Logo DBNL
De boerenkryg (1798). Deel 1 (1853)

De boerenkryg (1798). Deel 1

(1853)–Hendrik Conscience–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

De boerenkryg.
Voorhangsel. (1793).

België is het geboorteland der vryheid; - hoe diep de blik ook zy, dien wy in onze eigene geschiedenis poogen te werpen, wy vinden toch immer, zelfs in de verste tyden, de bewooners der belgische steden in bezit van breede vryheden, herkomstig van het volksregt dat deel maekte van onzer vaderen zeden en wetten, van vroeger nog dan het tydstip hunner komst op den tegenwoordigen grond onzes vaderlands.

By den snellen gang der beschaving onder de volkeren van dietschen stam, verkregen de Gemeenten ten platten lande ook allengskens hunne grondwettelyke onafhankelykheid. Op het einde van het middeleeuwsch tydvak - toen men in vele grootere landen, toen men in Frankryk bovenal, nog te zeer aen slaverny gewend was, om aen vryheid te kunnen denken - berustte in België de betrekking tusschen Vorst en Volk op vaste gronden, en elks pligten en regten waren door geschrevene wetten geregeld.

Dat de zucht tot vrye ontwikkeling en tot onafhankelykheid een bestanddeel van ons voorvaderlyk bloed uitmaekt, dit getuigt ontegensprekelyk het lot zelf dat België sedert zynen oorsprong ten deel viel. Immers, wat was het leven onzer natie, sedert haer ontstaen tot op onze dagen? Was het niet een enkele stryd, eene onafgebrokene worsteling, een onophoudend bloedvergieten, eene reusachtige inspanning van krachten, ter verdediging der vryheid?

Ondanks al de rampen die het voorgeslacht gedurende zoo vele honderde jaren had doorstaen, en ofschoon meer dan eenig ander volk op aerde beproefd, hadden de Belgen tot op het einde der XVIIIe eeuw hunne burgerlyke onafhankelykheid ongeschonden behouden. De Blyde intrede, 's Lands Grondwet, bepaelde nog de pligten en regten van Vorst en Volk, en werd by elke troonbeklimming, naer

alouder gewoonte, onder den blauwen hemel plegtiglyk bezworen.

Omtrent dien tyd werd op den franschen bodem een onweêr voorbereid, dat gansch Europa tot in het diepste zyner ingewanden moest schokken.

De openbare zedeloosheid en de schaemtelooze onregtveerdigheid der genen die in Frankryk, als wettige oversten des volks, het volk ten voorbeeld moesten zyn, hadden in dit groote Land de gemoederen ryp gemaekt tot het ontvangen eener leering, die alle gezag loochende en diensvolgens de bron van willekeur en van ergerende losbandigheid voor altyd scheen te zullen vernietigen.

Hoogmoedige geesten, gewapend met wetenschap en kunst, goten er langzaem en met berekende vlyt het venyn des twyfels in den boezem des volks. Zy verklaerden den Mensch tot God der schepping en loochenden den God des hemels; zy vuerden in elk het gevoel der menschelyke regten aen en doofden den laetsten sprankel van het gevoel der pligten uit.

Vol haet tegen hetgeen hunne vaderen hadden opgebouwd of geeerbiedigd, wierpen zy den spot met volle handen over den godsdienst en de zeden, over alle betrouwen, over alle geloof; - te driftig en te hoogmoedig om den vervuilden akker van onkruid te zuiveren, wierpen zy liever den grond het onderste boven om eene woestyn te

kunnen ondervragen, en te zien wat uit haren omgeroerden schoot zou ontstaen. In een woord, zy riepen vermaledyding en vernietiging over al het bestaende, en wezen het fransche volk in eene baen, door niets afgebakend dan door de verstrooide puinhoopen van een vorig menschdom.

Welhaest, toen er niets meer in de harten overbleef dan haet en ongeloof, dan wraekdorst en blinde zucht tot het onbekende, veropenbaerde zich de vrucht van den boom des twyfels.

Parys, als hadde de hel zelve sedert eeuwen onder zynen grond liggen broeijen, ontplofte en borst los in onbegrypelyke woede..... De zwangere vuerberg der menschelyke driften goot zyne lava in wilde stroomen uit tot over Frankryk's grenzen.....

De vreemdeling, die onmiddelyk als wereldhervormer zich opwierp, bood ons zyne vryheid aen, op voorwaerde dat wy de ketenen der dienstbaerheid aen Frankryk zouden aenveerden.

Wy, die met de vryheid waren geboren en dezelve eeuwen lang hadden bezeten, wy herkenden in het bemorste beeld van twyfelgeest, van moord, vernieling en geweldenary, het erfdeel onzer voorvaderen niet. 's Lands onafhankelykheid was ons nog immer dierbaer boven alles..... Wy weigerden en werden door de woeste overmagt van het getal verpletterd.

In november 1792 leverde de veldslag van Jemmapes ons vaderland weerloos en verlaten aen de snoodste dwingelandy.

De zendelingen der parysische Clubs, waer Danton, Marat en Robespierre als goden der vernieling troonden, verspreidden zich als eene wolk roofzieke raven over België.

Slechts vier maenden bleven zy voor dit mael hier; en toch was die korte tyd hun toereikend om onze schoonste kerken te plunderen, de heilige vaten in tonnen te stampen en naer Frankryk te voeren, de Gemeenten met brandschatting te slaen, de burgers en boeren tegen weerdeloos papieren geld hunne winkels en schuren te doen ledigen..... en zoo het goud en goed uit België op ontellyke wagens naer hunnen onverzadelyken rooverskuil, naer het bloedvergietend Parys, te sleuren(*).

Voor de ontzaggelyke magt der omwenteling bukkend, aenzag het belgisch volk de vernietiging van al zyne vryheden, van zyne welvaert, van zynen godsdienst, van zyne zeden, met eene stomme verslagenheid; - en, bleef er nog eene vonk der hoop in enkele harten berusten, het was alleen het betrouwen op Gods almagt en op Gods bystand.

Alle menschelyke hulp scheen ydel en ontoereikend tegen den reusachtigen aendrang van Frankryk's wilden volksdrom.

En niettemin, er kwam een dag van verlossing: de Oostenrykers versloegen het fransche leger by Neêrwinden, op den 18en meert 1793. - De vreemdeling verliet onzen grond.

Dan haelde ons vaderland adem na de bittere verdrukking. Wetten, zeden, tael, godsdienst, alles werd in zynen vorigen vorm hersteld; ieder zag met vertrouwen de toekomst in, de handel hernam oogenblikkelyk, de verwoeste of verlatene velden werden met haest weder bezaeid, de teekens der vreemde overheersching afgerukt, de kerken op nieuw versierd; - en overal, zoo wel op de aengezigten als in de harten, glom blydschap en dankbaerheid tot God om de onverhoopte verlossing.

 

Wat wy verhalen gaen is geschied in een dorp der brabandsche Kempen, dat wy, om zekere gewigtige redenen, met den schynnaem van Waldeghem zullen noemen.

Dit dorp lag op eenige boogscheuten van eenen grooteren aerdenweg verwyderd; de plaets waer zyn nederig kerkje stond, vertoonde zich uit de verte als een lustbosch van magtige Linden, waerboven slechts het kruis van den

toren uitstak, als om aen te wyzen dat hier een aental menschen onder de schaduw van Gods tempel woonden.

