst hing, den laetsten wil zyns dorpsgenoots bevatte, en dat deze hem had gebeden denzelven zynen vader te behandigen.
In deze meening ontgespte hy de tessche en vond waerlyk een gevouwen blad papier erin.
Maer hoe verwonderde hy niet, hoe sidderde hy niet van ontroering, toen hy het schrift ontplooide en de volgende regelen, in de fransche tael vervat, stamelend overlas:
Fransche Republiek.
Vryheid - Gelykheid.
In aenzien van uitstekende diensten, door den Citoyen Bruno Halinx aen de Republiek bewezen, en onder anderen om van eene onfeilbare dood gered te hebben den Citoyen Meulemans, gezegd Simon-Brutus, Commissaris
| |
| |
van het Centrael Bestuer der beide Nethen, zoo aenzoek ik, ondergeteekende Brigade-Generael, Bevelvoerder over het 4de Korps des legers der Negen Vereenigde Departementen, alle krygs- en burgerlyke overheden der Republiek, den voornoemden Bruno Halinx vryelyk te laten gaen en keeren, hem en de zynen, en hen des noods tegen alle hindernis te beschermen.
Gegeven in het hoofdkwartier voor Diest, in den nacht van den 6en tot den 7en Frimaire, jaer VII der fransche Republiek, een en onverdeelbaer.
Jardon.
Bruno hield eene poos, met tranende oogen, den verbaesden blik op het papier gevestigd. Dan, door het besef van Simon's edelmoedig inzigt getroffen, bukte hy zich over zyn lyk en legde eenen dankbaren zoen op de bleeke lippen van zynen dooden vriend.
Maer eensklaps regtte hy zich op, by het hooren van stemmen die nevens hem klonken.
Hy schouwde met verbaesdheid op een tiental fransche soldaten en eenen Overste, die in uiterste verwondering zyne zonderlinge daed schenen af te spieden en hem door hunne blikken de verklaring ervan vroegen.
Voor alle antwoord toonde Bruno het papier dat Brutus hem tot erfenis had nagelaten.
| |
| |
De Overste las het, gaf het terug, en sprak tot zyne mannen:
‘Men ligte dezen Burger voorzigtig op; hy worde in de schuer by de groote baen gedragen. De Chirurgyn-Majoor verbinde zyne wonde zonder uitstel!’
Het edelmoedig bevel werd uitgevoerd: vier fransche soldaten droegen Bruno naer het gehucht.
|
|
Auteursrechtvrij
