Punt- en kleine mengeldichten
(1837)–S.M. Coninckx–
Auteursrechtvrij
[pagina 173]
| |
Die dóor de koningin verdréven
Uit zyn paleis, gehoond, bespot,
Wierd om-gevoerd van slot tot slot,
En eindelyk ontdaen van 't léven
Onmenschelyker wyze, o schand!
Dóor eigene onderdanen hand.
't Was Maltravers die hem bewaerde,
Een hert van stael gevormd, een fielt,
Die geene onwèerdighéden spaerde,
En zyn monarch gevangen hield.
Hy bragt hem eens dóor wind en régen
Dóor slyk en ongebaende wégen
Kaer zéker eenzaem bergkasteel,
In slegt gewaed en ongeschoren.
Droef liet zich Eduard toen hooren:
‘'k Heb een verzoek, het is niet véel:
Myn baerd, dien ik nu twintig dagen,
Zoo u bekend is, heb gedragen,
Hangt my schier over mond en kéel;
Ei! laet my, bid ik u, toch schèeren;
Dit is myn eenigste begèeren.’
- Ja, wel, zei Maltravers hem toen,
‘Dat zullen wy hier aenstonds doen.’
Hy laet hem van den wagen komen;
Een aerdhoop diende hem vóor stoel:
Vuil water héeft men fluks genomen
Uit een naby gelégen poel,
En hem de kin daermé' bestréken.
Den koning liet een diepen ach:
| |
[pagina 174]
| |
O! maek het warm, aenhoor myn smeeken.
De boeven schoten in een lach.
‘'t Zal toch niet gaen naer uw verlangen;
‘'t Zal warm zyn, wat ge my ook doet,
Sprak Eduard, en goot een vloed
Van heete tranen op zyn wangen.
Men hoort ook zugten en geween
In koningshoven en op troonen;
Dit konnen alle de eeuwen toonen:
De exempels zyn te zeer gemeen,
En niet in Engeland alleen.
|
|