Van digter by was het aenlachend en vrolyk: de daken zyner hutten waren met mos begroeid, de gevels met wyngaerden omslingerd of, in stille schaduw, half verdoken onder het breede lommer der notenboomen. Eventwel, men kon er insgelyks eenige grootere gebouwen bemerken: de Pastory, aen haer noodkloksken kennelyk, stond nevens het kerkhof; in de nabyheid de minder verhevene doch fraeije wooning van den Koster-Schoolmeester; verder het dorp in, het schoone huis van den Notaris, en daerover de uitgestrekte brouwery met hare stallen en stoven.

Tusschen de huizen en hutten, die aldus van wederzyde der baen als by toeval gezaeid schenen, bleven ydele ruimten, waerdoor het oog eerst over vruchtbare velden en malsche beemden dwalen kon en dan, ten einde, op ondoordringbare bosschen stiet, welke het dorp langs alle kanten omsloten en het deden gelyken aen een liefelyk dal tusschen hooge gebergten.

Op eenen zomerdag van het jaer 1793 was het kermis te Waldeghem.

Voor de kerk, onder de hooge Lindeboomen, stonden velerlei kraemkens met lynwaed overspannen; maer wat men daer binnen verkocht kon men niet zien, dewyl de kramers, met de armen over de borst gekruist of op kist

of bank zittend, by hunne geslotene winkels in stilte schenen te wachten.

Voor eenige herbergen waren tenten van zeildoek opgeslagen, ongetwyfeld om den dorpelingen tot danszael te worden aengeboden. Even stil en even zwygend was het echter in deze tenten.

Men zou by den aenblik der dorpsbaen gemeend hebben, dat het gister de laetste dag der kermis was geweest, en de vermoeide bevolking, uit traegheid, de overblyvende teekens der vreugde nog niet had weggenomen.

Deze algemeene stilte hadde verwonderlyk mogen schynen, daer het nauwelyks dry ure na middag kon zyn, indien men, door de tusschenruimten der hutten in de verte ziende, de verklaring van het raedsel niet hadde bekomen.

Langs de voetpaden die van uit de donkere bosschen, door weiden en velden, kerkwaerts zich slingerden, kwamen talryke huisgezinnen afgezakt; mannen, vrouwen, kinderen, allen met een kerkboek, met eenen roozenkrans of met beide te gelyk in de hand.

Vermits de nauwe paden slechts een enkel mensch konden doorlaten, gingen al deze persoonen een voor een en dicht achter elkander. Van verre scheen de gang dezer lieden zeer traeg; en, ware het niet geweest dat het bonte tooisel der vrouwen met zyn hoogrood, en groen, en geel,

en wit, tusschen de donkerblauwe dragt der mannen hadde gewemeld en dus de beweging merken liet, men zou somwylen gedacht hebben dat deze reijen menschen gansch roerloos in de velden stonden.

Zoo kwamen van alle kanten de inwooners der gemeente Waldeghem kerkwaerts gegaen om het plegtig Lof by te woonen dat haest beginnen zou.

Bemerkte men in de kuip des dorps dezelfde beweging nog niet, dit sproot voort uit eene berekende gewoonte der boeren, die des te later hun huis verlaten hoe digter zy by de kerk woonen; en zoo komt het dat de beweging der dorpelingen eerst aen de verre uithoeken begint en allengskens nader en nader zich verspreid, tot dat de klokslag de allertraegsten uit de herberg doet loopen om het begin van den Dienst niet te missen.

En voorwaer, daeraen zou zich ditmael voorzeker niemand hebben willen blootstellen. Er moest in dit Lof iets byzonders geschieden dat aller nieuwsgierigheid gaende maekte.

Bruno, de zoon des Notaris, die by de Augustynen, te Antwerpen, op de latynsche schole studeerde, was in verlof om de kermis op het dorp door te brengen. Hy had eene wonderbaer schoone stemme en was in de muziek zeer ervaren. De Koster had daerom, sedert langen tyd en met groote moeite, aen de zangers der Ste Cecilia-Gilde een

plegtig Lof geleerd, waerin een aental solo's stonden. Bruno zou deze solo's zingen.

Sedert dry maenden hadden de huisgenoten der gildebroêrs van Ste Cecilia van niets gehoord dan van dit Lof en van Bruno's schoone stemme; en dit lange wachten had hunne nieuwsgierigheid zoodanig opgewekt, dat zy nu zich ter kerke spoedden als moest daer een belangryk voorval plaets grypen.

Weinig tyds voor dat de klok dry ure zou slaen was de kerk opgevuld met volk: de vrouwen en maegden onder den linker beuk; de kleine meiskens langs dezelfde zyde in het midden der kerk, regt over de jongskens, met eenen doorgang tusschen beide; de mannen onder den regter beuk. In diervoege dat de eene zyde der kerk, vrolyk en frisch, met vlokken sneeuwwitten kant en hooggekleurd tooisel prykte, terwyl de overgestelde zyde, onder den toon der eenverwige blauwe kleeding der boeren, als verdonkerde.

Onder de mannen zelven was nog eene byzondere schikking, volgens rang en ouderdom. Terwyl meer bejaerde menschen in het midden van den beuk als onverschillig verspreid zaten, stonden de jonge lieden, de wordende mannen, meer naer voren toe, omtrent het bidaltaer van St Sebastiaen, den patroon der Schuttersgilde. Geene anderen der huwbare knapen ontbraken daer, dan alleen de

leden der Ste Cecilia, die hunne gewoone plaets op de hoogzael reeds hadden ingenomen.

By het bidaltaer van St Sebastiaen stond een fiere jongeling met den elleboog op de tafel der knielbank leunende, en half naer het beeld van den Heiligen gekeerd. In zyne houding was iets mispryzend, op zyn aengezigt iets hard en spottend, als hadde hy zich weinig herinnerd dat hy in Gods wooning zich bevond. Zelfs ontvielen hem van tyd tot tyd schertsende woorden over Bruno en over het beloofde Lof. Deze scherts was gerigt tot eenen tamelyk ouden man, met gekromden rug en verslenst gelaet, die op een paer stappen van hem voor den pilaer geknield zat.

Wat hy zegde moest den ouden man zeer ergeren, want deze sloot de tanden grammoedig opeen; en, met de zuerste uitdrukking van verachting, snauwde hy hem toe:

‘Zwyg, goddelooze kerel, gy zyt nog niet weerd dat gy Bruno's schoenen bindt!’

De omstaenders bewezen genoeg door hunne blikken, dat zy den ouden man gelyk gaven; eenigen zelfs verwyderden zich met afkeer van den trotschen jongeling. Deze, dit ziende, lachte spottend en haelde de schouders op. Hy meende gewis den ouden man op nieuw te plagen, toen eensklaps de kleine zydeur der kerk zich opende, en ieders aendacht tot dit punt zich rigtte.

‘Bruno!’ zegde de oude man met blydschap.

‘Veva!’ morde de spotter met het vuer der woede in het oog.

Inderdaed een jongeling, rank van lichaem, zuiver van gelaet en ingetogen van uitdrukking als een meisje, trad de kerk binnen met eenen grooten bloemtuil in de hand; met hem was eene zeer jonge maegd gekomen, nauwelyks de kinderjaren ontgroeid, doch reeds een statig vrouwenbeeld, en zoo regelmatig, zoo fyn, zoo edel van gelaet, dat haren aenblik betooverde en droomen deed.

