Punt- en kleine mengeldichten

XI.

Daer léefde eens een Eximius,

Die op het einde van zyn jaren,
Wierd een ridicularius:
't Was een hypocondriacus.
Daer was hem in het hoofd gevaren,
Dat hy niet piste als louter haren,
Waervan hem geen clarissimus,
Geen rector ook magnificus,
Ja, zelfs geen expertissimus,
Of apothéker kon genézen;
Wat zy met wóorden en met kragt
Van argumenten hem bewézen,
Hy wierd tot réden niet gebragt.
Dit kwam een cellebroe'r ter ooren,
Die hem in 't oogenblik genas
Tot schand van alle die doktooren.
Die broeder, moet ge wéten, was
Heel kael van agter en van voren,
En aen mynheer den Président
Van over langen tyd bekend.
Hy is by hem dan eens gekomen:
‘Eximius pist niet als haer?

[p. 160]

 

- Ja, broe'r Jacobe, dat is waer.’

 

Broe'r héeft zyn kap toen af-genomen,

 

En liet hem zien hoe heel zyn hoofd

 

Van al zyn vlegten was beroofd.

 

‘Mynheer, ik zou u gèerne iets vragen;

 

Vergeef het my, ik ben wat stout.

 

(Ik hóop, het zal u niet mishagen)

 

Dat gy de goedheid hebben woudt

 

Van my een weinig haer te pissen

 

Vóor een paruik.’ Vol stoorenissen

 

Zei de ander snel: het is niet waer;

 

‘Gy komt met my den gek wat scheeren;

 

‘Wagt, deugeniet, ik zal u leeren;

 

‘Ga weg van hier, ik pis geen haer.