Punt- en kleine mengeldichten

XXXV.

Een moeder weende luid: zy had haer eerstgeboren

Een zóontje teer bemind verloren.

Een monik kwam en troostte haer:

‘Ei, maek toch zoo geen vréemd misbaer;

God zeide aen Abraham, gelyk er staet geschréven:
Gy zult my Isaäk, uw zóon, ten offer géven;
De aartsvader nam dien kelk gehoorzaem uit Gods hand,
En was bereid zyn kind te brengen om het léven.’

- Ach! pater, zulk eene offerand,

Dus antwóordt zy, terwyl zy de oogen

Vol tranen naer het wigtje keert,

Had God (dat kon hy niet gedoogen)

Van eene moeder nooit begeerd.