Het was Genoveva, de eenige dochter van den Koster-Schoolmeester die op zyn aengebeden kind al het gevoel zyner mymerende ziel had overgestort en haer, voor haren teederen ouderdom, eene geleerdheid had geschonken die haer tusschen de dorpelingen voor een wonder deed aenzien.

De maegd hield insgelyks eenen bloemtuil in de hand en vatte tevens dengenen die haer gezel gedragen had.

Zy ging langzaem over de Choor, klom de trappen des altaers op, nam de half verslenste bloemen weg en zette haer frisch en geurig offer, Gode ter eere, nevens het tabernakel. Dan keerde zy weder en ontving den stoel dien Bruno voor gereed hield.

De jongeling, om zich naer de hoogzael te begeven, waer de Koster reeds het orgel roerde, stapte langzaem door de kerk.

Op zynen doorgang werd de stilte door het schuiven der stoelen gestoord; ieder regtte zich op om den schoonen student te zien, die in het plegtig Lof zou voorzingen; en, dat hy zyne dorpgenoten willekom was, dit kon men genoeg bemerken aen den stillen glimlach van goedkeuring en vriendschap die van elks gelaet hem tegenblonk. Hy, ontroerd door deze hulde, boog beschaemd het hoofd, verhaestte zynen stap en bereikte juist zyne plaets op de hoogzael toen de Koster al de pypen des orgels opensloeg en zoo de komst van den Pastor aenkondigde.

De Pastor trad inderdaed uit eene deur nevens den autaer. Geen eerbiedwekkender mensch dan dezen priester kon men zien. Ofschoon hy wel zeventig jaren oud moest zyn en lang van gestalte was, ging hy nog regt, als hadde het gevoel van de majesteit zyner zending ook majesteit in zyn gemoed en in zyne houding gedrukt. Witte hairen, tintelend als sneeuw onder het zonnelicht, omkransten zynen schedel en daelden in onachtzame natuerpracht op zyne schouders. Zyn aengezigt, stil en zoet, was met diepe rimpelen doortogen; zyne oogen waren nog helder en getuigden, door hunnen vreedzamen blik, van liefde en goedheid des harten.

By zyne intrede, toen hy eenen langen oogslag over zyne parochianen wierp, scheen een hemelzalige glimlach zyn gelaet te beglansen, en het was alsof zyne oogen zich van

ontroering bevochtigden. Ja, hy bleef eene korte wyl by de deure staen en aenschouwde, als in eenen zaligen droom ontheven, het volk dat de kerk tot smachtens toe vervulde.

Buiten zeer weinigen had hy al deze menschen gedoopt; hy had ze altemael in de leering van Christus opgeleid, hy had ze getroost in hunne ziekten, bygestaen in hunne armoede; hy had hun den Hemel als laetste hoop aengewezen toen de hel in opstand was geraekt, en vervolging, moord en roovery over het vaderland had gespuwd. Hy wist wat zy ooit hadden gedaen of gedacht: geene plooi in hunne harten, hoe diep ook, of hy doorgrondde wat erin verborgen lag.

Zoo was hem dit volk meer dan eene broederschaer; het was zyn geestelyk bloed, de dierbare eigendom zyner ziel; voor deze menschen leefde hy, en hy beminde hen gelyk een teedere vader zyne kinderen bemint.

Maer ook, hoe eerbiedigden zy hem niet! Welke liefde hadden allen hem toegewyd, aen hem die, als het beeld der Godheid zelve, daer stond om lafenis te schenken, om te troosten of te zegenen by elk voorval dat hunne eentoonige baen door de wereld kwam afbakenen!

Als eene vlugtige strael des gedachts liep deze beschouwing door den vaderlyken geest des Priesters, en nu verblydde het hem zeer, dat hy zyn geliefd huisgezin gelukkig zag na de bittere en hopelooze vervolging.

Nog gansch in de zoete beschouwing verslonden, keerde hy zich tot den autaer om het Lof te beginnen. Daer walmde de frische geur der bloemen hem tegen. Een blik van dankbaerheid ontschoot zyn oog terwyl hy de jonge Genoveva, in het voorbygaen, eenen milden glimlach schonk.

Het Lof nam aenvang.

Daer de leden van Ste Cecilia in volle getal waren, en met nauwe zorg door den Koster waren onderwezen, zongen zy veel eenstemmiger dan naer gewoonte; doch, in de overtuiging dat zy goed afgerigt waren, schreeuwden zy des te harder en zongen tegen het donderend orgel op, als hadden zy in eenen kampstryd met het magtig speeltuig om den prys gedongen.

Op deze wyze duerde het eene wyl voort, tot dat Bruno, na een tusschenspel des orgels, het Hymnus in solo zou hervatten.

Stil en zachtjes, met byna onhoorbare stem, maer zoo fyn en zoo duidelyk dat het de ziele smelten deed, begon Bruno den lofzang:

 
Ave, maris stella.....

En dan, allengskens in kracht van toon opklimmend, en door de siddering der noten meer en meer gevoel in zynen zang drukkend, bereikte hy de strofe:

 
Monstra te esse matrem.....

die hy eerst, met neêrgedrukte stemme, in lage toonen zuchtte, en dan, als een hulpgeroep, in smeekende klagt ten hemel zond.

Zoo ging hy voort in den lofzang, plooijende zyne wonderbaer schoone tenorstemme met eene losheid van beweging, met eene vryheid die de muziek vergeten deed, alsof toon en zang de natuerlyke spraek der menschelyke ziele waren.

En het moet wel zyn dat al wat waer en schoon is, in elk hart, hoe nederig het ook zy, snaren vindt die weêrgalmen en eenstemmig klinken; want het was er zoo stil in de kerk als waren al de dorpelingen in steenen beelden veranderd.

Slechts een mensch scharde van tyd tot tyd met de voeten of hoestte hoorbaer; en dit was de spotter by den autaer van St Sebastiaen.

Ofschoon dit gerucht velen ergerde, kon het echter de ontroering der overigen niet stooren; de schoone stemme van Bruno hield hen verslonden in de vergetelheid der wereld; en het was hun als klom hunne ziel mede in de hoogte wanneer de toonen, met kunst en gevoel van onder opgeleid, eindelyk uit Bruno's magtige borst ten hemel schoten, en, nedervallend, de gansche kerk vervulden.

Men zegt dat de muziek eene duistere tael is. Wanneer zy slecht gesproken wordt, of dat zy de natuer tot geestige aerdigheden verwringt, dan ja; maer de echte muziek is de

tael des gemoeds, en wanneer zy uit het hart en tot de harten spreekt, dan verstaet of liever gevoelt het stamelend kind zelf hare minste klanken.

