Punt- en kleine mengeldichten

XII.

Jan Knul, den pagter van Terlénen,

Kwam met zes ézels uit de stad.

Vyf daervan joeg hy vóor zich hénen,

Terwyl hy op den zesden zat.

Als hy een poos met stille schréden

Gelyk een président, geréden

En by zich zelf gerékend had,

Telt hy zyne ézels na: ei! riep hy, wat is dat!
‘Ik heb er toch maer vyf! of heb ik my bedrogen
Hy telt en hy hertelt, en draeit zich tienmael om,

En wendt ten allen kant zyne oogen:

‘Ja, Ja! ik ben hem kwyt? ik zie hem nooit wée'rom;

[p. 161]

 

Hy 's weg! ik wil myn hoofd daermé' niet langer kwellen.’

 

Dus nadert hy zyn huis met alle zyn gezellen.

 

Zyn vrouw stond aen de deur, hy riep haer toe van wyd:

 

‘Margo, ik ben een ézel kwyt;

 

Ik wéet niet waer hy is gebléven;

 

Ik had er zes gekogt, ik heb er nu maer vyf.’

 

- Vyf! Zei Margo, maer vyf! gy, sul, ik zie er zéven;

 

‘Een, twee, dry, vier, vyf, zes (toen stiet zy hem op 't lyf)

 

‘En gy daer, zyn er dat geen zéven?