|
| |
| |
| |
CCCLXXXVIII.
Lof van het buitenléven, uit Virgilius, tweede boek der Landgedichten.
O fortunatos nimium, sua si bona norint, Agricolas!
Gelukkige akkerlie'n, zoo ze ai hun voordeel wisten,
Drymael gelukkig volk, dat vry van dolle twisten
En óorlogsrazerny, dóor nullen arbeid léeft,
Aen wie de goedige aerde een stille néring géeft!
Zoo zy des morgens nooit een stroom van hovelingen
Langs marm're vloeren zien ter goude zael in-dringen,
Zoo dóor geen slaefs gewoel hun lage wooning dreunt,
Met geen tapyten praelt, op geen pilaren steunt;
Noch duer métael en glas in hun gewelven blinken;
Zoo zy geen schadend vogt uit vréemde schalen drinken;
Een ongestoorde rust, een veil'gen lévenstyd
Met geen bedrog dóormengd, en schatten niet benyd,
Een grot, een koel fontein en aangename boss'en,
Een slaepje omtrent een eik by 't loeyen hunner ossen,
En melk en lekker ooft ontbréken hun daer niet.
't Is daer dat men de jeugd nog frisch en matig ziet;
De vaders wordt er eer, de Goden huid bewézen.
Geregtheid is langs daer ten Hémel op-gerézen.
Ik wyde my vóoral de zoete Musen toe:
O dat zy my staeg aen, nooit van haer omgang mo e'
Ontvlammen, my doen zien der sterren snelle gangen,
Vat schaduwen de zon en nu de maen omvangen,
En weerom de aerde béeft: dóor wat bedekt geweld
De groote zee nu daelt, nu uit haer palen zwelt:
| |
| |
Waerom de dagen nu zoo lang zyn, nu haer stralen
De zon in 't blauwe meir laet vroeger néder-dalen.
Doch zoo een killig bloed myn trage ziel belet,
Dat ik niet agterhael natuers geheime wet,
Dan wensch ik op het land, aen een rivier te léven
In bosschen onbekend: o veld! o koele dréven!
O, wie zal my doen zien Taygete's lommerdal!
Wie aen Eurota's vloed my voeren, of wie zal
Op Ilémus, op uw zoom, o Sperchius, my leyen,
Myn hoofd beschaduwen met loof in die valleyen?
Welzalig is hy die der dingen oorzaek wéet,
En alle kindsche vrees met heldenvoeten tréedt,
Dien noch 't onwrikbaer lot, noch de Acheronsche stroomen,
Noch 't immer gulzig hol van Ténarus doen schroomen:
Maer ook welzalig hy, die met de Góo'n, met Pan,
Die met Sylvaen, en u, o Nimfen, léven kan.
Geen purper zal hem ooit, geen bundelen ontstellen,
Geen twisten die het hert van nyd'ge broeders kwellen;
Noch Isthers ruimen vloed met krygsgeweld bela'en,
Noch Roomens heerlykheid, noch ryken die vergaen.
Geene armoed pynigt hem met droevig médelyden;
Hy draegt op rykeren geen ongerust benyden.
Maer hy plukt in zyn tuin de rype vrugten af;
Hy haelt de granen in die hem zyn akker gaf:
Hy kent de gangen niet van 't hof, noch de yz're wetten,
Noch Themis Kibbelaers die 't blinde volk verpletten.
Een ander loopt in stael, en volgt een woedend heir,
Of tergt met zeil en roer het onbekende meir.
De een kruipt en kwynt en zugt by vorstelyke drempels;
Dées werpt de stéden om en Godgewyde tempels,
Opdat hy drinken moge uit een saffiere schael,
| |
| |
En met Sarraens tapyt bekleeden eene zael.
Een ander zamelt goud, om 't nimmer aen te raken;
De een wilt zich in den Raed welsprékend aenzien maken;
Een ander zit, en hoort vol hóop en ongeduld
Of vreugdig handgeklap den hoogen schouwburg vult.
De een verre van zyn haerd en vaderlandsche palen,
Zoekt nieuwe wérelden verwarmd dóor nieuwe stralen.
Den landman bouwt in peis zyn akkervelden aen,
Waervan het vaderland en kinderen bestaen,
Waervan de runderen het noodig aes bekomen.
Nu ziet hy lagchend ooft versieren zyne boomen,
Nu 't zwanger vee, en nu het rype veldgewas
Te magtig vóor de schuer, gestapeld in een tas.
Den winter komt, dan perst hy zyne vette olyven,
Hy ziet van de ékels t' huis de blye zwynen dryven;
Hy plant en hy verga'ert in zyn geruste woon
De druiven uit-gekóokt en giften van Pomoon.
De kinders hangen hem intusschen aen de lippen;
Nooit mag oneerbaerheid zich in zyn huis ontglippen.
De koeyen bieden hem den vollen uyer aen,
Terwylen tégen een de wéel'ge bokken staen.
't Is feest; hy loopt en zwiert, hy doet de vuren schynen:
Men zet zich in het rond, men siert met loof de wynen;
U, Bacche, roept men aen; hy laet de rappe schaer
Aen eenen olm den prys bedoelen met elkaer;
Hy proeft hun forsche lé'en dóor een onnoozel stryden.
Aldus gedroeg zich ook in de eerste gulde tyden
't Aloud Sabynsche volk; zoo wies Hétruriens magt,
En zoo wierd Roomen sterk, die 't al ten onder bragt.
Saturnus héeft aldus vóorhéen geléefd op aerde,
Aleer men Schepters kende en rykdom hield in waerde,
Aleer het menschdom zich had met vergoten bloed,
| |
| |
En schaep-en ossenvleesch onzael'ger wys gevoed:
Toen zag men nog in 't veld geen moordgewéren blinken,
Men hoorde nog geen zwèerd op 't yzere aenbéeld klinken.
|
|
Auteursrechtvrij