De woorden die Bruno zong behoorden tot de latynsche spraek; de stoffelyke vorm had diensvolgens niets duidelyks voor degenen die op hem luisterden, - en toch verstonden de dorpelingen wel wat hy zegde, en toch ontvingen en deelden zy den indruk van elk woord. Zy hoorden wel dat het een gebed was; een gebed zoo plegtig, zoo innig, zoo wegvoerend, dat zy nimmer zulk een hadden gehoord; een gebed dat hunne boezems door ontsteltenis beklemde by zyne treurig diepe toonen, dat hen sidderend in de hoogte deed blikken by zyne smeekende opwelling tot God, dat hen sidderen deed en hun het hoofd deed buigen wanneer de zoetslepende noten, door de vreesachtige trilling der stemme bezield, hun deden gevoelen dat de zanger zich verootmoedigde voor den Almagtigen; - een gebed eindelyk, dat eensklaps hunne borsten zwellen deed en hun wegrukte in geestontheffing, toen de schoone zanger het Magnificat aenhief en dat de strofe:

 
Magnificat anima mea Dominum!

uit den boezem van Bruno losbrak en als een magtig trompetgeschal tegen de gewelven der kerk bonsde!

Het Lof voorderde met invallen der chooren, met tus-

schengebeden des Pastors en met solo's van Bruno, tot dat de Dienst geëindigd was en elk van zyne plaets opstond om de kerk te verlaten.

Bruno daelde van de hoogzael en stapte tegen den stroom des volks op, om tot zynen vader en tot Genoveva te gaen, die by het altaer zaten.

De jongeling scheen opgetogen en glimlachte helder; een hevig rood kleurde zyne wangen en hy wierp vriendelyke blikken op de lieden, als wilde hy vragen wat zy over zynen zang dachten. Doch niemand, noch man noch maegd, lachte hem tegen: allen verwyderden zich met stommen eerbied van hem om hem eenen breeden doorgang te bieden, en bleven hem in verbaesdheid aenschouwen, als ware er een wonder voor hunne oogen heengegaen.

Inderdaed, de eenvoudige lieden waren nog gansch onder den indruk zyner tooverende stemme; hunne harten beefden nog van ontroering; het scheen hun onmogelyk dat die jonge man zulke magt kon bezitten, en dat hy het was die het onbegrepen gevoel van eigen weerde en van levensbreedte hun in den boezem had gegoten; - die hun had doen gevoelen dat er, in hen, onder den ruwen rustenden mensch, nog een verhevener wezen, een voelende, een dichterlyke mensch verborgen lag!

Daerom staerden zy Bruno met dankbare verwondering na, daer hy zich tot het oppereinde der kerk rigtte.

De oude man, nevens den autaer van St Sebastiaen, stond by eenen pilaer te weenen, dat de tranen uit zyne oogen op den vloer der kerk lekten.

De jongeling bemerkte het, liep ter zyde tot hem en vroeg met belangstelling wat hem bedroefde.

‘Bruno, Bruno-lief’ zuchtte de oude met dwalende blydschap op het gelaet ‘nu, nu heb ik lang genoeg geleefd. Dat moet God u loonen, het geluk dat gy uwen armen Jan hebt gegeven. Ik ben gansch van myne zinnen; het is my alsof ik uit den hemel kwam!’

‘Ik geloof het wel: hy is zot of dronken’ schertste de fiere jongeling, die met den elleboog op de knielbank van St Sebastiaen rustte.

De oude keerde zich om, en antwoordde met zonderlingen geestdrift:

‘Ah, spot met my, noem my zotte Jan; maer, ziet gy, dwaze Simon? dit kind heb ik gedragen toen het klein was; ik heb het opgevoed en het al myne gebeden geschonken. God heeft my verhoord: daer is nu Bruno!’

‘Een knappe melkbaerd’ lachte de andere ‘die daer ligt te janken gelyk een meisken. Gy moest hem rokken aendoen en eene kap opzetten, uwen Bruno.....!’

‘Kom aen, Jan’ zegde de jongeling, daer hy den ouden man met de hand voorttrok ‘laet Simon maer

staen, en kom met ons ter kermis: Vader heeft het my toegestaen.’

Nu was de kerk byna ledig; de persoonen die er nog in gebleven waren verlieten ze insgelyks.

Buiten was alles als door eenen tooverslag veranderd. In de verte hoorde men reeds het aenlokkend spel van viool en bas door het schaterend gerucht der kermis dringen.

Eenige oudere lieden waren echter nog in hoopjes op het kerkhof blyven staen, om van elkander wat nieuws te hooren, indien iemand nieuws mogt weten. Daer werd gesproken over de fransche republiek, over de Jacobynen, over de dood van Marat en over den Keizer van Oostenryk; men juichte er over den schoonen oogst van het jaer, en drukte de blyde hoop uit, dat God het Land voortaen van plundering en stroopery zou bevryden.

Daer stond ook nog de fiere jongeling, die gedurende het Lof met den arm op de knielbank van St Sebastiaen had gerust. Het was Simon, de zoon des Brouwers, een jongen die, door de vroegtydige dood zyner moeder, op den hol was geraekt, en zelfs gedurende de eerste maenden der fransche overheersching naer Brussel was geloopen, zonder dat iemand wist wat hy in de hoofstad had verrigt. Hy was met slechte gedachten teruggekeerd, en dit was genoeg om de boeren te doen denken dat hy daer met geen goed gezelschap had verkeerd.

Wat er van zy, niemand beminde hem in het dorp, welks stille inwooners hy ergerde door zyn dwaes leven en ruwe woorden. Slechts eenige der armste boerenjongens waren altyd rond hem te vinden en vergezelden hem waer hy ging, om de kannen bier te ledigen die hy gewoon was in alle herbergen ten beste te geven.

Het was spyt nochtans: Simon kon wel voor een schoone jongen doorgaen. Hy was lang van gestalte, regelmatig van aengezigt en tamelyk geleerd; maer zyne houding was trotsch, zyne wezenstrekken hard en zyn gewoone glimlach zuer en mispryzend. Een ervaren oog zou by den eersten blik ontdekt hebben dat die jonge man, ofschoon nauwelyks vier-en-twintig jaer oud, reeds eenen afkeer had van het leven, omdat hy het leven voor zich zelven door hoogmoed en wangedrag had vergald.

Anders scheen er in Simon niets meer over te blyven dan de eigenliefde, de begeerte om anderen, te overtreffen en zich dus over de algemeene verachting te wreken.

Hy had vleijende denkbeelden over zyne eigene begaefdheden: om te zingen, te dansen, te buigen of zich minnelyk of beleefd te toonen, dat kon niemand gelyk hy; verstand, welsprekendheid, ingeboren wetenschap, dat bezat niemand boven hem. Zyne dorpgenoten, zoo zegde hy, waren een hoop domme kinkels die zich door den Pastor met beeldekens van den duivel naer hun bed lieten

jagen en geheele nachten lagen te droomen van hel en vagevuer!

Nu stond Simon aen den ingang van het kerkhof by vyf of zes armgekleedde boerenjongens, die hem herinnerden dat hy beloofd had twintig pinten bier te geven zoohaest het Lof zou geëindigd zyn; maer Simon luisterde niet, en was bezig met zyne kleeding losheid en zwier te geven en zyne muts op het linker oor te leggen, alsof hy iemand verwachtte op wien de bevalligheden van zynen persoon indruk moesten doen.

Inderdaed, uit de zydeur der kerk traden nu vyf of zes persoonen.

Het was de Notaris met zyne vrouw, zynen zoon Bruno, en zynen ouden knecht Jan, benevens den Koster-Schoolmeester met zyne dochter Genoveva.

Langzaem stapten de beide huisgezinnen tusschen de koutende dorpelingen, die met eerbied zich ter zyde schikten en hunne oogen met vleijende bewondering op Bruno en Genoveva gevestigd hielden. Op het aengezigt van velen en in de beteekenende blikken die er gewisseld werden, kon men wel zien dat de boeren in hun binnenste zegden:

‘Zy zyn voor elkander geboren. Geen schooner paer op de wereld!’

Deze overtuiging lag nog dieper ingedrukt op het gelaet

des Notaris en des Kosters; hunne oogen blonken van hoogmoed en vreugd.

Maer wie er tot verdwaeldheid toe verblyd scheen, was de oude knecht Jan. Hy deed geweld om zynen gekromden rug op te regten, draeide met het hoofd naer alle zyden en bezag de lieden met trotsche blikken, als wilde hy zeggen:

‘Ik heb hem opgevoed!’

By den ingang van het kerkhof moesten zy allen voorby Simon, die daer, met vergramd en nydig gelaet, van yverzucht stond te beven, toen hy zag dat Bruno en Genoveva hand aen hand tot hem naderden.

De zoon des Brouwers bezag de maegd zoo straf, dat zy het hoofd boog en hare hand aen Bruno ontrukte; dan wierp hy op den jongen student eenen doorboorenden blik, als eene uitdaging. Eventwel, by den doorgang van Genoveva toonde hy zich weder bevallig, glimlachte minzaem en sprak eenen zoeten Goeden dag; maer het meisje, als beschaemd of verstoord, keerde het gezigt van hem af en liep tot haren vader, die reeds op de dorpsbaen was getreden.

De oude knecht had dit alles met gramschap nagezien; hy kwam voor Simon staen, dreigde hem met de vuist en sprak:

‘Nog eens! Gy onbeleefde dronkaerd!’

Simon stond tegen den kerkmuer met de oogen neêrgeslagen; woorden van woede en van wraekzucht rolden onverstaenbaer uit zynen mond. Hy hoorde den knecht niet.

Zoo bleef hy eenige oogenblikken in spyt bedolven, tot dat hy regtsprong en zyne gezellen toeriep:

‘Komt aen, het zal vandaeg erop zyn! Drinken, drinken, zoo veel gy wilt. De kermis is nog niet ten einde; wy zullen nog vreemde dingen zien!’

Hy liep als een woestaerd met zyne gezellen door het volk en stormde, schreeuwend en tierend, eene danstent binnen.

Op de Kermismarkt was het een geraes en een gewemel, dat een bedaerd aenschouwer by dit onstuimig gewoel ligtelyk dwaes en doof mogt worden.

Het geschreeuw van kwakzalvers, kramers en goochelaers, het geroffel van trommels, het geschetter van hoorns en trompetten, het snydend geluid der violen, het klagend geknor der varkens die op de markt met honderde waren, de magtige zang der jongelieden, en meer andere schallende geruchten versmolten in een aenjagend gebrom, waeruit, op eenigen afstand, niets meer te herkennen was dan het gedruis van eenen reusachtigen biekorf.

De menigte vlotte als een stroomende vloed over de markt; men duwde, men pletterde, men trapte elkander op

de voeten..... maer op aller aengezigt stond blydschap en uitgelatene vreugde te lezen.

Van den eenen kant, naer de kerk op, ontvouwden zich vele kramen die lekker, speelgoed, huisraed, laken of gemaekte kleedingstukken te koop boden. Deze zyde was stil en vreedzaem in vergelyking der andere; men kon daer geene teekens van woelzin noch overhaesting zien, dan dat somwylen de eene of andere boer byna overhoop tuimelde door den stoot van eenen pondenzwaren peperkoek, die hem van uit een kraem te koop werd toegeduwd.

Naer deze kramen hadden de ouders van Bruno en Genoveva hunne stappen gerigt; zy bleven er eenigen tyd, tot dat de jongeling een allerprachtigst kerkboek met zilveren sloten, als kermisgeschenk voor zyne vriendinne had gekocht.

Dan wilden zy insgelyks de overzyde der markt eens afwandelen, om te vernemen wat het vrolyk geraes, de vieze sprongen en de zonderlinge gebaren der kwakzalvers en goochelaers te verkonden hadden.

Aen dien kant was het een ongemeen leven; daer scheen een gansch leger schreeuwers en poetsenmakers zich nedergeslagen te hebben.

Waer Bruno en Genoveva verschenen, werd aenstonds, uit eerbied of uit vriendschap, plaets gemaekt; en, ofschoon

de beide huisgezinnen verre van de goochelaers bleven staen, konden zy echter alles goed hooren en zien.

Op den hoek, by de herberg De Leeuw, stond een kwakzalver met zonderlinge kleederen en eene gansche halsketen van menschentanden gemaekt. Zyn Hansworst blies de trompet en verhaelde, in ronkende tael, welke nooit-gehoorde wonderwerken zyn meester in al de landen der wereld had verrigt. Tot getuigenis daervan toonde hy perkamentbladen met roode zegels, en waerop de bevestiging geschreven stond in vreemde talen, die natuerlyk niemand kon lezen noch verstaen.

Nauwelyks was de Hansworst ten halve zyner redevoering, of er kwam een boer, wiens gezwollene wang genoeg merken liet wat wee hem kwelde.

‘Wel, Sus, jongen, wat gaet gy nu doen?’ vroeg de Notaris. ‘De vent zal u martelen.’

‘Het geeft er niet aen’ morde Sus ‘ik kan het niet meer uitstaen. Al trok hy den kop van myn lyf, de tand zal eruit!’

De kwakzalver, deze prooi bemerkende, begon in zyne handen te wryven, deed den Hansworst zwygen, en zegde met statigen ernst tot het volk, terwyl hy den lydenden boer by den schouder vatte en tot zich rukte:

‘Gy zult gaen zien, achtbare toehoorders, dat ik hier niet gekomen ben gelyk andere kwakzalvers, waterschou-

wers, tandentrekkers en eksteroogsnyders, die nooit hebben gestudeerd en u dikwyls met den tand het halve kinnebakken uit den mond sleuren. Neen, neen, geeft acht, gy zult gaen zien hoe Meester Nicophorus zyne kunst verstaet!’

Hy stroopte zich de regter mouw op, klapte met de vingeren als een goochelaer, zette den boer met het hoofd achterover tegen eenen stoel, en greep eene yzeren tang, waerna hy uitriep:

‘Ziet, dit tangsken is yzer noch stael; het is een pluimken, dat wel verre van u zeer te doen, u aen het tandvleesch kittelt als liep er u eene vlieg over de lippen, noch min noch meer! Bewondert de kunst van Meester Nicophorus. Zeven stuivers voor elken tand! Zeven stuivers maer! Hy gaet, let op, hy gaet! Een, twee, dry, pst!’

En de kwakzalver stak de tang omhoog met iets dat hy uitgetrokken had.

De boer was huilend op den grond gevallen; en, ofschoon hy kermde alsof men hem vermoordde, de Hansworst blies de trompet nog harder, daer Meester Nicophorus zegepralend de omstaenders het uitgetrokken voorwerp toonde, en dwars door het trompetgeschal uitriep:

‘Zonder pyn, zonder de minste pyn!’

Intusschen lag de boer op den grond te spartelen en om hulp te roepen; de omstaenders meenden gewis dat hy het uit spotterny deed, want zy stonden erby te lachen.

Eventwel, de Hansworst, die by het felle bloeden des boers voor eenigen onraed vreesde, snauwde hem met verstoordheid toe, terwyl zyn meester eene juichende rede tot het volk hield.

‘Zyt ge niet beschaemd, groote mensch, dat ge daer ligt te huilen als een kind? Ge meent dat het zeer doet? 'T is niet waer!’

De boer, met de tranen in de oogen en van pyn allerlei gezigten trekkende, stak de beide voorste vingeren omhoog, en mompelde:

‘Twee! och God, och God, twee: een kwade en een goede!’

‘Hoe, twee!’ sprak de Hansworst ‘ga loopen! Elken tand is zeven stuivers; myn Meester zal u veertien stuivers doen geven, al stond er de Koning by. Ga loopen! Ik zal hem wys maken dat gy aen my betaeld hebt.’

De boer liet het zich geene tweemael zeggen, en vlugtte, met de hand aen den mond, door het volk achter de kerk weg.

‘Ziet, ziet’ riep Meester Nicophorus juichend ‘daer loopt hy als een haes van blydschap! Ik heb hem geraekt, - wat zeg ik? met den vinger heb ik slechts naer zynen mond gewezen, en, op hetzelfde oogenblik, verdwenen is de smart!’

Eene wyl daerna stonden meester en knecht weder

op hunne stoelen van vele wondere dingen te vertellen; eventwel, buiten eenige poeders om lang te leven, die hy voor vier oordjes verkocht, scheen hy niet veel aftrek te hebben; en welhaest keerden de meeste omstaenders zich van hem af, om weinig verder naer een ander kraem te loopen, waer het gewis op vechten ging uitdraeijen, te hooren naer de vergramde woorden die er klonken.

De beide huisgezinnen volgden den stroom der nieuwsgierige dorpelingen.

By eene tafel stond hier een goochelaer. Na dat hy eenige poetsen met de muskaden en met de bekers had verrigt, had hy eenen Schelling van iemand der omstaenders gevraegd.

Een boerenknecht, die gewis lang erom gespaerd had, en nu wel eens wilde toonen dat hy een zilverstuk ryk was, had den goochelaer den gevraegden Schelling gegeven.

De goochelaer had eventwel den Schelling ingeslokt, en beweerde nu dat hy den boer in den neus stak. Deze had zich wel meer dan eens in den neus genepen; doch daer hy dit reeds een vierendeel uers vruchteloos had gedaen en hy nu verschrikte, by de gedachte dat zyn Schelling hem wel voor eeuwig mogt ontgoocheld zyn, ontvlamde hy eensklaps in woede, sloeg met de vuist op de tafel en schold den goochelaer voor gauwdief en nog erger.

De Koster, die den boer goed kende, wilde hem stillen en

hem wys maken dat alles op de kermis voor de grap geschiedt, doch nu de gramschap eens in den eenvoudigen man ontsteken was, kon men hem nauwelyks van vechten wederhouden.

Zoohaest de goochelaer veel volks vergaderd zag, deed hy den vergramden boer stil staen en trok hem met groot geweld den Schelling uit den neus.

Terwyl de verbaesde sukkelaer op zyn geldstuk staroogde en scheen te twyfelen of het wel echt was, liep er een jongsken met eene blikken bus tusschen de lachende boeren rond en kreeg vele oorden, die men zonder deze kluchtige poets niet zou hebben losgemaekt.

De oogst des goochelaers duerde echter niet lang. Er kwam eene nieuwe vlotting onder de scharen; eenige stemmen riepen met blydschap:

‘Jantje van Lier! Nieuwe liederen!’

Wat verder, buiten den drang des volks, was een man - die maer éénen arm had, - bezig met het planten van eenen staek, en welhaest ontrolde hy voor denzelven een groot doek, waerop in vierkante schetsen allerlei tooneelen waren geschilderd. Het moest iets schrikkelyks verbeelden, want op de meeste tafereelen zag men soldaten met zweerden, bebloede lyken en, tot slot, de schrikkelyke guillotien!!

De liedjeszanger was een oud soldaet uit den eersten

Patriottentyd, die in de dorpen beroemd was om de nieuwe-en schoone liederen die hy zelf dichtte. Zyn regter arm had hy op den berg van Hoei, in den laetsten stryd der Patriotten gelaten. Hy bediende zich echter nog van hetgeen hem aen den elleboog overbleef; want daeraen was een yzeren band gehecht, die de lange witte roede ontving, waermede hy onder het zingen de tooneelen aenwyzen moest.

Met de linker hand had hy werks genoeg om op eene kleine trommel te slaen die hem dwars voor den buik hing.

Aen de andere zyde van het doek stond eene vrouw met eene viool.

Hier liep veel volks byeen; Simon, de zoon des Brouwers, was er insgelyks met zyne gezellen; en, of zy reeds veel hadden gedronken of den zanger wilden stooren, zy maekten een geraes als meenden zy dat het dorp hun alleen toebehoorde.

Daerom, Bruno en Genoveva bleven slechts van zeer verre naer den liedjeszanger zien.

Zoohaest alles in gereedheid was, sloeg de oude soldaet eenige malen op de trommel om de schreeuwers te doen zwygen. Dan wees hy opvolgend met zyn lang stokje naer de schetsen, - en sprak en zong zoo aerdig tusschen en door malkander, dat hy waerlyk te peerd op de zangwys moest zitten om niet honderd mael er mede in de war te loopen.

In dezer voege schoot hy eensklaps los:

‘Boeren, burgers en menschen, komt by! Jantje van Lier is wederom hier tot uw plesier; hy zal u gaen zingen van wondere dingen; zet ooren en beursen open, dan zult gy wat hooren, en hy wat verkoopen!

 
Sa, vrienden, luistert naer myn lied
 
Wat in Parys weêr is geschied.
 
Het zyn schrikkelyke maren,
 
Die ik u kom veropenbaren.....

Begint niet te beven, burgers en boeren altegader, Jantje van Lier weet wel wat hy brengt: het is wel schrikkelyk; maer het draeit toch goed uit, zoo als gy nader zult komen te vernemen!

 
Het zyn schrikkelyke maren,
 
Die ik u kom veropenbaren
 
Hoe dat God de zonden straft
 
Als men Hem het minst verwacht.
 
Het is van 't hoofd der Sankulotten,
 
Die met den Hemel durfde spotten,
 
En 't menschenbloed met geen ontzien
 
Deed stroomen door de galgetien.

Ja, menschen of boeren, hier komt gy te zien hoe Marat in een bosch door eene tooverheks wordt opgevoed met wolvinnenmelk. Daer ziet gy, hoe hy zyn eigen vader met

een mes achterna loopt. Hier ziet gy hem met de razende Jacobynen in Parys al de gevangenen vermoorden: ziet, de schelm staet tot aen de kniën in het bloed, en hy roept altyd voort: nog! nog!’

‘Ah brrr! altemael leugens!’ spotte Simon ‘gy komt de boeren weêr wat wys maken, alsof ze nog te veel verstand hadden!’

‘Die het niet wil hooren kan er van weggaen!’ riep de zanger.

‘Wat, tooverheksen? wolvenmelk? tot aen de kniën in het bloed? 'T is wonder dat er de duivel nog niet by is. Vodden, vodden altemael!’ schreeuwde Simon.

De zanger toonde een blad liedjes en sprak met veel statigheid:

‘Het staet gedrukt!’

En, alsof daer niets meer op te antwoorden viel, hernam hy:

 
Marat, die helsche dwingeland,
 
Was meester in het fransche Land
 
En deed, eilaes, veel volk vermoorden,
 
Versmachten, hangen of versmooren.....

‘Hier ziet ge den booswicht by Robespierre.....’

By het hooren van dien geduchten naem maekten de meesten der omstaenders het teeken des Kruis.

‘Hier ziet gy den booswicht by Robespierre; hy vraegt hem met gramschap waerom de guillotien dien morgen een uer heeft stilgestaen.

 
Hy sprak tot duivel Robespeer:
 
De galgetien en gaet niet meer.
 
Nog honderd duizend menschenkoppen
 
De beul zal komen af te kappen,
 
Of anders ben ik niet voldaen.....

‘Leugens! leugens!’ riep Simon.

‘Sa, gaet gy u daer wat stil houden, gy misloopen Sankulot?’ schreeuwde de zanger ‘of ik zal u uwe zaligheid eens lezen.....

Ziet daer, burgers en boeren, hoe Robespierre zelf staet te beven; Marat zegt: laet ons al de menschen vermoorden, behalven ons getweeën, dan zyn wy zeker voor altyd meester!

 
Of anders ben ik niet voldaen,
 
Te niet zoo moet het menschdom gaen!
 
 
 
Maer ziet, een meisje hupsch en schoon,
 
Ons Heer schenk haer de martelaerskroon,
 
Zy was bereid haer jeugdig leven
 
Voor God en Vaderland te geven.....

Daer ziet gy de maget by een spinnewiel zitten; een

groot mes ligt voor hare voeten; hier ziet gy hoe zy het mes onder haren halsdoek verborgen heeft, en met een pak gereed staet om te vertrekken, en afscheid neemt van hare bedrukte ouders.....

 
Zy was bereid haer jeugdig leven
 
Voor God en Vaderland te geven.
 
Zy onderneemt de verre reis,
 
Met een groot mes, regt naer Parys.

Zy klopt aen de deur van Marat, zoo als gy hier komt te zien.....

 
De meid kwam voor en vroeg met streken:
 
Hoe is uw naem, wie wilt gy spreken?
 
Zy zei: ik heet Charlot Corday;
 
Uw meester wacht groot nieuws van my.
 
 
 
De wreede moordenaer Marat,
 
Hy lag te zwemmen in een bad,
 
In menschenbloed zeer hoog geprezen,
 
Om van een ziekte te genezen.
 
Charlot die kwam; Marat die vroeg:
 
Waerom stoort gy my nog zoo vroeg?

Deze maget is alzoo toegelaten by den booswicht, die lag te zwemmen in een bad van menschenbloed; alwaer

zy, om haren slag waer te nemen, hem is komen te klagen over de inwooners harer stad, waerop Marat haer antwoordde, dat heel de stad moest komen te sterven.....

 
Zy sprak: ik kom en doe myn klagten,
 
Myn stad wil Wet noch Kerk meer achten.
 
Marat sprak zonder om te zien:
 
Die stad heel door de galgetien!

Hetgeen deze maget niet kon verdragen; zy heeft haer mes getrokken, gelyk gy hier komt te aenschouwen.....

 
Hoe? riep de maegd, de gansche stad?
 
Gy, bloedhond, sterf dan in uw bad!
 
Zy heeft hem, zonder meer te spreken,
 
Het mes door lyf en hart gesteken.
 
Hy viel daer neêr en schreeuwde fel
 
Om Robespeer en heel de hel;
 
Maer hoe hy riep en knarsetandde,
 
Hy gaf zyn ziel in duivel's handen.

Alsdan zyn de Jacobynen op het gerucht komen toegeloopen; zy hebben de maget willen verscheuren; maer op het zeggen van Robespierre hebben zy haer gebonden en haer naer de gevangenis gesleurd. Ziet, hoe baldadig zy met de maget leven!’

‘Bravo! 't is wel besteed!’ juichte Simon. ‘Het is

wat lekkers, eene lichtvink die de menschen in hun huis gaet vermoorden!’

‘Wat, wat durft gy zeggen van deze eerbare maget?’ riep de liedjeszanger met verontweerdiging.

‘Ik wil niet zeggen wat zy is’ antwoordde Simon ‘het woord is veel te leelyk.’

‘Ja’ hernam de oude soldaet ‘dat ik hier den lof kwam zingen van Robespierre of van de Jacobynen, dat zou u meer aenstaen, niet waer? Maer de dry maenden die gy, met eene roode muts op den kop, in den Club der Sankulotten te Brussel hebt doorgebragt, die tyd is voorby, jongen!’

Deze veropenbaring scheen den zoon des Brouwers neder te slaen, des te meer daer al de boeren met schrik zich van hem verwyderden, als ware hy met eene besmettende ziekte aengedaen geweest.

‘En, laet den liedjeszanger met vrede’ hernam de oude soldaet ‘want hy weet meer dan gy denkt, en het mogt u berouwen dat gy hem zyn brood niet vreedzaem liet verdienen.’

Simon morde iets binnen 's monds, aenzag den zanger met gloeijende oogen, en zegde, terwyl hy de gesloten vuist tot hem ophief:

‘Ik zal u vinden, kerel!’

Onder het uitspreken dezer bedreiging, ging hy langzaem en met fiere stappen naer de herberg de Leeuw.

De zanger hernam alsof er niets gebeurd ware:

 
Het volk, als razend, bond Charlot
 
En sleurde haer naer 't duister kot.
 
 
 
Zy hebben dan, op staenden voet,
 
Geroepen: stort het maegdenbloed!
 
En haer op eene kar gebonden,
 
Als een misdadige vol zonden.....

Hier ziet gy den tribunael, waer Robespierre het vonnis wyst; daer rydt de beulenkar met de arme maget; hier staet de galgetien, door Lucifer zelf uitgevonden. Charlot klimt erop, met hare oogen naer den hemel.....

 
De maegd klimt op de galgetien,
 
Haer oogen slechts naer God opzien.
 
Het mes dat valt, haer hoofd rolt neder.....

De moedige maegd is dood, dood ja, voor de wereld; maer laet ons hopen, beminde toehoorders, dat zy daerboven eeuwig zal leven!

 
Het mes dat valt, haer hoofd rolt neder,
 
Zy geeft haer jeugdig leven weder.
 
De galgetien wordt bloedig rood,
 
Charlot die leeft, Marat is dood!(*)

Het lied, dat nu geëindigd was, scheen eenen diepen indruk op het gemoed van Genoveva te hebben gedaen; reeds wandelde zy verre van daer voor de kramen der koekkappers en rafelaers, en nog immer scheen zy denkend en verstrooid. Eensklaps vroeg zy aen haren makker:

‘Bruno, heeft deze Charlotte Corday goed of slecht gedaen?’

‘Ik vraeg hetzelfde in myn gemoed’ antwoordde de student.

‘En wat is uw gedacht?’

‘Bloedvergieten, Veva, het is zoo wreed. Misschien heeft zy God vergramd.’

Dit antwoord beviel Genoveva niet; zy schudde het hoofd in spytigen twyfel en zegde droomend:

‘Het is mogelyk..... Maer toch, Charlotte Corday is eene heldinne, en heeft zy gezondigd, God zal het haer vergeven, Bruno. Zy stierf immers voor Geloof en Vaderland; en zy, zwakke vrouw, zy durfde het bestaen een wangedrocht te straffen voor wien al de mannen van Frankryk, ja van gansch Europa beefden?’

De jongeling trok het meisje voort om de ouders te bereiken, die reeds verre vooruit waren. Onderwege zegde hy:

‘Veva, het zyn vervaerlyke dingen; laet ons erover zwygen. God zelf zal beslissen. Het gedacht eener moord, al ware ze nog regtveerdig, doet my yzen..... Kom,

onze ouders gaen in den Leeuw; daer danst men.....’

By hunnen gang door de herberg om achter op den hof onder de tente te geraken, zagen zy Simon, als een dronkaerd tusschen zyne gezellen zitten razen en zingen, en met de vuist, onder het uitbulderen van grove woorden, zoo hard op de tafel slaen, dat de dansende kruiken het bier in beken op den grond stortten.

De zoon des Brouwers had Genoveva nauwelyks bemerkt, of hy sprong regt, poogde zich een minnelyk voorkomen te geven, naderde zwymelend tot het meisje en zegde, onder veel buigen en voetstryken:

‘Zal ik de eer hebben, met de bevallige jufvrouw Veva te dansen?’

De maegd, gansch verstoord over zyne stoutheid, keerde zich om, daer zy antwoordde:

‘Laet my met vrede, ik dans niet.’

‘Kom, kom’ riep Simon ‘leve de vreugd!’

En hy greep de maegd by de hand om haer met geweld naer de tent te rukken.

Genoveva zag Bruno verwytend en vragend in de oogen, als wilde zy zeggen:

‘Laet gy dit toe? Durft gy my niet verdedigen?’

Bruno's oog, anders zoo lydzaem en zoo zoet, ontvlamde plotselings; hy sprong vooruit, rukte Simon's hand van het meisje weg, en gaf hem zulken magtigen stoot in de

borst dat hy eenige stappen achteruit zwymelde en tegen den muer viel.

De jonge student, door zyne eigene daed verrast, stond te beven als een riet; Simon, loeijend als een stier, kwam op hem toegeloopen, en ging hem voorwaer eenen kwaden slag toebrengen; maer nu verschenen de Notaris en de Koster, die zich dreigend voor hem stelden.

Terwyl verdween Bruno met Genoveva in de tent.

Hetzy de drank den zoon des Brouwers nog niet gansch verblind had, of dat hy zich eene latere wraek beloofde, hy vergenoegde zich met hevig over Bruno uit te vallen, ging nog immer tierend nederzitten en sloeg intusschen geweldig met zyne kan op de tafel, roepende:

‘Bier, bier met stoopen!’

Later zaten de ouders van Bruno, met den vader van Genoveva en met den ouden knecht Jan, op eene bank in de tent, en zagen met vreugdevol gemoed hoe hunne beide kinderen zich aen den dans vermaekten en hoe iedereen wedyverde om hen te pryzen of hun een vriendelyk woord toe te sturen.

In hunne stille blydschap zouden zy gewis den dwazen Simon vergeten hebben, indien het woest getier, binnen in de herberg, hun van tyd tot tyd niet had komen herinneren dat hy nog altyd voortging in zyne ergerlyke slempery.

Zy spraken diensvolgens van Simon en beklaegden regt-

zinniglyk den armen ouden Brouwer, die zelfs niet ter kermis durfde komen, om geen getuige van zyns zoons baldadigheid te zyn. De woorden van den liedjeszanger, over Simon's verblyf in Brussel, werden insgelyks herinnerd, en gewis kon uit deze overweging niet veel geneigdheid voor hem ontstaen.

De oude knecht was bovenal op Simon gebeten, en sprak met zoo veel gramschap over den dronkaerd, zoo hy hem noemde, dat de Notaris hem twee of dry mael wederhouden moest.

Reeds hadden zy byna een paer uren in de tent doorgebragt; Bruno en Genoveva dansten onophoudend en schenen den schoonsten dag huns levens te genieten.

De Notaris sprak van huiswaerts te keeren.....

Eensklaps hoort men in de herberg een verward gerucht als van menschen die stryden en met stoelen slaen; verwenschingen en schrikkelyke woorden beheerschen de verwarde stemmen dergenen die de stryders van elkander willen scheiden, - tafels vallen om, kannen breken.....

In de tent gaet muziek en dans immer voort; maer zy die slechts aenschouwer zyn, staen met verrassing regt om naer de herberg te zien.

Voor dat men kan begrypen wat er geschiedt, komt de drom der twisters in verwarring op de opene plaets gevlot; een jongeling met eene steenen kruik in de hand, springt

vol woede uit zyn midden, werpt dry of vier mannen ten gronde en stormt schuimend de tent in, daer hy de schrikkelyke woorden loeit:

‘Hy zal sterven! Den kop zal ik hem inslaen, den schynheiligen pilaerbyter!’

Zoo, met de kan boven het hoofd, loopt hy rond tusschen de vlugtende dansers, en, met eenen schreeuw van wraek bemerkt hy het slagtoffer dat hy zoekt.

Ieder staet als met versteendheid geslagen, zoo snel gebeurt dit alles; de oude knecht alleen laet een gil van angst, en springt met de handen omhoog voor Bruno.

De kan, op Bruno gemikt, daelt neder; de arme knecht ontvangt den slag op het hoofd en valt bloedend en gevoelloos voor de voeten van zynen jongen meester.

Twintig boeren springen te gelyk op Simon; men rukt hem ten gronde; hy slaet, hy byt, hy krabt; maer men bindt hem met koorden en sleurt hem welhaest naer de dorpsgevangenis.

Meteen werd de knecht opgeligt en in eenen stoel binnen de herberg gebragt; terwyl men het bloed poogde te stelpen dat uit zyne wonde vloeide, stond Bruno nevens hem te weenen en te kermen, als beweende hy de dood eens vaders of eens broeders. Genoveva zat met den neusdoek voor de oogen te snikken.

Na eenigen tyd kwam de knecht tot zich zelven en

opende de oogen. Zyn eerste blik viel op Bruno, wiens hand hy vurig aengreep onder het murmelen van eenige dankbare woorden.

Allen hadden haest om deze noodlottige plaets te verlaten en huiswaerts te keeren. Jan, de knecht, werd op eene berrie gelegd, en zoo droeg men hem ter herberg uit. De Notaris en zyn huisgezin volgden den gekwetsten.

Onderwege moesten zy voorby de dorpsgevangenis, die in eene kamer van een oud steenen huis was uitgespaerd.

Daer zagen zy eensklaps, achter de yzeren staven des vensters, het hoofd van den dronken Simon, die hun vervaerlyk aengrynsde, hun yselyke wraekkreten toewierp en met zyne vuist verre buiten de traliën hen bedreigde...............................

Des anderdaegs kwam de Schout met eenige geregtsdienaers te Waldeghem om een onderzoek over het gepleegde feit te doen.

Maer toen hy de gevangenis deed openen vond men Simon er niet meer in.

Wat opzoekingen men verder deed, zelfs nog na maenden en jaren, van Simon vernam men niets meer..................................

Weinig tyds daerna, wonnen de Franschen den noodlottigen slag van Fleurus, en overweldigden ons vaderland voor de tweede mael.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

datums


Over dit hoofdstuk/artikel

datums